Αξεπέραστος Παναθηναϊκός, αθάνατοι Ζοτς, Γιαννακόπουλοι

Λίγον πριν κλείσει η τρίτη περίοδος, ο φωτεινός πίνακας του «O2 World» έγραφε 56-33 υπέρ του Παναθηναϊκού. Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι φίλαθλοι του «τριφυλλιού» δεν περίμεναν τέτοια εξέλιξη απέναντι σε έναν επίσης κολοσσό, όπως η ΤΣΣΚΑ. Κάποιοι πιο ψύχραιμοι από την πλευρά τους έλεγαν ότι το ματς δεν τελείωσε. Και εν πολλοίς δικαιώθηκαν. Το τρίποντο του Σισκάουσκας με τη λήξη δεν ήταν ούτε υπό καλές ούτε υπό άσχημες συνθήκες. Η ουσία είναι ότι δεν μπήκε. Και ο Παναθηναϊκός πέταξε για μία ακόμη φορά στα ουράνια. Μας έβγαλε την πίστη, αλλά στο τέλος χάρισε ανείπωτη χαρά στη φίλαθλη Ελλάδα και στα εκατομμύρια των φίλων του.

Το είχε ξανακάνει. Τέσσερις φορές, σε ένα μαγικό ταξίδι που ξεκίνησε το 1996 στο Παρίσι. Το επανέλαβε στη Θεσσαλονίκη, στην Μπολόνια και πρόπερσι στην Αθήνα. Χθες στο Βερολίνο προστέθηκε στην «πράσινη» τροπαιοθήκη η πέμπτη «κούπα». Η μεγαλύτερη, αξιότερη και πιο δύσκολη κατά τη γνώμη μας. Ακόμη και από εκείνη στην Μπολόνια. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, πρωταθλήτρια Ευρώπης πέρυσι, είναι μία ισάξια ομάδα με τον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι» την έκαναν για σχεδόν 30 λεπτά να φαίνεται ομαδούλα. Στο τέλος το καθαρό μυαλό και η σχετικά καλή αντιμετώπιση στον Σισκάουσκας απέτρεψαν το μοιραίο. Και το 5ο τρόπαιο είναι γεγονός.

Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Θα ξεχωρίσουμε, όμως, τρεις. Τους αφούς Γιαννακόπουλους και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Οι πρώτοι ανέλαβαν το τμήμα μπάσκετ πριν από 20 χρόνια και μέσα σε αυτό το διάστημα έχουν καταφέρει να το οδηγήσουν πέντε φορές στην κορυφή της Ευρώπης. Οκτώ «κούπες» έχει η Ρεάλ και έξι η ΤΣΣΚΑ. Μόνο αυτές ξεπερνάνε τους νέους πρωταθλητές Ευρώπης, με τη βασική διαφορά, όμως, ότι όταν τα έπαιρναν αυτές, Γιαννακόπουλοι δεν υπήρχαν! Ο νοών νοείτω. Για τα ελληνικά πρωταθλήματα και Κύπελλα επί εποχής Γιαννακόπουλων δεν γίνεται λόγος. Το μέτρημα έχει χαθεί.

Βεβαίως, η «αυτοκρατορία» που έχει δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός έχει βασιστεί κατά μεγάλο ποσοστό και στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Που χθες πήρε το έβδομό του ευρωπαϊκό και το τέταρτό του με τον Παναθηναϊκό. Μοιάζει με θαύμα, αλλά δεν είναι. Ο Ζοτς είναι αυτό που λέμε ότι από την αρχή φαινότανε. Το 1992, στην πρώτη του χρονιά ως προπονητής, το είχε σηκώσει με την Παρτίζαν. Δεκαεπτά χρόνια μετά, ο μύθος συνεχίζεται.

Και μάλλον το ταξίδι αυτό έχει πολύ δρόμο ακόμη. Γιαννακόπουλοι και Ομπράντοβιτς ανήκουν στην κατηγορία αυτών που λέμε «τρώγοντας ανοίγει ακόμη περισσότερο η όρεξη». Επομένως οι φίλοι του Παναθηναϊκού μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Το άθλημα που τους κάνει υπερήφανους θα συνεχίσει να είναι πιστό στο καθήκον του. Αγαλμα σε Γιαννακόπουλους και Ομπράντοβιτς θα πρέπει να στήσει ο κόσμος του «τριφυλλιού». Αν και ποτέ δεν ξέρεις, αυτά που έχουν κάνει δύσκολα επαναλαμβάνονται. Αξιοι.