Η βραδιά των δύο αρχηγών

Oταν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρώτο του Ευρωπαϊκό, ήταν εξαρχής το φαβορί. Η Μπαρτσελόνα του 1996 δεν είχε ούτε Ντομινίκ, ούτε Βράνκοβιτς, ούτε καν Γιαννάκη.

Τη δεύτερη φορά (Θεσσαλονίκη 2000) είχε απέναντί του ισχυρό αντίπαλο, αλλά απέκτησε την ώθηση που χρειαζόταν χάρη στον «έκτο παίκτη» του. Η Μακάμπι έλιωσε υπό την πίεση της κατάμεστης κερκίδας.

Το ίδιο λίγο-πολύ συνέβη και το 2007 στην Αθήνα. Εάν ο τελικός με την ΤΣΣΚΑ γινόταν σε ουδέτερο γήπεδο, μπορεί να έβγαζε στον αφρό τους Ρώσους. Στο φλογισμένο ΟΑΚΑ η γούνα της «αρκούδας» τσουρουφλίστηκε.

Αν υπάρχει ένας «πράσινος» τελικός που θυμίζει σε προδιαγραφές τον αποψινό, αυτός είναι του 2002, στην Μπολόνια. Τότε η Κίντερ είχε στις τάξεις της γαλαξία αστέρων (Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Σμόντις, Ριγκοντό, Γκρίφιθ, Μπετσίροβιτς κ.ά.), ενώ πόνταρε στο πρόσθετο πλεονέκτημα της έδρας. Κι όμως, ο Παναθηναϊκός τη νίκησε καταργώντας κάθε «λογικό» προγνωστικό. Πέτυχε μάλιστα ιστορική ανατροπή, αφού βρέθηκε να χάνει με διψήφια διαφορά στις αρχές της β' περιόδου.

Για να το κατορθώσει χρειάστηκε να πάρει πολλά από πολλούς (αν όχι απ' όλους). Ο Μποντιρόγκα έγινε ο σημαιοφόρος του θριάμβου, ο Κουτλουάι φόρτωσε το καλάθι των Ιταλών, ο Αλβέρτης ήταν αρχηγός με τα όλα του, ο Μίντλετον έμοιαζε δεκαπέντε πόντους ψηλότερος, ο Παπαδόπουλος σηκώθηκε από την άκρη του πάγκου και έκανε τη διαφορά.

Κάπως έτσι πρέπει να παίξει ο Παναθηναϊκός του 2009 για να κερδίσει το 5ο ευρωπαϊκό του τρόπαιο. Δεν πρόκειται να νικήσει την ΤΣΣΚΑ αν έχει κι απόψε τρεις σημαντικούς παίκτες κολλημένους στο μηδέν (όπως ειχε προχθές τους Νίκολας, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή). Δεν πρόκειται να νικήσει αν δεν παίξει καλύτερη άμυνα στην περιφέρεια. Δεν πρόκειται να νικήσει αν αφήσει τον αντίπαλο να παίξει το μπάσκετ του, όπως έπαιξε στον ημιτελικό το δικό του ο Ολυμπιακός. Δεν πρόκειται να νικήσει αν χάσει ξανά τη μάχη της τακτικής. Θα νικήσει αν θυμίσει τον Παναθηναϊκό της Ιταλίας: δεν εννοώ μόνο αυτόν που θριάμβευσε το 2002 στην Μπολόνια αλλά και την ομάδα που έστησε τρόπαιο φέτος στη Σιένα.

Η ΤΣΣΚΑ ξέρει να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου καλύτερα απ' ό,τι κάνει την ίδια άχαρη δουλειά ο Παναθηναϊκός. Εν τέλει, ίσως κερδίσει η ομάδα που θα προκαλέσει περισσότερα βραχυκυκλώματα στον αντίπαλό της. Το φάιναλ φορ του θεάματος τελείωσε μόλις έσβησαν τα φώτα των ημιτελικών τα μεσάνυχτα της Παρασκευής. Απόψε, γύρω στις 9, θα ξεκινήσει το φάιναλ φορ της σκοπιμότητας. Το σκάκι των προπονητών. Υπενθυμίζω ότι ο Ετορε Μεσίνα δεν έχει νικήσει ποτέ τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς…

Το κλειδί για τον Παναθηναϊκό θα είναι η απόδοση του Δημήτρη Διαμαντίδη. Είναι ολοφάνερο ότι ο «Μίμης» έμεινε πίσω λόγω των διαδοχικών τραυματισμών του. Κανένας άλλος δεν μπορεί να προσφέρει στον Παναθηναϊκό αυτά που του δίνει στη συνηθισμένη βραδιά του ο Διαμαντίδης: άμυνες, τρίποντα, ριμπάουντ, ενέργεια, σιγουριά αλλά και μια σπάνια ικανότητα να μπαλώνει τα κενά της στιγμής και τις αδυναμίες των συμπαικτών του. Στον ημιτελικό υστέρησε. Απόψε θα προσπαθήσει να μετατρέψει τη θέληση και το πάθος του σε κινητήριο δύναμη, ώστε να σηκώσει πρώτος το τρόπαιο στον ουρανό του Βερολίνου.

Ή μήπως θα το σηκώσει πρώτος κάποιος άλλος; Εάν ήμουν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, θα έντυνα απόψε με αθλητικά τον ξεχασμένο Φραγκίσκο Αλβέρτη. Το μήνυμα θα έφτανε στ' αυτιά φίλων και εχθρών σαφές και ηχηρό: «Κύριοι, το Κύπελλο είναι δικό μας. Είμαι τόσο βέβαιος για τη νίκη, ώστε επιστρατεύω τον φυσικό μου αρχηγό από την αποστρατεία για να πάρει το Κύπελλο τιμής ένεκεν…».