Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο

Το σημερινό Δ.Σ. του Παναθηναϊκού μπορεί να μην έβγαλε είδηση, αλλά έβγαλε διαθέσεις και προθέσεις. Οπως το «τελειώνετε επιτέλους, κύριε δήμαρχε, με τον Βοτανικό, μην πάρουμε τη Λεωφόρο και την πάμε αλλού», που είναι μάλλον τρίξιμο δοντιών, παρά ρεαλιστική προοπτική –δεν έχει φανεί στο γηπεδικό να υπάρχει «plan b». Αυτό που φαίνεται στο θέμα του γηπέδου είναι ότι οι «φίλοι του χθες» μπορούν κάλλιστα να γίνουν «τροχοπέδη του σήμερα».

Με άλλα λόγια, ο κάποτε ένθερμος υποστηρικτής του γηπέδου –πακέτο με το εμπορικό κέντρο, μάλιστα– Νικήτας Κακλαμάνης αυτή τη στιγμή εμφανίζεται να καθυστερεί τη διαδικασία, παρά να τη διευκολύνει. Μπορεί να έχει να κάνει με τις αξιώσεις ενός άλλου «παλιόφιλου», του κ. Βωβού, και των 154 εκατομμυρίων ευρώ που ζητάει, ποσό που θα πρέπει να φορτωθούν ο δήμος και οι δημότες του. Να μια απλή και λογική εξήγηση της χρονοτριβής.

Το μενού είχε, φυσικά, την πατροπαράδοτη τον τελευταίο καιρό στήριξη στον Τεν Κάτε και τον Κώστα Αντωνίου. Η οποία στήριξη στους δύο κυρίους σημαίνει αυτόματα μη στήριξη σε κάποιους παίκτες. Κάποιος στο τέλος θα πρέπει να πληρώσει τη λυπητερή κι αν δεν είναι ο προπονητής και ο διευθυντής ποδοσφαίρου, λογικά θα φταίνε κάποιοι παίκτες που αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών.

Εκτός αν δούμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να μη φταίει κανείς, να προχωρήσουν όλοι μονιασμένοι παρέα με αυτούς που θα έρθουν και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω κανέναν μέτοχο της ομάδας, εγώ θα επιμείνω στη σκέψη μου: αυτή τη στιγμή που μιλάμε, με τον Παναθηναϊκό να είναι στο κόλπο της δεύτερης θέσης, τους στηρίζουμε και με τα δύο χέρια. Με πόσα χέρια θα τους στηρίζουμε αν η τελική κατάταξη βρει τον Παναθηναϊκό τρίτο ή τέταρτο; Και με πόσα δάχτυλα αν έχει μαζέψει καμιά «τριάρα» στην Τούμπα ή στο ΟΑΚΑ την τελευταία αγωνιστική; Ούτε με τα νύχια, εκτιμώ εγώ.

Αφησα τελευταίο το πιο πιασάρικο κομμάτι, αυτό που σαν το παλιό εκείνο αμφιβόλου αποτελεσματικότητας άρωμα με σήμα το αλογάκι «αναστατώνει τις αισθήσεις»: τις μεταγραφές και το μπάτζετ χωρίς ταβάνι. Γουστάρω και δεν το συζητώ, όσο περισσότερα λεφτά πέσουν στο τραπέζι τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνει πιο δυνατή και ανταγωνιστική η ομάδα. Ανταγωνιστική, όμως, έναντι ποιου; Του Ολυμπιακού, που θα ρίξει μετρημένα λεφτά; Της ΑΕΚ, που δεν θα ρίξει σχεδόν καθόλου λεφτά; Του ΠΑΟΚ, που ό,τι έριξε έριξε;

Ή ανταγωνιστική έναντι των ευρωπαϊκών ομάδων; Διότι τα 25, 30 ή 40 εκατομμύρια είναι ποσά που θα διαθέσουν το καλοκαίρι μερικές μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Ο Ράφα Μπενίτεθ, για παράδειγμα, δήλωσε τις προάλλες πως το μπάτζετ της Λίβερπουλ θα είναι 20-22 εκατομμύρια ευρώ, ότι του φαίνεται μια χαρά κι ότι θα αυξηθεί μόνο αν πουληθούν κάποιοι παίκτες (Μπάμπελ, Ντοσένα, ίσως και Τσάμπι Αλόνσο, Αγκερ), ώστε τα επιπλέον λεφτά να ξαναπέσουν στο καζάνι. Στη Λίβερπουλ φτάνουν 20 εκατομμύρια κι εμάς δεν μας φτάνουν 30; Ή με τα λεφτά αυτά θα είμαστε σίγουροι ότι θα νικήσουμε του χρόνου τον Εργοτέλη μέσα-έξω και θα αποκλείσουμε τις Σέρρες στο Κύπελλο;

Οι μεταγραφές θέλουν λεφτά. Αλλά μερικές φορές δεν θέλουν τόσο κόπο όσο θέλουν τρόπο. Οχι με το σκεπτικό «να δώσουμε χαρά στους οπαδούς μας που πήραμε παίκτη μέσα απ' τα χέρια του Ολυμπιακού», αλλά με το «να δώσουμε χαρά στον προπονητή μας που πήραμε παίκτη που είχε ζητήσει». Κι όχι με έπαθλο το «Πρωτάθλημα Δημοφιλίας Μετόχων», αλλά το ελληνικό πρωτάθλημα.