Ενα πρόβλημα για κάθε λύση

Στην πολυμετοχική διοικητική ομάδα του Παναθηναϊκού οι «παίκτες» δεν καταφέρνουν να παίξουν το 1-2. Δεν έχουν βγει οι αυτοματισμοί, δεν βρίσκονται με κλειστά μάτια, ώρες ώρες φαίνεται να παίζει ο καθένας για την ατομική του προβολή και όχι για το καλό της ομάδας. Ισως να φταίει ότι όλοι τους γουστάρουν να παίζουν επίθεση και να βάζουν γκολ, όπως συνέβαινε όταν ήμασταν μικροί και κλοτσούσαμε το τόπι στην αλάνα. Αυτός που έφερνε την μπάλα με το έτσι θέλω έπαιζε επιθετικός, βάζαμε τέρμα τον πιο άμπαλο, αυτοί που τους κάναμε «χάρη» που τους παίζαμε τοποθετούνταν στα μετόπισθεν.

Το αποτέλεσμα είναι ότι στη διοίκηση του Παναθηναϊκού υπάρχουν μεν πολλοί ικανοί «σκόρερ», αλλά όχι χαφ για να τους περάσουν την μπάλα. Ούτε αμυντικοί να κόψουν. Υπάρχουν σταρ, αλλά όχι «μηχανάκια». Αν σε μια ομάδα βάλεις μπροστά τον Ζλάταν, τον Βίγια, τον Τόρες και τον Ετό, δεν έχεις αγγίξει σώνει και ντε την ευτυχία –απαραίτητη προϋπόθεση να μην παίζει στο κέντρο ο Χατζημήτσουλας με τον Αμπάλογλου, στην άμυνα ο Τσουρουκέιρο με τον Γκελαρίδη και τερματοφύλακας ο Ρουφομπάλης, αλλά παίκτες ικανοί να τους βοηθήσουν να σκοράρουν και ταυτόχρονα να κρατούν και τα μπόσικα πίσω.

Και δεν εννοώ πως οι μεγαλομέτοχοι πρέπει να γίνουν 11 για να δούμε προκοπή, διότι και οι σκάουτερ έγιναν 11 και κανένας ποδοσφαιριστής δεν έχει ζυγώσει ακόμα στην Παιανία. Αν πάμε και στο γηπεδικό, άλλη απογοήτευση εκεί: κόβεις το ένα κεφάλι, λύνεις δηλαδή το ένα πρόβλημα, και στη θέση του ξεφυτρώνουν δύο, με τεχνική που θα ζήλευε και η Λερναία Υδρα.

Μια οι «131», την άλλη ο Δήμος, την παράλλη το ΣτΕ. Μπορείτε να φανταστείτε ότι θα ήθελε οποιοσδήποτε εκ των μετόχων να φτιάξει κάπου ένα εμπορικό κέντρο, ένα τεράστιο κτίριο, μια εργοστασιακή μονάδα και δεν θα έβγαζε άκρη σε λίγες ώρες; Πώς γίνεται, λοιπόν, να είναι τόσο πολλοί, τόσο ισχυροί, τόσο οικονομικά εύρωστοι, τόσο πετυχημένοι ο καθένας στον τομέα του και να μην έχουν καταφέρει ακόμα να μπουν οι μπουλντόζες στο εργοτάξιο; Πώς τα κατάφερε, δηλαδή, μόνος του ο Σωκράτης Κόκκαλης και απέκτησε ο Ολυμπιακός γήπεδο «της ώρας», σαν να είχε παραγγείλει ψαρονέφρι, και δεν μπορούν δύο Γιαννακόπουλοι, ένας Βαρδινογιάννης, ένας Βγενόπουλος κι ένας Πατέρας;

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι πώς να πείσεις κάποιον από τους υπάρχοντες μετόχους να κάνει τη «βρόμικη δουλειά»; Να αφήσει σε κάποιον άλλον το σκοράρισμα και να αναλάβει να συμμαζέψει το κέντρο; Να εγγυηθεί την καλή αμυντική λειτουργία; Πώς να βάλουν το «εγώ» τους κάτω από το «εμείς»; Αυτό θα πρέπει να το λύσουν μεταξύ τους, αν αγαπάνε τόσο την ομάδα όσο λένε.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος το είπε ξεκάθαρα –προσωπική γνώμη, αλλά ειλικρινής– σχετικά με τα προβλήματα της πολυμετοχικότητας που υπήρξαν φέτος και θα υπάρχουν και του χρόνου. Εξέφρασε την άποψη ότι θα ήταν καλύτερα να είχε την ομάδα ένας. Αν αυτό, όμως, δεν γίνεται για τους άλφα ή βήτα λόγους, πρέπει να βρεθεί λύση για να λειτουργήσει καλύτερα η ομάδα.

Ισως η λύση είναι ο καταμερισμός εργασιών. Εσύ θα ασχοληθείς με τις μεταγραφές, εγώ με το γήπεδο, ο άλλος με το promotion και την εμπορική εκμετάλλευση της ομάδας και των σημάτων της και πάει λέγοντας. Ετσι θα κάνουμε ταμείο και θα ξέρουμε ποιος πέτυχε και ποιος απέτυχε στην αποστολή του, για να μην την πληρώνει όλη η διοικητική ομάδα συλλήβδην.

Με άλλα λόγια, βγήκαν οι παίκτες που έφερε π.χ. ο κ. Γιαννακόπουλος, δεν υπήρξε φως στο θέμα του γηπέδου που χειρίστηκε προσωπικά π.χ. ο κ. Βγενόπουλος. Οπως ακριβώς γίνεται και στην ποδοσφαιρική ομάδα, στην οποία την πληρώνει ο εκάστοτε προπονητής σε κάθε αποτυχία ή/και βγάζουμε στον τάκο συγκεκριμένους παίκτες, άρα τους φορτώνουμε όλα τα κρίματα και τα αναθέματα της κακής χρονιάς.