Μεγάλα ονόματα, μεγάλες αποτυχίες

Περιπτώσεις σαν κι αυτήν πρέπει να τις παρακολουθείς από κοντά για να μπορέσεις να καταλάβεις και στη συνέχεια να εξηγήσεις.

Ομως, δεν το κάνεις για έναν κυρίως λόγο. Ψυχολογικό. Είναι το σύνδρομο του Τιτανικού. Υπάρχουν ποδοσφαιρικές ομάδες που είναι ή, πιο σωστά, δείχνουν τόσο ισχυρές –συγκρινόμενες μάλιστα μ' εκείνες που τις ανταγωνίζονται– που θεωρείς αδιανόητη την αποτυχία τους. Βλέπεις ένα-δυο παιχνίδια τους που όλα πάνε κατ' ευχήν στις αρχές της περιόδου και θεωρείς ότι ακόμα κι αν υπάρξουν κάποιες στραβοτιμονιές, το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Πιθανόν παλιότερα οι πορείες τέτοιων ομάδων να ήταν γραμμικές.

Χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις και αναταράξεις. Στον σύγχρονο κόσμο, όμως, τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο και καμία πορεία δεν μπορεί να θεωρείται ασφαλώς γραμμική. Από το Α στο Β και από εκεί στο Γ και ούτω καθεξής. Η φετινή πορεία της Μπάγερν Μονάχου μάς υπενθυμίζει ορισμένες απλές αλήθειες. Δεν αρκεί να είσαι το μεγαλύτερο καράβι στη λίμνη. Ούτε αρκεί να ξοδεύεις τα περισσότερα για να έχεις τον καλύτερο εξοπλισμό και να φέρεις την καλύτερη ψαριά. Ρίξτε μια ματιά στον βαθμολογικό πίνακα της Μπουντεσλίγκα και προσέξτε τις ομάδες που ανταγωνίζονται τη ναυαρχίδα της Βαυαρίας στο κυνήγι του τίτλου.

Βόλφσμπουργκ και Χέρτα βρίσκονται μπροστά της, ενώ μαζί της ισοβαθμούν –με καλύτερη διαφορά τερμάτων– Στουτγκάρδη και Αμβούργο. Δεν πρόκειται για παραδοσιακές δυνάμεις του γερμανικού ποδοσφαίρου, με εξαίρεση ίσως το Αμβούργο, αλλά για μία nouvelle vague. Σε αυτήν θα πρέπει να συμπεριλάβει κάποιος και το φετινό θαύμα της Χοφενχάιμ, που άντεξε στο ρετιρέ κάτι περισσότερο από ένα γύρο. Καμία απ' όλες αυτές τις ομάδες δεν έχει τις οικονομικές δυνατότητες, τον κόσμο, την ιστορία, τις διασυνδέσεις και το «ειδικό βάρος» που έχει η Μπάγερν, η οποία κατάφερε να ξοδέψει για μεταγραφές την τελευταία πενταετία, κάποιες φορές, περισσότερα απ' όσα όλοι οι άλλοι μαζί.

Ομως και στο ποδόσφαιρο αρκετές φορές το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Τώρα οι άνθρωποι του βαυαρικού συλλόγου έχουν πρώτη προτεραιότητα μία θέση που εγγυάται αυτόματη πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Στην αρχή της σεζόν, βέβαια, δεν διανοούνταν να ακούσουν τίποτα λιγότερο από τον τίτλο. Ομως, τα πράγματα, ιδιαίτερα μετά τη χειμερινή διακοπή, δεν πήγαν καθόλου καλά για την Μπάγερν. Δεν κέρδισε ούτε ένα από τα must win παιχνίδια που υπήρχαν στο πρόγραμμά της και η ευνοϊκή της κλήρωση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Σπόρτινγκ δημιούργησε μια εσφαλμένη εικόνα για την αγωνιστική της δυναμική, ιδιαίτερα αν –όπως ο γράφων– δεν την παρακολουθούσες τόσο στενά.

Οταν στους «8» συνάντησε σοβαρό αντίπαλο, την Μπαρτσελόνα, στο «Καμπ Νόου» φάνηκαν οι αδυναμίες της. Βέβαια, αυτή η Μπάρτσα φέτος είναι το κάτι άλλο, αλλά δεν έπαιζε και με κάποια μικρή ομάδα. Αν κάποιος θελήσει να αξιολογήσει το υλικό της Μπάγερν παίκτη προς παίκτη, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν και αδύναμοι κρίκοι. Αυτό συμβαίνει με όλες τις ομάδες, ακόμα και τις μεγάλες. Η πιθανή εξήγηση της μέτριας αγωνιστικής παρουσίας των Βαυαρών δεν νομίζω ότι βρίσκεται στις πιθανές ελλείψεις των κατάλληλων ποδοσφαιριστών αλλά στις ικανότητες και την ποδοσφαιρική αντίληψη του ανθρώπου που επιλέχτηκε για να οδηγήσει αυτή την ομάδα.

Ακόμα και πριν διαλυθεί η ψευδαίσθηση της χημείας ανάμεσα στην Μπάγερν και τον Μάγκατ, ήμουν σίγουρος ότι η καλύτερη λύση για τον πάγκο της ομάδας του Μονάχου ήταν ο Γιούργκεν Κλίνσμαν. Νέος άνθρωπος, που έχει παίξει εξαιρετικό ποδόσφαιρο ως παίκτης, τα πήγε πολύ καλά με την εθνική Γερμανίας στο Μουντιάλ, με νέες αντιλήψεις, έλεγα ότι θα μπορούσε να φέρει νέο αέρα στο «Allianz Arena». Το ίδιο πίστεψαν και οι άνθρωποι της Μπάγερν, αλλά μετά την ήττα από τη Σάλκε θεώρησαν ότι η συνέχεια της παραμονής του Κλίνσμαν στον πάγκο θα έκανε μεγαλύτερο κακό. Ο Γιουπ Χάινκες, άνθρωπος του συλλόγου, ανέλαβε να οδηγήσει την ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και αν μπορέσει να βγάλει κάποιο λαγό από το καπέλο του, ίσως καταφέρει να κλέψει και τον τίτλο.

Πολύ Αμερικανός για τη Γερμανία

Ενας καλός φίλος από τη Γερμανία πριν από δύο μέρες μού έστειλε ένα κολάζ που έκανε ένα αριστερό έντυπο στη Γερμανία, εφημερίδα δρόμου καλύτερα, το «Taz», το οποίο παρωδούσε τη χαρακτηριστική καλιφορνέζικη αισιοδοξία του Κλίνσμαν. Στο κολάζ ο Κλίνσμαν ήταν καρφωμένος σ' ένα σταυρό και από κάτω υπήρχε η λεζάντα always look at the bright side of life (πάντα να κοιτάς την ευχάριστη πλευρά της ζωής). Ισως η πιο λογική εξήγηση της αποτυχίας του Κλίνσμαν να βρίσκεται στο γεγονός ότι έχει επιλέξει μία τελείως διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο που δουλεύει ένας προπονητής.

Μία αμερικανική προσέγγιση που τη γνωρίζει καλά και του αρέσει. Αλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι εκείνο που του αρέσει πιο πολύ απ' όλα είναι οι βόλτες με τον κίτρινο σκαραβαίο που έχει στη Σάντα Μόνικα, όπου ζούσε και περνούσε μια χαρά. Ο Κλίνσμαν ήξερε ότι αναλάμβανε να δουλέψει με μία ομάδα που χρειαζόταν να αλλάξει πολλά. Και οι άνθρωποι της Μπάγερν, που ήθελαν να αλλάξει στυλ και φυσιογνωμία η ομάδα, τον εμπιστεύτηκαν, πιστεύοντας ότι ο Κλίνσμαν, παρ' όλες τις περιπλανήσεις του, είχε παραμείνει Γερμανός.

Μόνο που ήθελαν οι αλλαγές να γίνουν αργά και με τους όρους που επιβάλλει η γερμανική πραγματικότητα, η οποία για τον Κλίνσμαν ήταν πολύ αργή, βαριά και συντηρητική. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη αλλά και οι δύο πλευρές πίστευαν ότι θα κατάφερναν να περάσουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Η αλήθεια είναι ότι ο «Κλίνσι» ποτέ δεν είχε απόλυτη ελευθερία στη δουλειά του, αλλά ούτε είδε να έρχονται στην ομάδα παίκτες που ήθελε.

Η υπερβολική εξάρτηση της Μπάγερν από τον Ριμπερί –που μπορεί του χρόνου να μένει στη Βαρκελώνη–, κάποιες ριζοσπαστικές μέθοδοι του Κλίνσμαν (όπως τα μαθήματα γιόγκας για τους παίκτες), το γεγονός ότι επέλεξε ως βοηθό τον Λάντον Ντόνοβαν που δεν είχε καμία εμπειρία από την Μπουντεσλίγκα, το ότι δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει τους Φαν Μπόμελ και Ρένσινγκ που ήταν αταίριαστοι σε αυτή την Μπάγερν, η αδικαιολόγητη εμμονή του στο 3-5-2 χωρίς να έχει τους κατάλληλους παίκτες γι' αυτό, ε, όλα αυτά έπαιξαν τον ρόλο τους.

Μα πιο πολύ ο φόβος η ομάδα να χάσει γύρω στα 50 εκατομμύρια ευρώ αν δεν καταφέρει να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ούλι Χένες το είπε κάπως περισσότερο διακριτικά. «Το σχέδιό του στην αρχή μάς έπεισε... τουλάχιστον στα χαρτιά». Και επειδή τα σχέδια είναι πειστικά –πολλές φορές– μόνο στα χαρτιά, ο Χάινκες πήρε τα κλειδιά της Μερσέντες για να τη φέρει στον ίσιο δρόμο.

Πονεμένη ιστορία το... άλλο σχέδιο

Ακουγα τον κ. Πηλαδάκη να δίνει συμβουλές στις ομάδες για την ορθή διαχείριση των χρημάτων που θα εισπράξουν από την πώληση των τηλεοπτικών τους δικαιωμάτων. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τα παρουσίασε ο πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας, αλλά θα γράψω αργότερα γι' αυτό. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι το αν οι ομάδες έχουν περισσότερα από ένα σχέδια για την εκμετάλλευση των χρημάτων. Στην ελληνική πραγματικότητα το εναλλακτικό σχέδιο είναι μία πολύ πονεμένη ιστορία.

Στην ΑΕΚ, μετά την παραίτηση Νικολαΐδη, έγινε φανερό ότι δεν υπήρχε κανένα εναλλακτικό σχέδιο και το δυστύχημα είναι ότι δεν το έχουν εκπονήσει ακόμα. Στον ΠΑΟ ξεκίνησαν ένα μεγάλο σχέδιο της δημιουργίας του γηπέδου στον Βοτανικό με μία συγκεκριμένη μεθόδευση, αλλά δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να διαμορφώσουν μία εναλλακτική λύση, στην περίπτωση που η προσφυγή των 130 έφερνε τα πράγματα στο σημερινό αδιέξοδο. Σε λίγο θα φανεί κι αν στον Ολυμπιακό έχουν εναλλακτικό σχέδιο στην περίπτωση Βαλβέρδε ή θα χάσουν πολύτιμο χρόνο –όπως πέρυσι– ψάχνοντας.