Οι αβάσιμες αξιώσεις ΠΑΕ και οπαδών από τον Τύπο

Ηταν μεταξύ 1987 και 1989 –δεν θυμάμαι ακριβώς. Εδινε συνέντευξη ο επικεφαλής της φοιτητικής παράταξης ΔΑΠ, ο σημερινός υπουργός Κωστής Χατζηδάκης, παρόντος του τότε προέδρου της ΟΝΝΕΔ, του Γιώργου Βουλγαράκη. Διαδικασία ρουτίνας. Τη θυμάται, όμως, ο γράφων εξαιτίας ενός ασυνήθιστου γεγονότος...

Κάποια στιγμή διατυπώθηκε στον -άπειρο ακόμη- πρόεδρο της ΔΑΠ μια «δύσκολη» ερώτηση. Προτού απαντήσει ο Κ. Χατζηδάκης, παρενέβη ο Γ. Βουλγαράκης και μίλησε αντ' αυτού, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το υποβληθέν ερώτημα ήταν στην καλύτερη περίπτωση άτοπο. Στη χειρότερη κακόβουλο. Ακόμη κι αν όλα αυτά τα φοβερά ίσχυαν (ως γνωστόν, σε τέτοιες περιπτώσεις κακόβουλο θεωρείται οτιδήποτε ενοχλεί ή στριμώχνει), ο ίδιος ο ερωτηθείς θα μπορούσε να το πει. Δεν αφέθηκε, όμως.

Τι απέφερε εκείνη η «κηδεμονία»; Ορισμένα «παραπολιτικά» σχόλια της επόμενης ημέρας. Για το πόσο άβολα ένιωσε ο «καπελωμένος» Κ. Χατζηδάκης, για το αν είχε ή όχι ειδικούς λόγους να το κάνει αυτό ο Γ. Βουλγαράκης κ.λπ. Αναρωτιέστε τι στην ευχή ανακάλεσε στα «πάνω διαζώματα» της μνήμης μου τη συνέντευξη εκείνη; Η ιδέα του Σάββα Θεοδωρίδη να παρέμβει την περασμένη Κυριακή, όταν ο Βαλβέρδε έγινε αποδέκτης της... κλασικής ερώτησης για τη συνεργασία του με τον Ολυμπιακό. Υπάρχει βεβαίως μία (τουλάχιστον) σημαντική διαφορά: ο Βάσκος προπονητής δεν είναι πρωτάρης, όπως ήταν τότε, στο συγκεκριμένο του πόστο, ο Κ. Χατζηδάκης. Κατά συνέπεια, το πράγμα ξενίζει περισσότερο και δείχνει αφάνταστα υποτιμητικό για τον προπονητή του Ολυμπιακού. Λες και δεν μπορεί ο ίδιος να πει «παιδιά, ουδέν νεότερον μέχρι να γίνει η συνάντηση».

Μήπως, όμως, ο Βαλβέρδε θα είχε τη διάθεση να πει κάτι περισσότερο ενδιαφέρον και λιγότερο συμβατικό; Σαν τι, δηλαδή; Οτι το πολυσυζητημένο ραντεβού δεν αναβλήθηκε με δική του πρωτοβουλία; Μα το είπε ο άνθρωπος, ούτως ή άλλως, επιβεβαιώνοντας τα σχετικά προγενέστερα ρεπορτάζ. Να υποθέσουμε ότι θα γνωστοποιούσε κάτι ακόμη; Μα, αυτές ακριβώς είναι οι συνέπειες τέτοιου είδους παρεμβάσεων: καθένας εικάζει πως «κάτι υπάρχει», είτε υπάρχει είτε όχι. Είναι αυτό ακριβώς που έλεγε ο Μικ Τζάγκερ, σχολιάζοντας την απόφαση της Βρετανικής Ενωσης Μουσικών να απαγορεύσει (τον Φεβρουάριο του 1967) την τηλεοπτική μετάδοση του τραγουδιού «Let's Spend The Night Together» των Rolling Stones : «Οταν κάτι λογοκρίνεται, ο κόσμος φαντάζεται πολύ πιο προκλητικούς στίχους απ' όσους κόπηκαν». Δεν ισχύει μόνο στη μουσική...

Το θέμα δεν αφορά μόνο τον Ολυμπιακό. Δυστυχώς, συχνά επιβεβαιώνεται πως οι ΠΑΕ, εν γένει, αξιώνουν από τον Τύπο να συμπεριφέρεται αν όχι ως επικοινωνιακό έρεισμά τους, τουλάχιστον ως «σύμμαχη δύναμη». Δεν είναι όμως αυτός ο ρόλος του Τύπου. Είναι άλλο πράγμα να λες «δεν υπάρχει θέμα μέχρι το τελικό ραντεβού» κι άλλο να εξεγείρεσαι επειδή οι δημοσιογράφοι ρωτούν. Αν οι ΠΑΕ δεν μπορούν να σεβαστούν την καλώς νοούμενη δουλειά των ΜΜΕ, όταν και όπως αυτά προσπαθούν να τη διεκπεραιώσουν, ας κατανοήσουν τουλάχιστον ότι τα σπασμωδικά «μη» και «μην» πλήττουν τις ίδιες. Για τους λόγους που επισήμανε κι ο Τζάγκερ...

Μεγαλύτερο πρόβλημα συνιστά το φαινόμενο να ενστερνίζονται την ίδια λογική οι οπαδοί. Αφθονούσαν χθες οι διαμαρτυρίες φίλων της ΑΕΚ για το δημοσίευμα της εφημερίδας «Goal», περί της επιστολής Θανόπουλου που καταδεικνύει τις διαστάσεις του οικονομικού προβλήματος της ΠΑΕ. Βασικό επιχείρημα των οργισμένων οπαδών: «Ο Τύπος πολεμά την ΑΕΚ, διαφορετικά γιατί η επιστολή δημοσιεύθηκε πριν από τον τελικό του Κυπέλλου;». Καλά, ας παρακάμψουμε το ερώτημα «τι πρέπει να κάνει ένα ΜΜΕ εάν κάποια συγκεκριμένη στιγμή βρει πρόσβαση σε ενδιαφέρον ντοκουμέντο;». Ας περιοριστούμε στο άλλο: πότε θα έδιναν... άδεια οι οπαδοί της ΑΕΚ για τη δημοσίευση της επιστολής;

Η απάντηση είναι «ποτέ». Κάθε στιγμή η δημοσίευση θα στιγματιζόταν ως κακόβουλη. Να δημοσιευόταν η επιστολή νωρίτερα; Θα ήταν κακόβουλη, διότι «τώρα η ΑΕΚ μάχεται για ανάκαμψη και για καλή βαθμολογική συγκομιδή εν όψει πλέι οφ». Επειτα από τον τελικό Κυπέλλου μήπως; «Θέλουν να πλήξουν την ΑΕΚ τώρα που αρχίζουν τα πλέι οφ». Αφήστε που σε περίπτωση νίκης της ΑΕΚ στον τελικό η δημοσίευση θα αποσκοπούσε σε «μείωση της χαράς» και σε περίπτωση ήττας «σε απόπειρα να προκληθεί νέα κρίση».

Για κάποιους -πολλούς, δυστυχώς- η ενημέρωση και η εκφορά γνώμης είναι δικαιώματα τόσο ιερά, ώστε πρέπει να ασκούνται τον... Δεκαπενταύγουστο κι αν... Κατά τ' άλλα, οι διαμαρτυρόμενοι απαιτούν μαχητική και αποκαλυπτική δημοσιογραφία, αρκεί να μπαίνουν στο στόχαστρο «οι άλλοι». Ειδικά το παιχνιδάκι με τα διάφορα «γιατί τώρα;» κατάντησε αφόρητα βαρετό. Θυμάστε; Το... μυθικό «γιατί τώρα;» το ακούσαμε (ακόμη) κι όταν δημοσιογράφοι διατύπωναν την άποψή τους για την ιδέα του Ρεχάγκελ να καλέσει στην Εθνική τον Καψή. Ακούς εκεί, να μην περιμένουν τα 100 χρόνια από την κατάκτηση του τροπαίου του 2004.