Η «Λερναία Υδρα» του Τσάμπιονς Λιγκ

Οι περισσότεροι λένε πως είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να τη σταματήσει. Η μόνη που μπορεί να καταστρέψει τον ρυθμό της και να την αποκλείσει τώρα, ένα βήμα πριν από τον τελικό. Η Τσέλσι του Γκους Χίντινκ, η ομάδα στην οποία ο Ολλανδός προπονητής έδωσε ένα σκοπό, φαίνεται η μόνη ικανή να ακυρώσει τις φιλοδοξίες του Γκουαρντιόλα και του Μέσι. Το κατά πόσο αυτός ο ισχυρισμός έχει βάση θα μπορέσουμε να το ανακαλύψουμε απόψε. Ομως, γιατί αυτή η Μπαρτσελόνα δείχνει τόσο φοβερή φέτος; Και μάλιστα τον πρώτο χρόνο μετά το μεγάλο ξεκαθάρισμα της παλιάς φουρνιάς και με έναν προπονητή στον πάγκο, τον Γκουαρντιόλα, ο οποίος δεν έχει καμία εμπειρία σ' αυτό το επίπεδο;

Πώς στο διάολο προέκυψε αυτό το επιθετικό τέρας, που σκοράρει ασταμάτητα και δείχνει πως έχει τη δυνατότητα να «δαγκώσει» με εννέα κεφάλια; Οπως η μυθική Λερναία Υδρα. Μία άλλη εκτίμηση για το φετινό αγωνιστικό πρόσωπο της Μπαρτσελόνα, η οποία ακούγεται πολύ συχνά, υποστηρίζει ότι η αμυντική γραμμή της είναι προβληματική. Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια η αμυντική γραμμή της Μπάρτσα κλήθηκε φέτος να συμπεριφερθεί «αμυντικά», μια και η πραγματική άμυνα της Μπάρτσα είναι η επίθεσή της. Και άλλη ομάδα που να επιτίθεται όπως αυτή δεν υπάρχει. Ολη η αμυντική γραμμή της έχει στηθεί πάνω στη φιλοσοφία της μπάλας που πρέπει να περάσει μπροστά. Αν θα μπορούσα να εντοπίσω μία φανερή αδυναμία στην αμυντική γραμμή των «μπλαουγκράνα», αυτή βρίσκεται στο νούμερο 1.

Ο Βαλδές είναι ικανός να κάνει το μεγαλύτερο λάθος στο πιο χαλαρό σημείο του παιχνιδιού. Και η ποικιλία που έχει το ρεπερτόριο των λαθών του είναι απεριόριστη. Στην άμυνα της καταλανικής ομάδας φέτος υπάρχουν δύο κλειδιά. Ο Πουγιόλ, ο παλιός, ο «βράχος» της άμυνας, που όταν απουσίασε λόγω τραυματισμού η ομάδα ήταν τελείως διαφορετική στην άμυνα αλλά –όσο και αν φαίνεται παράξενο- και στην επίθεση. Ο Πουγιόλ προσφέρει σε όλη την ομάδα τη σιγουριά που θα μπορούσε να της προσφέρει ένας τερματοφύλακας επιπέδου, όπως ο Σμάιχελ στη Γιουνάιτεντ του 1999. Το άλλο κλειδί στην άμυνα της Μπάρτσα είναι ο Βραζιλιάνος δεξιός μπακ Ντάνι Αλβες, απόκτημα του περσινού καλοκαιριού. Η ιστορία του Αλβες είναι κάπως ιδιόμορφη. Προσφέρει πολλά περισσότερα στην επίθεση της ομάδας του απ' ό,τι στην άμυνα, αλλά, είπαμε. Η άμυνα της Μπάρτσα είναι ο τρόπος που επιτίθεται. Ο Αλβες, ο ταχύτερος ίσως ποδοσφαιριστής του κόσμου σ' αυτή τη θέση, εκμεταλλεύεται αυτό το προσόν και την ικανότητά του να σεντράρει στο έπακρο. Την άμυνα και την ανασταλτική λειτουργία των μέσων συμπληρώνουν τα ζευγάρια Αμπιντάλ, Σιλβίνιο και Τουρέ, Κεϊτά.

Και οι τέσσερις είναι ο καλύτερος σύνδεσμος μεταξύ άμυνας και επίθεσης και μπορούν και να σκοράρουν, αν χρειαστεί. Οσο για τον Μάρκες, είναι ο δεύτερος «βράχος» της άμυνας πίσω από τον Πουγιόλ, χωρίς όμως να έχει την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση του Καταλανού. Ο Πικέ παίζει φέτος το «βλέπω και μαθαίνω» και το κάνει σωστά. Πέρα απ' αυτούς, τα πράγματα, χμ, γίνονται πολύ περισσότερο απλά. Τσάβι και Ινιέστα στη μεσαία γραμμή έρχονται στο παιχνίδι με τον αέρα του πρωταθλητή Ευρώπης από το περσινό καλοκαίρι και μπορούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να χτίζουν την επίθεση της Μπάρτσα. Ο Τσάβι, περισσότερο πλήρης με μεγαλύτερο εύρος επιλογών. Απ' την άλλη ο Ινιέστα μπορεί να βρίσκει όλες τις λύσεις στη μεσαία γραμμή, αλλάζοντας θέσεις με απίστευτη συχνότητα, δημιουργώντας τρομακτική σύγχυση στους αντιπάλους του. Κανείς από τους δύο δεν είναι Ροναλντίνιο, τον οποίο όταν τον σταματούσες ή βρισκόταν σε κακή ημέρα, έβρισκες και τον τρόπο να «κλειδώσεις» όλη την ομάδα. Εδώ, μ' αυτή την ομάδα, τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα.

Αν επικεντρώσεις την προσοχή σου σ' αυτούς τους δύο, κινδυνεύεις είτε από τον Ετό είτε από τον Ανρί, δύο ποδοσφαιριστές που φέτος περνούν μια δεύτερη περίοδο «ανθοφορίας». Τέλος, άφησα τον Μέσι. Κάποτε λέγαμε ότι είναι πολύ δύσκολο να δούμε κάποιον σαν τον Μαραντόνα. Τώρα πολλοί υποστηρίζουν πως δύσκολα θα φανεί ποδοσφαιριστής όπως ο Μέσι, που είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου και ο οποίος ωριμάζει ακόμα. Οπότε; Οπότε, μετά το αποψινό παιχνίδι θα έχουμε καταλάβει πολλά. Και ελπίζω να έχουμε χορτάσει και μπάλα.

Poetry in Motion

Σε 18 χρόνια καριέρας είχε κερδίσει τα πάντα. Εκτός από ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και τον τίτλο του ποδοσφαιριστή της χρονιάς. Το Παγκόσμιο Κύπελλο, ακόμη και αν έπαιζε 100 χρόνια δεν θα μπορούσε να το κατακτήσει ποτέ με την Ουαλία. Τον τίτλο του ποδοσφαιριστή της χρονιάς ο Ράιαν Γκιγκς τον κέρδισε φέτος. Εναν τίτλο που έπρεπε να είχε κερδίσει χρόνια πριν. Οπως ο Νιούμαν, που πήρε το Οσκαρ για το «Χρώμα του Χρήματος» στα στερνά του ή όπως ο Πατσίνο για το «Αρωμα Γυναίκας». Αυτό το βραβείο στον Γκιγκς είναι σαν εκείνα τα Οσκαρ που δίνονται σε μεγάλους ηθοποιούς για τη συνολική συνεισφορά τους στην 7η Τέχνη. Αυτό το βραβείο του ποδοσφαιριστή της χρονιάς ήταν η αναγνώριση της συνολικής συνεισφοράς του Γκιγκς στο ποδόσφαιρο.

Ο Γκιγκς είναι ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος, όπως όλοι οι πραγματικά σπουδαίοι διασκεδαστές, γνωρίζει ότι το παίξιμό του και μόνο είναι αρκετό για να τον καταξιώσει στον χρόνο και στη μνήμη. Δεν τρέχει εκεί που υπάρχουν τα φώτα και οι κάμερες. Δεν έχει την ανάγκη των βραβείων. Είναι πλέον μέρος της μεγάλης ιστορίας της Γιουνάιτεντ. Οι νεότεροι δεν μπορούν να ξέρουν και οι παλιότεροι ξεχνούν γρήγορα. Ξεχνούν τα αυτοκόλλητα που είχαν γεμίσει το Μάντσεστερ 15 χρόνια πριν με το όνομα του Γκιγκς και από κάτω το σύνθημα «poetry in motion». Ξεχνούν αυτό που για χρόνια ήταν ο Ουαλός με την μπάλα στα πόδια. Διέθετε απίστευτη ταχύτητα με τον πλήρη έλεγχο της μπάλας, μοναδική ικανότητα και ποικιλία στην ντρίμπλα εν κινήσει, έπαιζε πρώτα για τους άλλους και λιγότερο για τον εαυτό του και γι' αυτό σε τόσα χρόνια καριέρας σημείωσε μόνο 147 γκολ. Νούμερο που για πολλούς άλλους στη θέση του είναι απλησίαστο. Ομως, παρά το γεγονός ότι τα γκολ που σημείωσε δεν είναι πολλά, αρκετά απ' αυτά είναι έργα ποδοσφαιρικής τέχνης και ευφυΐας.

Τόσο το BBC όσο και το BSKYB αρκετές φορές έβαλαν κάτω από ένα γκολ του Γκιγκς τον χαρακτηρισμό τού «γκολ της χρονιάς». Κορυφαίο, ίσως, εκείνο το ονειρικό σλάλομ στην παράταση του επαναληπτικού αγώνα Κυπέλλου με την Αρσεναλ το 1999. Οι Αγγλοι θεωρούν ότι είναι το καλύτερο γκολ που σημειώθηκε ποτέ σε παιχνίδι Κυπέλλου. Από το 1993 έως το 1996 ήταν ο πιο φωτογραφημένος ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ, αλλά δεν έδινε τροφή στα κουτσομπολίστικα tabloid, γιατί η προσωπική του ζωή ήταν κάτι που υπεράσπισε με πάθος και την κράτησε μακριά από τον άρρωστο φωτισμό του συστήματος, που φτιάχνει διασημότητες για να τις καταβροχθίσει όταν παλιώσουν. Γρήγορα τα μίντια κατάλαβαν ότι δεν ήταν η περίπτωσή τους. Και στράφηκαν στον Μπέκαμ. Ευτυχώς για τον Ουαλό. Ο οποίος μπόρεσε έτσι να αφοσιωθεί σ' αυτό που αγάπησε και ήξερε να κάνει τόσο καλά. Να «γράφει» πάνω στο χορτάρι όμορφα ποδοσφαιρικά ποιήματα για την ευχαρίστησή του και για τα μάτια μας.

Οι όμορφες ομάδες όμορφα χάνονται

Πρέπει να γυρίσει κάποιος 49 χρόνια πίσω για να βρει τη Σαουθάμπτον τόσο χαμηλά. Οι «άγιοι» υποβιβάστηκαν το περασμένο Σάββατο στη League 1 και το χειρότερο είναι πως, με δεδομένη την κατάσταση, σβήνει κάθε ελπίδα επανόδου τους στις μεγάλες κατηγορίες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Η εταιρεία που την είχε αναλάβει πτώχευσε και μπήκε σε καθεστώς ειδικής εποπτείας, γεγονός το οποίο, σε συνδυασμό με τις οικονομικές εκκρεμότητες τις οποίες είχε η Σαουθάμπτον, της κόστισε ποινή αφαίρεσης 10 βαθμών από το καινούργιο πρωτάθλημα. Ολοι οι φίλοι της περιμένουν κάποιο θαύμα, δηλαδή έναν αγοραστή που θα έχει τη δυνατότητα να αναλάβει τα χρέη της ομάδας και τη χρηματοδότησή της. Και αγοραστές σε τέτοια εποχή δεν βρίσκονται εύκολα. Κανείς πια δεν σκορπάει χρήματα μόνο για το μεράκι. Την περασμένη εβδομάδα οι φίλοι της ομάδας συγκέντρωσαν 130 χιλιάδες ευρώ για να πάρουν κάποια χρήματα οι ποδοσφαιριστές των «αγίων», οι οποίοι είναι πια ανήμποροι να κάνουν θαύματα.