Το τραπέζι που είχαμε κλείσει ήταν εκπληκτικό. Στο καλύτερο εστιατόριο της περιοχής (έτσι μου είχαν πει τουλάχιστον, εγώ δεν είχα ιδέα). Όλα έμοιαζαν ιδανικά. Δυο μεγάλα κεριά ήταν τοποθετημένα στη μέση του τραπεζιού ενώ όταν ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε έκανα τον Κινέζο αφού δεν είχα ιδέα τι στο διάολο ήταν αυτές οι ονομασίες στον κατάλογο. Στο τέλος καταλήξαμε να τρώμε κάτι που έμοιαζε με πάπια.
«Νομίζω ότι όλα είναι καλά πλέον» της είπα «μπορούμε να αφήσουμε τα προβλήματα μας στο παρελθόν». Την είδα διστακτική. Δεν είχε τι να πει. Κατέβασε με δυσκολία την τελευταία μπουκιά από την πάπια. «Ξέρεις…κάτι θέλω να σου πω ή μάλλον καλύτερα θέλω να στο πω εδώ και καιρό». Ένιωσα την κεραμίδα να έρχεται.
Η ατάκα που ξεστόμισε μπήκε απ’ ευθείας στην πρώτη θέση με τις καλύτερες ατάκες χωρισμού στην ιστορία με τις καλύτερες ατάκες χωρισμού. «Έχω βγάλει πλέον τα γυαλιά του έρωτα. Δεν σε βλέπω όπως πριν…». Γέλασα περισσότερο από την πρώτη φορά που είδα έναν πιγκουΐνο να χορεύει σουίνγκ. Ο σερβιτόρος ήρθε προς το μέρος μού και με ευγενικό τόνο στην φωνή του, μου είπε… «κύριε μήπως θα μπορούσατε να γελάτε πιο σιγά; Ενοχλείτε τους πελάτες» .
«Μήπως εσείς θα μπορούσατε να μου φέρετε λίγο αλουμινόχαρτο;»
«Αμέσως, αλλά γιατί;»
«Έχω σκοπό να κόψω κομματάκια την κυρία, να την τυλίξω και να την πάρω μαζί μου σπίτι».
Για κάποιο λόγο, που ακόμα δεν έχω καταλάβει, αυτές οι απόπειρες μαύρου χιούμορ δεν γίνονται κατανοητές στην Ελλάδα, έτσι βρέθηκα σε ένα σκοτεινό κελί με μια μήνυση εις βάρος μου για απειλή κατά της ζωής να εκκρεμεί. Ευτυχώς το όργανο της τάξης που είχε επιφορτιστεί με το έργο της φύλαξης μου άκουγε ΣΠΟΡ FM. «Σε έχω ακούσει κανά δυο φορές» μου είπε «Αλλά είσαι άσχετος. Ξέρεις τον Μιαούλη;». Του απάντησα ότι τον ξέρω μου ζήτησε να του πω δυο-τρια σιγουράκια για το στοίχημα και αυτό ήταν. Οργάνωσε την απόδραση μου και κανόνισε να σβηστεί το όνομα μου από το ημερολόγιο βάρδιας.
Όταν έφτασα στη δουλεία βρήκα ανθρώπους ταλαιπωρημένους και κουρασμένους με τα πρόσωπα τους να αποτυπώνουν απόλυτά τη βαρεμάρα που ένιωθαν. «Άλλο ένα Σάββατο στη δουλεία» είμαι σίγουρος ότι ήταν η σκέψη που κυριαρχούσε στο μυαλό τους. Και επειδή οι ηλικίες που είχα μπροστά μου ήταν από τα 18 μέχρι τα 24 είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσαν την ίδια ώρα να απολαμβάνουν ένα αφέψημα. Ήξερα βέβαια ότι η νεολαία αυτής της εποχής δεν γνώριζε τι σήμαινε το αφέψημα παρόλα αυτά το χρησιμοποιούσα σαν λέξη με την πρώτη ευκαιρία. Μου μετέδιδε λίγο από το κύρος του. Αφέψημα. Και μόνο που το έλεγα ένιωθα καλύτερα.
Άνοιξα το mail μου και πήγα στα εισερχόμενα. «Περί άρθρων» έγραφε στον τίτλο του ένας πιστός αναγνώστης. Κολακεύτηκα από τα καλά του λόγια. «Είσαι η καλύτερη διαφήμιση ενάντια στα Ναρκωτικά. Μας δείχνεις σε πραγματικό χρόνο την επίδραση που έχουν στο μυαλό». Έκλεισα το mail μου και συνέχισα την ημέρα μου με πολύ καλύτερη διάθεση.
Μπήκα στο υπόγειο και άναψα την μοναδική λάμπα που έδινε το λιγοστό της φως στον χώρο. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. « Αν δεν είσαι από τη Λάρισα ή τη Θεσσαλονίκη, η τελευταία αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ είναι αδιάφορη» σκέφτηκα. Μετά από λίγο όμως σκέφτηκα ότι αυτή η σκέψη ήταν πολύ ανούσια. Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι άλλο. «Τι γίνεται όταν επί δυο μέρες νομίζεις ότι μια κούκλα από αυτές που βάζουν στις βιτρίνες είναι κανονικός άνθρωπος;». Αυτή η σκέψη μου άρεσε περισσότερο. Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και ετοιμάστηκα να ανέβω για εκπομπή.
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
