Δόγμα Μπους α λα ελληνικά

Ομολογώ ότι αισθάνομαι περίφημα. Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος μου έστειλε τις προάλλες εξώδικο, την ώρα που ο Παύλος Γιαννακόπουλος με κατηγόρησε χθες ότι όλο του ρίχνω δηλητήριο. Τίνος είμαι τελικά εγκάθετος; Μήπως της ΑΕΚ; Του Αρη; Του ΠΑΟΚ; Του Πανιωνίου; Της ΤΣΣΚΑ; Της Μπαρτσελόνα; Με διασκεδάζουν αφάνταστα κάτι τέτοια. Λένε ότι στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου δεν κλαίει κανένας. Εγώ δεν δηλώνω καλός δημοσιογράφος ούτε πιστεύω ότι είμαι τέτοιος. Πορεύομαι όμως τον δρόμο του μοναχικού καουμπόι κι αισθάνομαι περίφημα. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει ούτε πού πατάει ούτε πού πηγαίνει. Αυλικούς να ψάξετε αλλού, κύριοι.

Ουφ, τα είπα και ξεθύμανα. Συγχωρήστε μου το μίνι ξέσπασμα, αλλά καταντάει αηδία το κυνήγι μαγισσών και ανεμόμυλων. Δεν τρέφω βέβαια την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται να σταματήσει ως διά μαγείας η πόλωση. Στο μυαλό των «κοκκίνων» και των «πρασίνων», μέρες που είναι, «πας μη Ελλην βάρβαρος». Οποιος δεν είναι δικός μας, θεωρείται αυτομάτως εχθρός. Δόγμα Μπους α λα ελληνικά, α λα αθλητικά.

Οσοι φοράμε το καπέλο του ουδέτερου είμαστε υποχρεωμένοι να βαδίσουμε σε καθεστώς ευαίσθητης ισορροπίας, ακροβάτες πάνω σε τεντωμένο σχοινί, λίγα εκατοστά πάνω από τα στόματα αφιονισμένων θηρίων. Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω οίκτο για τον καλό συνάδελφο που έχει χρεωθεί την περιγραφή του ελληνικού ημιτελικού για την τηλεόραση. Εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές θα ψειρίζουν κάθε του λέξη, πεπεισμένοι εξαρχής ότι πρόκειται για καμουφλαρισμένο πράκτορα του εχθρού. Καλύτερα λοιπόν μακριά από τα μικρόφωνα.

Διάβαζα τις προάλλες στο Διαδίκτυο μία συνέντευξη του Γιάννη Καραλή, ο οποίος είχε περιγράψει τον αγώνα Ολυμπιακού Παναθηναϊκού στη Σαραγόσα. «Ο ημιτελικός τελείωσε και πλέον είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να υποστηρίξουμε την ελληνική ομάδα που προκρίθηκε στον τελικό», έκανε το λάθος να δηλώσει ο τηλεσχολιαστής. Σύμφωνα με τον ίδιο, ακολούθησαν 600 τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας (συνήθως διανθισμένα με ύβρεις) από οπαδούς του Παναθηναϊκού. Το τηλεφωνικό κέντρο της ΕΡΤ δεν άντεξε περισσότερα.

Το γράφω από τώρα, αν και πρόκειται για ματαιότητα ματαιοτήτων: δεν δίνω δεκάρα για την ταυτότητα του νικητή της Παρασκευής. Οποιος κι αν είναι, θα έχει την αμέριστη υποστήριξή μου στον τελικό της Κυριακής. Αν μιλάμε για το αγωνιστικό σκέλος, με ενδιαφέρει μόνο να έρθει το Κύπελλο στην Ελλάδα, είτε σε χέρια Ολυμπιακών είτε σε χέρια Παναθηναϊκών.

Πάνω απ' όλα, με νοιάζει να επιστρέψω από το Βερολίνο, χωρίς να ντρέπομαι για το διαβατήριό μου. Οποιος με κάνει να ντραπώ που γεννήθηκα Ελληνας (όπως συνέβη στο Τελ Αβίβ και στη Σαραγόσα) θα με κάνει εχθρό. Απέναντί του θα με βρει και εκείνος που θα θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα αθώων ανθρώπων: αθλητών, προπονητών, φιλάθλων, δημοσιογράφων, αστυνομικών, ανυποψίαστων πολιτών του Βερολίνου. Είτε κόκκινος, είτε πράσινος, είτε κίτρινος, είτε γαλάζιος.

Ολα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μωρά παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας. Μόνο αυτά χωρίζουν τον κόσμο στα δύο με κριτήριο τα ρημάδια τα αθλητικά.