Η ταμπέλα που πληροφορούσε τους οδηγούς για τον χρόνο που χρειάζονται για να φτάσουν σε κεντρικά σημεία, αναβόσβηνε, όπως κάθε μέρα, στη Μεσογείων λίγο μετά την Εθνική Άμυνα. Σύνταγμά 10, Χίλτον 7, Πεδίον Άρεως 11. Ανεξάρτητα από την κίνηση, από την ώρα, από την εποχή του χρόνου, ο χρόνος στη συγκεκριμένη ταμπέλα δεν αλλάζει. Είναι από αυτά τα σταθερά πράγματα στη ζωή που σου δίνουν τη σιγουριά ότι ακόμα κι αν όλα αλλάξουν γύρω σου θα είναι εκεί για να σε περιμένουν. Λέγοντας σου ότι για να πας στο Σύνταγμα χρειάζεσαι 10 λεπτά, στο Χίλτον 7 και στον Πεδίον Άρεως 11.
Μια τέτοια σιγουριά σου δίνει και η υπόθεση Βαλβέρδε. Ακόμα κι αν δεν έχεις να ασχοληθείς με τίποτε άλλο, το αγαπημένο σίριαλ όλων των ηλικιών θα είναι εκεί για να σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες και θα σου ζητάει να ασχοληθείς μαζί του. Βέβαια εκτός από τους δημοσιογράφους δεν νομίζω ότι κανένας φίλαθλος του Ολυμπιακού καίγεται ιδιαιτέρα για την έκβαση της υπόθεσης. Όλα αλλάζουν από την μια ημέρα στην άλλη. Όπως αλλάζει και ο καιρός. Πάνω που βγήκαν τα κοντομάνικα ξαναπιάνει ψύχρα. Τι στο διάολο θα γίνει;
«Μπορώ να φύγω λίγο νωρίτερα σήμερα;» είπε ένας καινούργιος νεαρός συνάδελφος.
«Αγόρασες σπίτι;»
«Όχι!»
«Σε έπιασε κόψιμο;»
«Όχι»
«Τότε γιατί θες να φύγεις;»
«Είναι παραμονή της Ζωοδόχου Πηγής σήμερα και πρέπει να πάω στην Εκκλησία» ήταν η δικαιολογία που χρησιμοποίησε ο καινούργιος νεαρός συνάδελφός.
«Πολύ καλά» απάντησα και πάτησα το κουμπί που έχω κάτω από το γραφείο για αυτές τις περιπτώσεις. Μια καταπακτή άνοιξε και κατάπιε τον νεαρό συνάδελφο. «Κάτσε εκεί για λίγες ημέρες με νερό και γαλέτα και θα στρώσει το κεφάλι σου» μουρμούρισα.
«Επιτέλους τέλος» έγραφε ο πίνακας που είχα βάλει απέναντι από το γραφείο μου στο υπόγειο. Ξεμπερδεύουμε με τη Σούπερ Λίγκα. «Στο καλό και να μας γράφεις» ψιθύρισα. «Από το επόμενο Σαββατοκύριακό ξεκούραση»….
«ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ». Μια κραυγή ακούστηκε από την καταπακτή. Ήταν ο καινούργιος νεαρός συνάδελφός. «Τι θες ρε; Μήπως να μεγαλώσω την τιμωρία σου σε μια εβδομάδα;»
«Όχι, όχι», είπε και πάλι φωνάζοντας. «Άκουσα αυτά που είπες, δεν έχει ξεκούραση το επόμενο Σαββατοκύριακο. Έχει Final 4 και τελικό κυπέλλου». «Φτού». Το είχα ξεχάσει. Το άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο εύκολα με άκουγε ο άλλος από την καταπακτή. Χρειαζόταν ηχομόνωση και γρήγορα.
«Καμία ξεκούραση για τους αμαρτωλούς λοιπόν» μουρμούρισα και έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο μου. Το σήκωσα βαριεστημένα. «Χρόνια πολλά συνάδελφέ» είπε η φωνή. «Σε ευχαριστώ πολύ συνάδελφε» απάντησα. Αυτός ο τύπος είχε την εντύπωση εδώ και χρόνια ότι με λένε Γιώργο. Αφού δεν τον είχα διορθώσει στην αρχή δεν υπήρχε λόγος να το κάνω τώρα. Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα ξανά το ποτήρι με το ουίσκι το στο χέρι μου. Ένας τύπος με άσπρο παντελόνι και κόκκινο γιλέκο εμφανίστηκε μπροστά μου. «Sooooo… How you see Πόλη του Κακού this Month;». Πάτησα το κουμπί της καταπακτής και τον έριξα και αυτόν μέσα.
Χαμήλωσα τα φώτα και άναψα δυο κεριά. «Μια γυναίκα να τραγουδάει metal και να φοράει μαύρο φόρεμα» σκέφτηκα. «Αμέσωωωωωως» απάντησα στον εαυτό μου και πάτησα το play στο στερεοφωνικό.
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
