Λάτιν - Φά’ την;

Mε κάθε σεβασμό στον Ανχελιέρι και σ' όλους τους Ανχελιέρηδες του κόσμου τούτου, τους ταλαντούχους λατίνους που θέλουν να παίξουν στην Ευρώπη και στο Champions League, που θέλουν να φύγουν από την Αργεντινή, τη Βραζιλία, το Μεξικό, την Ουρουγουάη ή όπου αλλού, για να φτιάξουν όνομα και να γεμίσουν την τσέπη τους, θέλω να πω τα εξής: αν έχεις φτάσει 26 ετών κι ακόμα σε «μελετάνε» μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, όσο μεγάλη μπορεί να θεωρείται πια η ιστορική αλλά παρηκμασμένη και γεμάτη οικονομικά προβλήματα Λάτσιο, τότε εμένα κάτι δεν μου πάει καλά. Εκτός αν ο Μέσι, ο Τέβεζ, ο Μαστσεράνο, ο Ροναλντίνιο, ο Κακά, ο Αϊμάρ, ο Ντιέγκο, ο Ρομπίνιο, ο Ντάνι Αλβεζ, ο Ιγκουαΐν ή όποιος άλλος σπουδαίος λάτιν ήρθε στην Ευρώπη στα 25+ και εμένα μου το κράτησαν μυστικό.

Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι ο Ανχελιέρι στα 26 του δεν είναι καλή περίπτωση. Τα καλύτερα διαβάζω κι ακούω γι' αυτόν. Μια χαρά παίκτες είναι και ο Μπελούτσι και ο Λεντέσμα, ο Γκάμπριελ ασφαλώς και ξέρει μπάλα, όλοι τους όμως over 25 ήταν όταν ήρθαν στην Ελλάδα. Τεφαρίκια, πάντως, δεν τους λες. Διότι για να βρεις τεφαρίκια σε ηλικία 20 ή 22 ετών πρέπει να συμβαίνουν δύο πράγματα: είτε να έχεις ένα οργανωμένο δίκτυο σκάουτερ στη Λατινική Αμερική με πολλούς ντόπιους που θα συνεργάζεσαι μαζί τους κι όχι να ταξιδεύεις δυο φορές το χρόνο για να «ψωνίσεις», είτε να αποφασίσεις να ρίξεις πολλά λεφτά σε ένα μεγάλο ερωτηματικό, όπως αυτό που έκανε φέτος ο Ολυμπιακός με τον Ντιόγο.

Ρίσκο ήταν το 10 εκατομμύρια και πέρα από βιαστικούς χαρακτηρισμούς τύπου «ο νέος Τζιοβάνι», θα φανεί από την εξέλιξη του χαρισματικού Βραζιλιάνου και τη μεταπώλησή του αν το ποσό ήταν υπερβολικό ή όχι. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι φέτος δεν δικαιολόγησε ούτε τον ντόρο ούτε τα 10 μύρια, αλλά μπορεί κάλλιστα να το κάνει του χρόνου.

Αντιθέτως το ρίσκο είναι σαφώς μικρότερο με κάθε περίπτωση τύπου Γκαλέτι ή Ζιλμπέρτο Σίλβα. Τους έχεις δει επί σειρά ετών στην Ευρώπη, τους έχεις μετρήσει κι αν σου κάτσει να έχουν λίγο χρόνο συμμετοχής, να κάνει η ομάδα τους ανανέωση ή να έχει ανάγκη από ρευστό για τον άλφα ή βήτα λόγο, «χώνεσαι» και προσπαθείς να τους αποκτήσεις. Με τη διαφορά ότι αυτοί οι παίκτες έχουν την ποιότητα να προσθέσουν το κάτι παραπάνω στο εγχώριο, αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά να προσφέρουν μόνο εκλάμψεις στην Ευρώπη.

Αν ήταν παίκτες ικανοί να κάνουν τη διαφορά στην Ευρώπη, ο μεν Γκαλέτι θα ήταν ακόμα στην Ισπανία (στην Ατλέτικο ή κάπου πιο ψηλά) κι ο Ζιλμπέρτο θα έπαιζε ακόμα στο πλευρό του Φάμπρεγκας. Κι απ' την άλλη ο Ολυμπιακός δεν θα είχε αποκλειστεί από την Ανόρθωση κι ο Παναθηναϊκός θα είχε προκριθεί επί της Βιγιαρεάλ, που δεν τη λες ούτε Μπάρτσα ούτε Λίβερπουλ. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Η ιστορία που ακολουθεί είναι λίγο - πολύ γνωστή: πριν από καμιά δωδεκαριά χρόνια, ο Κώστας Πολυχρονίου, που εργαζόταν για τον Ολυμπιακό, εντόπισε ένα 17χρονο «διαμαντάκι» στην Γκρέμιο. Η τιμή του, τότε, 2 δισεκατομμύρια δραχμές. Το όνομά του, Ροναλντίνιο. Η πορεία του πλέον, γνωστή. Ποιος να κακίσει τον Ολυμπιακό που δεν ρίσκαρε για να σκάσει αυτά τα λεφτά, σε ένα τόσο τρελό και αβέβαιο στοίχημα; Και ποιος μας εγγυάται ότι ο Ροναλντίνιο στην Ελλάδα θα είχε την εξέλιξη που είχε πηγαίνοντας στην Παρί;

Η κάθε Ρεάλ έχει την πολυτέλεια να σκάει ένα καράβι λεφτά για να φέρει τον Γκάγκο και τον Ιγκουαΐν - αν δεν «βγουν», το μοναστήρι να 'ναι καλά, πάμε για τους επόμενους. Η Μίλαν μπορεί να επενδύσει στον Κακά ή τον Πάτο - αν δεν προέκυπταν όμως κάτι τόσο σπέσιαλ, είχε και έχει την οικονομική επιφάνεια να σπρώξει άλλα τόσα για να πάρει άλλους στην επόμενη μεταγραφική περίοδο. Η Μπαρτσελόνα πουσάρισε τον Μέσι με την ασφάλεια που της παρείχε η παρουσία των Ροναλντίνιο - Ετό. Πούλησε τον Βραζιλιάνο μόνο όταν βεβαιώθηκε για τη διάρκεια του Μέσι και πρόσθεσε και τον Ανρί στην εξίσωση.

Η Σεβίλλη πούλησε καμιά 30ριά εκατομμύρια τον Ντάνι Αλβες που τον πήρε για ψίχουλα, διότι έχει τον τρόπο να αγοράσει φθηνά τον επόμενο Ντάνι Αλβες. Στα 22 του μάξιμουμ, όχι στα 26. Επειδή όμως άλλο Primera και Campionato κι άλλο Super League, με το καλό να κοπιάσει ο Ανχελιέρι στα μέρη μας. Και να φέρει και παρέα.