Καρδιοπάθειες απ' τις πολλές συμπάθειες

Και ξαφνικά, μέσα στο ομιχλώδες 0-0, την πλημμύρα των χαμένων ευκαιριών, η είδηση πέφτει σαν κεραυνός: «θα αντικατασταθεί ο Ιβανσιτς». Εκτακτο «Amber Alert» ξεκινά, με θέμα «βρείτε γιατί βγαίνει ο πρώην αρχηγός της εθνικής Αυστρίας και προσεχώς πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού».

Οι δημοσιογράφοι του ALPHA αρχίζουν να ρωτάνε ο ένας τον άλλον με την αγωνία του ανθρώπου που έχασε τη μεγάλη είδηση. Μήπως τραυματίστηκε κι εμείς χαζεύαμε την αυτοκρατορική εμφάνιση του Σαριέγκι; Μήπως ζήτησε αλλαγή στα μουλωχτά, όπως ο διαιτητής κάνει νόημα στον τέταρτο για τα λεπτά της καθυστέρησης, κρύβοντας τα δάχτυλά του πίσω απ' τον ποπό, ένα σημείο στο οποίο κάθε τίμιος και αρρενωπός ποδοσφαιρόφιλος αρνείται να εστιάσει την προσοχή του;

Θέτω την τεχνολογία στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και αρχίζω να κάνω απεγνωσμένα rewind στον PVR αποκωδικοποιητή μου της NOVA, για να βρω το κρίσιμο εκείνο τσίμπημα στον μηριαίο δικέφαλο, το στραβοπάτημα, τη σκαριά που τον ανάγκασε να ζητήσει αλλαγή στο σημείο που η ομάδα πίεζε ασφυκτικά, που ήταν ο καλύτερος παίκτης, που προσπαθούσε με αλτρουισμό να πασάρει αντί να τελειώσει τη φάση, που συνεργαζόταν πολύ καλά με τον Σπυρόπουλο που ανέβαινε συνέχεια (τι περίεργο, δύο αριστεροπόδαροι από αριστερά!), που για μία ακόμα φορά εξέθετε αυτόν (ή αυτούς) που δεν τον «παίζουν» με τα άλλα παιδάκια. Τζίφος. Ο Ιβανσιτς της καρδιάς μας ήταν ακμαίος, αγέρωχος, υγιής σαν ταύρος, περήφανος σαν αραβικό άτι. Ακόμα και την ώρα που έδινε τη θέση του στον Ρουκάβινα.

Στην πραγματικότητα έδωσε τη θέση του στον Κλέιτον, ο οποίος πέρασε αριστερά και εξαφανίστηκε κι αυτός. Μαζί τους κι όλη η ομάδα. Αντάμα τους κι η δεύτερη θέση στην κανονική περίοδο. Κι έρχομαι εδώ να ρωτήσω: ήταν θέμα τακτικής η αλλαγή του Ιβανσιτς; Αν ναι, τότε ο κόουτς πήγε στον κουβά και μαζί του όλη η ομάδα. Ηταν θέμα φρεσκαρίσματος της ομάδας; Αν ναι, τότε να πληροφορήσω τον κόουτς πως όσους κουβάδες νερό και να ρίξεις σε ψάρια μιας εβδομάδας, πιο φρέσκα δεν δείχνουν. Μόνο πιο βρεγμένα.

Είπε ο κόουτς: «Μακάρι να ήμουν παίκτης». Προσπερνώ τους κακεντρεχείς που το άκουσαν κι είπαν «μακάρι, γιατί θα γλιτώναμε από το κοουτσάρισμά σου» και πάω παρακάτω. Είπε ο Αντώνης Αντωνιάδης ότι «και με σκαρπίνια, εγώ θα έβαζα τέσσερα γκολ». Το πιστεύω, δεν χρειάζεται άλλωστε να μιλήσει κανείς για την αποτελεσματικότητα του Αντώναρου, μιλάει η ιστορία. Απλώς να του θυμίσω ότι για να βάζει αυτός τα γκολ υπήρχε ο Δομάζος, που του έβγαζε τις μπαλιές. Κι επειδή θα ήταν ιερόσυλο να χαρακτηρίσεις τον Ιβανσιτς Δομάζο, θα πω απλώς ότι ο Αυστριακός μπορεί να μην είναι «στρατηγός», αλλά είναι ο μοναδικός με στοιχεία επιτελικού χαφ που τα καταφέρνει εξίσου καλά, λόγω ποιότητας, και πάνω στη γραμμή.

Αν ο κόουτς αποφάσιζε να κάνει την απειλή του πραγματικότητα και να μπει να παίξει, αν δεν έτρωγε τη θέση του Ιβανσιτς (το πιθανότερο εδώ που τα λέμε), θα καταλάβαινε ότι με αυτόν στην ομάδα θα είχε πολλές περισσότερες πιθανότητες να βάλει γκολ. Οπως το νιώθουν και οι συμπαίκτες του Ιβανσιτς. Οπως το νιώθουμε και οι οπαδοί. Αυτό το πράγμα πια έχει ξεφύγει από τα στενά όρια της αντιπάθειας, της αδιαφορίας, της εσφαλμένης κρίσης ή του κακού κοουτσαρίσματος. Εχει περάσει στα όρια της εμπάθειας. Δεν τον πάει, τον βάζει γιατί «αναγκάζεται» (διότι, ας πούμε, είναι τραυματίας ο Καραγκούνης), αλλά τον βγάζει πρώτο πρώτο χωρίς λόγο κι αφορμή. Αν αυτό δεν λέγεται εμπάθεια, πώς διάολο λέγεται;