Ο Πατέρας, οι μέτοχοι, τα δίκια και τα άδικα

Οπως ήταν λογικό, το χθεσινό κείμενο για την ανάγκη να διοικηθεί ο ΠΑΟ από κάποιον που αποφασίζει μόνος του για τα σημαντικά προκάλεσε αντιδράσεις. Δεν λέω ότι προκάλεσα εγώ τη δήλωση του Γιάννη Βαρδινογιάννη για τη στήριξη του Νίκου Πατέρα: απλώς η δήλωση ήρθε κατά κάποιον τρόπο να επιβεβαιώσει ότι το θέμα υπάρχει.

Με τους προέδρους ισχύει ό,τι και με τους προπονητές: όταν κάποιος τους στηρίζει κάτι συμβαίνει. Αυτή τη στιγμή όλοι στον ΠΑΟ στηρίζουν τον Πατέρα –το θέμα είναι πώς το κάνουν. Ο τρόπος της στήριξης είναι το πρόβλημα. Κι ας ορκίζονται όλοι ότι ποτέ κανείς δεν έθεσε θέμα προέδρου.

Θέλω να προσπαθήσω να κάνω κατανοητή ποια ακριβώς είναι η δυσκολία που ο καθένας από τους μετόχους άθελά του δημιουργεί στον Πάτερα, βλέποντας το πράγμα και από τη σκοπιά τους –για να μην τους αδικώ.

Τζίγκερ

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης παραμένει ο κάτοχος του 50% της ΠΑΕ. Αν ήθελε, αύριο το πρωί, με τη συγκατάθεση του Πατέρα ή κάποιων μικρομετόχων, θα μπορούσε να γυρίσει στην προεδρία: μετοχικά η ΠΑΕ τού ανήκει. Ο Τζίγκερ διάλεξε φέτος να μείνει στην άκρη.

Το ότι μπορεί να έχει συναντηθεί μία φορά με τον Ανδρέα Βγενόπουλο και να μίλησαν για την ομάδα ή μία φορά με τον Παύλο Γιαννακόπουλο και να μίλησαν για τα δικά τους δεν σημαίνει παρέμβαση στο έργο του Πατέρα –θα έχει δίκιο να το ισχυριστεί. Ο Τζίγκερ πιστεύει ότι το όποιο πρόβλημα το δημιουργεί η δημοσιοποίηση κάποιων απόψεων και τίποτε άλλο. Το λέει και στην ανακοίνωση: «Πρέπει», λέει, «να συνεχίσουμε να μιλάμε, χωρίς απαραίτητα το τι λέμε να γίνεται σε όλους γνωστό».

Γιαννακόπουλος

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπορεί να ισχυρίζεται ότι σε δυο–τρεις περιπτώσεις ήταν οι άλλοι που δημιούργησαν προβλήματα κι όχι αυτός. Στην ιστορία με τα λάβαρα, που ξεσήκωσε θύελλες, ευθύνονται (και) οι υπάλληλοι της ΠΑΕ. Μία τουλάχιστον συνάντηση μετόχων έγινε χωρίς αυτόν και μία δεύτερη διάβασε πως έγινε: ο Ανδρέας Βγενόπουλος τη διαψεύδει πειστικά, λέγοντας ότι εκείνη τη μέρα συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό της χώρας, αλλά σίγουρα τη φήμη της συνάντησης δεν την κυκλοφόρησε ο Παύλος, που είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί εκνευρίστηκε.

Ο Γιαννακόπουλος δεν φταίει αν είναι ο πιο δημοφιλής παράγοντας του ΠΑΟ: ο κόσμος τον αγαπάει για όσα έχει κάνει για το μπάσκετ –κι έχει κάνει πολλά. Επίσης, οι κατά καιρούς θέσεις του δεν είναι αντίθετες από αυτές που έχει η πλειονότητα των οπαδών του ΠΑΟ: οι όποιες παραινέσεις του έχουν χαρακτήρα λαϊκής εντολής.

Βγενόπουλος

Ο Ανδρέας Βγενόπουλος έχει εξαρχής αποφασίσει η εμπλοκή του στον ΠΑΟ να γίνει με κανόνες απόλυτης διαφάνειας. Μια φορά έγινε ένα άτυπο συμβούλιο και μας έκανε γνωστά όλα όσα συζητήθηκαν! Από τον τρόπο που εκφράζεται και τις θέσεις που παίρνει κατανοεί κανείς ότι δεν θέλει ούτε μυστικοσυμβούλια ούτε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις: τον ΠΑΟ τον αντιμετωπίζει ως ένα σχέδιο που πρέπει να πετύχει.

Στηρίζει τους ανθρώπους που υπάρχουν στο τιμόνι, οι δηλώσεις του είναι πάντα ενωτικές και δεν συνηθίζει ούτε καν να χαϊδεύει τ' αυτιά των οπαδών: όταν διαφωνεί με τη στάση τους το λέει. Υποθέτω ότι όταν έμαθε ότι συναντήθηκαν ο Τζίγκερ κι ο Παύλος για να μιλήσουν για το θέμα της προεδρίας του ΠΑΟ θα χάρηκε: η δική του παρέμβαση με την «ΠΕΚ» είχε να κάνει με το ότι αυτοί οι δύο ειδικά δεν ήθελαν ούτε να συναντηθούν στο ίδιο ασανσέρ! Επίσης, ο Βγενόπουλος δεν έχει στην ΠΑΕ δικούς του υπαλλήλους, δεν έχει δικούς του σκάουτερ, δεν έχει εφημερίδες. Ο,τι έχει να πει το λέει στα ίσια.

Τρεις

Και οι τρεις από τη σκοπιά τους έχουν απόλυτο δίκιο: στηρίζουν τον Πατέρα και του συμπαραστέκονται. Πού είναι το πρόβλημα; Σε κάποιες μικρές λεπτομέρειες, που μόνο ασήμαντες δεν είναι.

Πατέρας

Εγραφα χθες ότι ο Πατέρας ήταν φέτος ένας ισορροπιστής. Από πού προέκυψε η ανάγκη να κρατηθούν ισορροπίες; Πιστεύω από το πώς το εγχείρημα ξεκίνησε. Ο Πατέρας ανέλαβε μια ΠΑΕ γεμάτη από στελέχη του Τζίγκερ: δεν στελέχωσε τον ΠΑΟ, είναι ζήτημα να έβαλε δυο–τρεις δικούς του ανθρώπους. Οι Γιαννακόπουλοι όλον αυτόν τον στρατό των στελεχών τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία –κι όχι άδικα: η φασαρία για τα λάβαρα το αποδεικνύει.

Επίσης, η παρεμβατικότητα των μετόχων ήταν κάτι που ουδέποτε προσδιορίστηκε: ο Τζίγκερ π.χ. δεν μιλάει, αλλά έθεσε βέτο για την απόκτηση του Κυργιάκου, πράγμα που σημαίνει ότι ο λόγος του περνούσε –τουλάχιστον στην αρχή– ακόμα και για τα αγωνιστικά. Το ποιος μιλάει στον ΠΑΟ είναι πάντα ένα θέμα: ο Βγενόπουλος π.χ. στήριξε σε μια-δυο περιπτώσεις τον Τεν Κάτε. Συμφωνώ μαζί του, διότι εκτιμώ τον Ολλανδό και το ξέρετε. Ομως η παραμονή ή η αντικατάσταση ενός προπονητή πρέπει να είναι απόφαση του τεχνικού διευθυντή και του προέδρου. Οι μέτοχοι μπορούν να έχουν λόγο γιατί βάζουν τα ωραία τους χρήματα, όμως η ευθύνη της διοίκησης δεν μπορεί παρά να βαραίνει έναν και μόνο. Αλλιώς μπλέκουμε.

Εφημερίδες

Τουλάχιστον ο Βγενόπουλος όταν μιλάει το κάνει με τη φωνούλα του και ως εκ τούτου αναλαμβάνει κατά κάποιον τρόπο και την ευθύνη. Οι υπόλοιποι δεν μιλάνε και δεν παρεμβαίνουν, όμως αντ' αυτών μιλάνε οι εφημερίδες (τους), όπως και διάφοροι έμπιστοι ενδιάμεσοι. Ο Τζίγκερ π.χ. δεν έχει πει ποτέ «δεν θέλω τον Τεν Κάτε», δεν νομίζω, όμως, να έχει την εντύπωση ότι δεν χρεώνεται τα πρωτοσέλιδα του «Derby» ως θέσεις του.

Το ίδιο και ο Γιαννακόπουλος. Ποτέ δεν είπε «θέλω να γίνω πρόεδρος του ΠΑΟ». Ομως αρκεί κάποιος να δει στην «Πράσινη» τον τίτλο «ο καταλληλότερος» για να υποπτευθεί ότι του περνάει από το μυαλό. Είναι άδικο να χρεώνονται οι δύο θέσεις εφημερίδων; Μπορεί. Το σίγουρο είναι ότι είναι άδικο να πρέπει ο πρόεδρος του ΠΑΟ, όποιος κι αν είναι, να κοιτάζει τα πρωτοσέλιδα για να δει τι πιστεύουν οι δύο. Για το οτιδήποτε.

Δύναμη

Oι εφημερίδες έγραψαν ότι ο Μονιάκης πιάστηκε ντοπέ. Οι πιο πολλές, όμως, δεν γράφουν ότι η ουσία που βρήκαν ότι έχει πάρει δεν είναι αναβολικό, αλλά κοκαΐνη. Απορώ γιατί ντρεπόμαστε να το πούμε. Γίνεται πολύς λόγος κατά καιρούς και στην Ελλάδα για το ντόπινγκ. Υπάρχει μια γενική και εν μέρει άδικη υποψία ότι το μυστικό λογιών λογιών θαυμάτων του ελληνικού αθλητισμού ήταν η φαρμακοληψία.

Εχουν κυκλοφορήσει –κι έχουν πέραση στο κοινό που αγαπάει τις εξηγήσεις των μυστηρίων– διάφορες θεωρίες. Εχουμε ακούσει ότι όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου στην Ελλάδα βρήκαν καταφύγιο αρκετοί από τους φαρμακολόγους των πρώην ανατολικών λαϊκών δημοκρατιών, που είχαν αναπτύξει τεράστια τεχνογνωσία.

Εχουμε παρακολουθήσει το σκάνδαλο της αμερικανικής εταιρείας BALCO, που υπήρξε υπεύθυνη για πολλές κάλπικες νίκες, Αμερικανών κυρίως αθλητών, και το έχουμε συσχετίσει με πολλά δικά μας, μια και θρύλοι ανεπιβεβαίωτοι αλλά υπαρκτοί θέλουν κάποιους από τους εθνικούς μας θαυματοποιούς να συνεργάζονται μαζί της. Εχουμε γεμίσει ερωτήματα για τη δουλειά των εργοφυσιολόγων στις ποδοσφαιρικές ομάδες, κυρίως από άγνοια: ό,τι δεν καταλαβαίνουμε συχνά μας φαίνεται ύποπτο. Για ένα μόνο πράγμα αποφεύγουμε να προβληματιστούμε από τότε που ξεκίνησε αυτή η συζήτηση: για το ήθος των αθλητών μας.

Δεν τον ξέρω τον Μονιάκη: το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για ένα χρυσό παιδί. Ξέρω, όμως, ότι η κοκαΐνη είναι ένα διεγερτικό που δεν σου το χορηγούν εργοφυσιολόγοι και δεν την παίρνεις με συμβουλές «γκουρού» πρώην σοσιαλιστών, ούτε την κατασκευάζει η BALCO. Τη βρίσκεις αν την ψάξεις κι αν την ακριβοπληρώσεις και τη χρησιμοποιείς για να φτιαχτείς και να ανέβεις.

Δεν σου τη χορηγεί γιατρός, απλώς τη μαθαίνεις κι όταν τη μάθεις δύσκολα μπορείς χωρίς αυτήν. Και μολονότι ξέρεις ότι θα σε πιάσουν στο αντιντόπινγκ κοντρόλ, δεν την κόβεις, διότι έτσι έχεις μάθει να ζεις. Η ερώτηση είναι πώς διάολο κάτι τέτοιο δένει με το γεγονός ότι είσαι ποδοσφαιριστής. Αν ήσουν ροκ σταρ, ηθοποιός, άνθρωπος του θεάματος, θα σε καταλάβαινα περισσότερο.

Πού θέλω να καταλήξω; Οτι ο Μονιάκης δεν έχει ανάγκη από τιμωρίες, αλλά από συμπαράσταση και βοήθεια. Οχι για να κόψει την κόκα, που θα του πάρει τα μυαλά, αλλά για να βρει τον δρόμο που ως αθλητής έχασε. Δεν τον κρίνω, θα 'θελα απλώς να του πω καλή δύναμη.

Blockbuster

Πάντα όταν υπάρχουν θέματα Παναθηναϊκού συμβουλεύομαι τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη, μια και εμπιστεύομαι τις ψύχραιμες απόψεις του. Τον πήρα χθες τηλέφωνο. Ηταν στο Ισραήλ και επιθεωρούσε το γήπεδο «Ραμάτ Γκαν» για λογαριασμό της ΟΥΕΦΑ. «Κοίταξε να δεις, δεν υπάρχουν προβλήματα αυτόν τον καιρό», μου είπε.

«Εγώ εδώ στο εξωτερικό χαίρομαι για την ουσιαστική αναβάθμιση του λεξιλογίου του ΠΑΟ, το οποίο απέκτησε χολιγουντιανές εκφράσεις»! «Δηλαδή;» ρώτησα. «Παρατηρώ ότι πλέον χρησιμοποιούμε όρους όπως "sopranos" (σ.σ.: μιλά για τους χαρακτηρισμούς "πριμαντόνες" και "μπαλαρίνες") και "bastard" ή "sοn of the b…", που είναι πολύ συνηθισμένοι στις ταινίες του Χόλιγουντ», μου είπε….