Ο μεγαλύτερος θρίαμβος της ΑΕΚ!

Πρώτη φορά νιώθαμε να μας κυνηγάει ο ήλιος. Επρεπε να τον προλάβουμε. Η προειδοποίηση ήταν ξεκάθαρη. Μετά την δύση του ηλίου όποια αυτοκίνητα κινούνται σε φάλαγγα μπορούν να θεωρηθούν στόχος. Ιδίως τα πούλμαν που στα ραντάρ μοιάζουν αρκετά με στρατιωτικά οχήματα που μεταφέρουν άντρες. ΑΝΤΡΕΣ μετέφεραν κι αυτά. Αλλά τα όπλα τους δεν σκότωναν. Ηταν η φιλία, η αλληλεγγύη στα δύσκολα. Το να μπορέσεις να κάνεις αυτόν που χτυπιέται από παντού να αισθανθεί πως δεν είναι μόνος. Κι ας μην έχεις τίποτα να του δώσεις ουσιαστικά.

Ο ήλιος πλησίαζε στις κορυφογραμμές. Επρεπε να βιαστούμε. Το Βελιγράδι σε λίγες ώρες θα άκουγε τον ήχο που κόβει την ανάσα. Την σειρήνα που ευτυχώς εμείς οι τυχεροί την έχουμε ακούσει μόνο σε εκείνες τις παλιές ασπρόμαυρες Ελληνικές ταινίες. Όχι όλοι. Στα πούλμαν ήταν κι ο Μανώλης Γλέζος. Ο άνθρωπος που ελευθέρωσε τις ψυχές των Ελλήνων πολύ πριν το τελευταίο Γερμανικό καμιόνι φύγει από την πατρίδα μας. Εκείνη την ιερή μέρα στο βομβαρδισμένο Βελιγράδι κι ο Μανώλης Γλέζος ήταν ΑΕΚ. Ολη η Ελλάδα ήταν ΑΕΚ. Στον μεγαλύτερο θρίαμβο της ιστορίας της. Με τον Μελισσανίδη πρόεδρο και εμπνευστή και τον Ντέμη αρχηγό και πρώτο εθελοντή. Μια ΑΕΚ ονειρεμένη που σίγουρα εκείνη την ημέρα θα νικούσε και την Μπαρτσελόνα. Μια ΑΕΚ που δεν χάνει ΠΟΤΕ.

Το φως λιγόστευε. Οι καρδιές χτύπαγαν πιο δυνατά. Αλλά δεν μπορούσες να νιώσεις ανησυχία όταν έβλεπες αυτά τα χαμόγελα. Όταν έβλεπες την ευγνωμοσύνη για κάτι τόσο απλό. Την ανακούφιση στα πρόσωπα που καταλάβαιναν πως είχαν έστω έναν φίλο. Το μεγαλείο, την ανεκτίμητη αξία των απλών πραγμάτων που πρέπει να κινδυνεύσουμε να τα χάσουμε για να καταλάβουμε πως τα πιο πολύτιμα είναι αυτά που θεωρούμε δεδομένα και ξεχνάμε να ευχαριστούμε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τον Θεό που τα έχουμε.

Ο ήλιος πλέον είχε δύσει. Στην Ουγγαρία ήμασταν ασφαλείς. Μια λέξη που έμοιαζε αστεία όταν όλο αυτό που ζήσαμε στην Γιουγκοσλαβία, που υπήρχε ακόμη τότε, το είχε προκαλέσει το συμβούλιο… ασφαλείας. Δέκα χρόνια πέρασαν κιόλας. Μεγάλη Τετάρτη ήταν τότε. Η μεγαλύτερη Μεγάλη Τετάρτη στην ιστορία της ΑΕΚ. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι η ΑΕΚ είναι διαφορετική. Όχι ότι δεν χρειάζεται τα πρωταθλήματα και τους τίτλους για να μεγαλώσει, ούτε ότι πρέπει να την χτυπάνε και να λέει «ευχαριστώ». Μια ομάδα που γεννήθηκε από την καταστροφή και έχει στο DNA της την αλληλεγγύη.

Τα φώτα της Βουδαπέστης ήταν όμορφα. Ο κόσμος κυκλοφορούσε άνετος στους δρόμους. Το μυαλό και η καρδιά όμως είχε μείνει εκεί. Στον μοναδικό αγώνα που διακόπηκε επειδή οι «αντίπαλοι» δεν άντεξαν να περιμένουν 90 λεπτά για να αγκαλιαστούν. Τα χρόνια πέρασαν. Δυστυχώς ούτε στη 10η επαίτιο δεν έγινε το φιλικό που λέγαμε τότε πως θα γίνεται κάθε χρόνο. Ισως είναι και καλύτερα. Κάποια πράγματα στην ζωή είναι μοναδικά. Και ζουν πάντα στις αναμνήσεις που όσο τα χρόνια περνάνε και ξεθωριάζουν τόσο πιο μαγικές γίνονται. Ευχαριστώ τον ΘΕΟ. ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ.