Ο τεχνητός φόβος της «χρεoκοπίας» και ο... βιασμός

Aπολύτως λογική ηχούσε η απορία του Γ. Τράγκα σε «παράθυρο» πρόσφατου τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων: «Γιατί ο Σαρκοζί λέει ''ζαμάν φου'' στην Κομισιόν την ώρα που το γαλλικό έλλειμμα είναι τόσο μεγάλο, ενώ εμάς εδώ μας έχουν ταράξει στις απειλές και στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα;». Προφανώς γνώριζε την απάντηση ο Β. Μαγγίνας, ο οποίος εκπροσωπούσε τη Νέα Δημοκρατία στη συγκεκριμένη συζήτηση. Απλώς, μερικά πράγματα δεν λέγονται...

Προτού φθάσουμε στην ανομολόγητη απάντηση, ας δούμε το υπάρχον σκηνικό σχιζοφρένειας: κατά την Κομισιόν, το έλλειμμα του προϋπολογισμού στην Ελλάδα θα είναι 3,7% για το 2009. Στη Γαλλία 5,4%, στην Ισπανία 6,2%, στην Ιρλανδία 11% και στην Αγγλία 12%.

Οι «Financial Times» γράφουν ότι το «συνδυασμένο έλλειμμα» των τεσσάρων μεγαλύτερων κρατών της Ευρωζώνης –Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας– θα είναι 5,8% το 2009 και θα εκτοξευθεί στο 6,4% το 2010. Σε σύγκριση με όλα αυτά, το ημέτερο έλλειμμα είναι για πανηγυρισμούς! Κι όμως, η αυστηρότητα και απαιτητικότητα της Κομισιόν φουντώνουν εκεί όπου το πρόβλημα είναι μικρότερο και εξανεμίζεται απέναντι σε ελλείμματα τεράστια.

Οι προαναφερθείσες χώρες έλαβαν προθεσμίες μέχρι το 2013 ή και 2014 (η Αγγλία), ώστε να «ρίξουν» τα ελλείμματά τους κάτω από το 3% , αλλά η Ελλάδα καλείται να το πράξει κατεπειγόντως. Τώρα. Ας μην πει κανείς ότι αυτό είναι λογικό, επειδή εδώ δεν αποκλίνουμε πολύ από το ιερό ποσοστό του 3%. Αντιθέτως, είναι ατόφιος παραλογισμός να αξιώνεις το περαιτέρω ταχύρρυθμο ξεζούμισμα –διότι περί αυτού πρόκειται– μιας κοινωνίας, τη στιγμή που αλλού παρέχεις χρονικό «οξυγόνο».

Σε τελική ανάλυση, ακόμη κι αν κάποιος αποδέχεται τα θέσφατα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τι σόι πολιτική είναι αυτή που τιμωρεί τις καλύτερες επιδόσεις; Ποιο ηθικό δίδαγμα απορρέει από αυτή την πρακτική; Τι κάνουν οι φαντάροι όταν γνωρίζουν ότι την περαίωση μιας αγγαρείας τη διαδέχεται κάποια νέα κι όχι η ξεκούραση; Εφαρμόζουν το «σπεύδε βραδέως –αλλά και πολύ βραδέως». Κορόιδα είναι;

Η δεύτερη παράμετρος είναι ότι η Κομισιόν πιέζει τη –δήθεν φοβισμένη από το έλλειμμα– ελληνική κυβέρνηση για ακόμη μεγαλύτερη περιστολή κοινωνικών δαπανών, αυστηρότερα μισθολογικά «παγώματα», αγριότερα πλήγματα στη σταθερή απασχόληση. Για περισσότερα πωλητήρια σε κερδοφόρους τομείς του δημόσιου τομέα με την ένδειξη «όσο όσο» και για απροσχημάτιστο ξεχαρβάλωμα του Ασφαλιστικού.

Το 1/3 απ' αυτά εάν εξήγγειλε ο Σαρκοζί, θα κατέβαιναν την επόμενη ημέρα στους δρόμους τέσσερα εκατομμύρια Γάλλοι κι ο Πανούτσος δεν θα προλάβαινε να στέλνει στη γαλλική πρεσβεία επιστολές, στις οποίες θα εξηγούσε πόσο καλά ήταν τα πράγματα την εποχή του Λουδοβίκου. Τότε που κανένας κερατάς δεν τολμούσε να διαδηλώσει.

Γιατί, λοιπόν, η Κομισιόν παρουσιάζεται «ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ' αλεύρι»; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Η Κομισιόν γνωρίζει ότι αυτή την περίοδο καμία κυβέρνηση στη Δυτική Ευρώπη δεν την παίρνει στα σοβαρά. Υποδύεται, λοιπόν, τον αυστηρό επιθεωρητή μόνο όταν βλέπει απέναντί της κυβερνώντες έτοιμους να τη χρησιμοποιήσουν ως... μπαμπούλα στο εσωτερικό των χωρών τους.

Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, δηλαδή. Ετσι, η Κομισιόν αφενός ανακτά ψήγματα του κύρους της κι αφετέρου εξυπηρετεί όσες οικονομικές και πολιτικές ελίτ τη χρειάζονται ως «σκιάχτρο». Κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο, δίνει χέρι βοήθειας.

Γιατί η Κομισιόν μοιάζει αυτόν τον καιρό με αξιωματούχο που έχει εικονικές –και μόνο– εξουσίες; Ενδιαφέρουσες απαντήσεις έχουν ήδη δώσει εφημερίδες όπως η γαλλική «Le Monde» και η γερμανική «Frankfurter Allgemeine». Σχετική σταχυολόγηση κάναμε πριν από ένα μήνα («SportDay», 26 Φεβρουαρίου).

Από τότε έως σήμερα διαφάνηκε καθαρά κάτι. Eπιβεβαιώθηκε, μάλιστα, στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στις Βρυξέλλες: με τη Γερμανία να διαμηνύει «ό,τι δώσαμε, δώσαμε» και τη σύνοδο να μην αποφασίζει –ουσιαστικά– τίποτε, ατόνησε κάθε απόπειρα σοβαρής αντιμετώπισης της κρίσης στο υπερεθνικό, πανευρωπαϊκό πεδίο. Υποχωρεί ατάκτως το ευρωπαϊκό «εμείς» και καλπάζει η αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Μέχρι νεωτέρας, καθείς για πάρτη του.

Υπό αυτές τις συνθήκες οι δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις «ψαρώνουν» με την Κομισιόν όσο κι ο Μπάγεβιτς ενώπιον του Θανόπουλου ή όσο ο Ριβάλντο όταν του μιλούσαν ο Ντούσαν και ο Σόλιντ. Δηλαδή καθόλου. Γιατί, όμως, το ελληνικό γκουβέρνο χρειάζεται τον... διπλό μπαμπούλα της δήθεν άτεγκτης Κομισιόν και του υποτιθέμενου κινδύνου «χρεoκοπίας»;

Για δύο λόγους. Πρώτον, διότι όντως κινείται στις ράγες του πιο χονδροειδούς, δογματικού νεοφιλελευθερισμού. Δεύτερον, επειδή η εγχώρια κοινωνική και πολιτική κουλτούρα ευνοεί το «ψάρωμα» απέναντι σε κάθε ούγια στην οποία αναγράφεται η λέξη «Ευρώπη» και τα παράγωγά της.

Μεγάλη υπόθεση αυτή η εγχώρια κουλτούρα και τα ανθεκτικά της κόμπλεξ. Ακόμη ακούγεται η φράση-κλισέ «δεν θα γίνουμε ποτέ Ευρωπαίοι», η οποία έχει την έννοια «δεν είμαστε άνθρωποι, ανάθεμά μας». Αυτό κι αν είναι ειρωνεία! Την τελευταία δεκαετία η ελληνική κοινωνία «βομβαρδίστηκε» από τον θρησκόληπτο, παραδοσιακό εθνικισμό α λα Χριστόδουλου, αλλά και από τον μοντέρνο, εκσυγχρονιστικό εθνικισμό της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη.

Ζήσαμε ανάμεσα στη Σκύλlα και τη Χάρυβδη. Ανάμεσα στο «καμαρώνουμε διότι είμαστε περιούσιο έθνος» και στο «καμαρώνουμε επειδή έχουμε υψηλό ΑΕΠ και μπήκαμε στην ΟΝΕ». Ανάμεσα στο «εδώ έχουμε σταυρό» και «εδώ έχουμε ευρώ». Ανάμεσα στην υπερηφάνεια της χριστιανικής λαμπάδας και εκείνη της Ολυμπιάδας (2004).

Σ' αυτό το σκηνικό, του «διαλέξτε τύπο εθνικής ανάτασης», θα περίμενε κανείς ότι τα παλιά κόμπλεξ κατωτερότητας είχαν εκπνεύσει. Είχε φθάσει άλλωστε η ώρα των κόμπλεξ ανωτερότητας: μάθαμε να χλευάζουμε τους Αλβανούς, λέγοντάς τους ότι το κακό πεπρωμένο τους τούς καταδικάζει να μη γίνουν Ελληνες ποτέ –λες και το όραμα των δικών μας μεταναστών ήταν να γίνουν Γερμανοί ή Αυστραλοί. Η αλαζονεία, όμως, πολύ συχνά είναι τρόπος να ξορκίζουμε τα συμπλέγματα που επιβιώνουν! Ο,τι κι αν παριστάνουμε, ακόμα ακούμε Ευρώπη και βαράμε προσοχές. Οι ελληνικές κυβερνήσεις το ξέρουν καλά. Το καλλιεργούν και το αξιοποιούν.

Οταν σου λέει ο (κάθε) Γ. Παπαθανασίου πως είναι λογικό μέτρο οι μηδενικές αυξήσεις για ένα εκατομμύριο εργαζομένων, επειδή το κράτος το 2008 δεν εισέπραξε ληξιπρόθεσμες οφειλές 20 δισ. ευρώ, ποια λέξη σου έρχεται στον νου; «Θράσος», «αίσχος» ή κάτι που δεν γράφεται; Σου λένε: «Λόγω κρίσης ετοιμάσου για νέα αφαίμαξη και μη ζητάς να φορολογήσουμε μεγάλα κέρδη επιχειρήσεων, διότι αν το κάνουμε, η κρίση θα παραταθεί».

Ορισμένες λογικές απορίες σου θα μπορούσαν να είναι οι εξής: γιατί ακολουθούσαν παρόμοια εισοδηματική και φορολογική πολιτική και στα έτη 2003-2007, όταν τα καθαρά κέρδη των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών εταιρειών αυξήθηκαν κατά 180%; Απέφεραν, μήπως, ικανοποιητικές επενδύσεις εντός συνόρων τα 9 δισ. ευρώ που χάρισε το ελληνικό κράτος σε χιλιάδες μεγάλες επιχειρήσεις στην τετραετία 2005-2008 είτε με τη μείωση του φορολογικού συντελεστή σε 25% από 35% είτε με τη «βολική» περαίωση ή με την κατάργηση του φόρου επί των διαφημίσεων;

Αντί απαντήσεων, σιωπή ή ένοχες υπεκφυγές. Εάν, όμως, όλα τούτα αμπαλάρονται σε συσκευασία «Κομισιόν», ε, τότε ο βιασμός μετατρέπεται σε κατεπείγουσα ανάγκη. Αποκτά στυλ και άρωμα ευρωπαϊκής βαζελίνης. Υπάρχουν, άλλωστε, χειρότερα. Στην Ανατολική Ευρώπη. Στη Λετονία οι μισθοί στο δημόσιο μειώθηκαν κατά 15%. Εκεί η Κομισιόν έκανε ακόμη μεγαλύτερη επίδειξη ισχύος. Στο ανατολικό μέτωπο έχει το μέτωπό της καθαρό. Στο δυτικό, να ’ναι καλά όσα κορόιδα φοβούνται ότι η χώρα τους οδεύει προς τη... χρεοκοπία, με έλλειμμα που θα μπορούσε να δικαιολογήσει διεθνείς επαίνους!