H AEK δεν χρειάζεται δώρα!

Την ώρα που στον ΠΑΟ το πρόβλημα είναι το αν το μπάτζετ θα είναι 15 ή 24.000.000 ευρώ και στον ΟΣΦΠ το σε ποιον αγώνα θα γίνει η φιέστα τίτλου και η αντικατάσταση του Τζόρτζεβιτς, που σίγουρα θα φταίει κι αυτός λίγο για το ότι παρά την απίστευτη καριέρα του τα άκουσε πολλές φορές ακόμη κι από τους Ολυμπιακούς, στην ΑΕΚ δημιουργείται ένα κλίμα πεσιμισμού. Ένα κλίμα για το οποίο φυσικά δεν έχουν ευθύνη οι εφημερίδες ούτε τα ραδιόφωνα και τα sites αλλά η πραγματικότητα.

Όχι αυτή των έξι συνεχών νικών ούτε η βέβαιη πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου αλλά το ότι για τον σχεδιασμό της επόμενης σαιζόν ακούγονται περισσότερα ονόματα παικτών που είναι υποψήφιοι να φύγουν και τα ονόματα αυτών που μπορεί να έρθουν, πλην Καράμπελα, περισσότερο φωτογραφίζουν αποχωρήσεις άλλων βασικών και δημοφιλών. Σε κάθε περίπτωση πάντως το δεδομένο είναι ένα. Ακόμη κι αν η ΑΕΚ κατακτήσει το κύπελλο και εξασφαλίσει την παρουσία της στους προκριματικούς του Τσάμπιονς Λιγκ το μέλλον της εξαρτάται ίσως και σε απόλυτο βαθμό από τις διοικητικές εξελίξεις που θα σημειωθούν μετά την λήξη της αγωνιστικής περιόδου. Aυτός είναι ο κρισιμότερος «αγώνας» που θα δώσει η ΑΕΚ μέχρι το καλοκαίρι και παρότι κάποια πράγματα δεν ανταλλάσσονται είμαι σίγουρος πως πολλοί θα ήταν ευχαριστημένοι αν …νικούσε μόνο σε αυτόν και έχανε όλους τους άλλους που απομένουν.

Η κατάσταση θυμίζει το τέλος της περιόδου 2002-2003 όταν πάλι προπονητής ήταν ο Μπάγεβιτς, η ομάδα έκανε πολύ καλό φινάλε στο χαμένο από καιρό πρωτάθλημα και πάλι οι παίκτες της ΑΕΚ έκαναν παρέλαση στα πρωτοσέλιδα σαν στόχοι άλλων ομάδων. Κι όμως. Εκείνο το καλοκαίρι παρότι δεν έγινε αλλαγή στο ιδιοκτησιακό, ούτε στο διοικητικό και παρότι έφυγε ο Ντέμης που ήταν ο παίκτης ορόσημο μετά το 1996, έφταναν δύο κινήσεις που είχαν την σφραγίδα του Δημήτρη Μελισσανίδη με τα δύο πρώτα ονόματα εκείνης της μεταγραφικής περιόδου (Λυμπερόπουλο, Οκκά) για να δημιουργηθεί μια απίστευτη ψυχολογική ανάταση στον κόσμο.

Σε συνδυασμό με την πρόκριση επί της Γκρασχόπερς και το ότι κανείς βασικός δεν έφυγε ήταν ένα υπέροχος Αύγουστος. Η χαρά όμως κράτησε μέχρι τον… Σεπτέμβρη παρότι η ομάδα είχε απίστευτο υλικό και προπονητή τον Μπάγεβιτς. Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα γιατί τις τελευταίες μέρες ακούγεται όλο και περισσότερο πως η συμμετοχή του Δημήτρη Μελισσανίδη στα κοινά της ΠΑΕ ΑΕΚ θα εξαντληθεί σε κάποια δώρα όπως εκείνες τις δύο μεταγραφές που ιδίως του Λύμπε ήταν από τις 2-3 καλύτερες της τελευταίας δεκαετίας. Δεν έχω την ίδια πληροφόρηση αλλά κάθε είδηση είναι σοβαρή μέχρι να την δικαιώσει ή να την διαψεύσει ο χρόνος και πρέπει να σχολιάζεται.

Όπως έχει δείξει το παρελθόν λοιπόν η διαφορά δεν μπορεί να γίνει με δώρα ακόμη και της αξίας ενός Λυμπερόπουλου ή και του Οκκά που δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα αλλά μην ξεχνάμε πως η «φτωχή» ΑΕΚ τον πήρε μέσα από τα χέρια του ΟΣΦΠ. Μπορεί η ΑΕΚ να χρειάζεται πάντα την βοήθεια ανθρώπων που την αγαπάνε αλλά στην παρούσα φάση δυστυχώς δεν αρκεί αυτό όπως αποδείχτηκε πως δεν αρκούσε και τότε. Η ΑΕΚ χρειάζεται αφεντικό που θα δώσει όραμα και θα εγγυηθεί οικονομική άνεση κι ας μην κάνει την πρώτη χρονιά μεταγραφές σαν κι εκείνες τις βόμβες του καλοκαιριού του 2003 παρότι είναι βέβαιο. Που θα πείσει ότι μπορεί να ανταγωνιστεί στα ίσα τον μόνιμο και συνήθως διορισμένο πρωταθλητή και τον ΠΑΟ του Βαρδινογιάννη και του Βγενόπουλου. Κι αυτό δεν γίνεται ακόμη κι αν ο Μελισσανίδης μπορούσε να πάρει ακόμη και τον Γκαλέτι ή τον Σιμάο και τους κάνει δώρα στην ΑΕΚ και στον Μπάγεβιτς.

Η ΑΕΚ πρέπει να ξεκινήσει και πάλι από την αρχή όπως έγινε το 2004 με τον Ντέμη ανεξάρτητα με το τι έγινε στην πορεία και οδήγησε στην αποχώρηση του. Δεν είναι 1-2 καλοί παίκτες που της λείπουν για να φέρει τα πάνω κάτω στον χάρτη του Ελληνικού ποδοσφαίρου γιατί αυτό είναι το ζητούμενο για την ΑΕΚ αλλά το όραμα. Κι αυτό μόνο ένας ηγέτης με οικονομική ισχύ και γνώση του ποδοσφαίρου μπορεί να το δώσει ώστε να εκμεταλλευτεί την τεράστια δύναμη του συλλόγου που είναι ο κόσμος του.

Οραμα που να περιλαμβάνει την αγωνιστική ενδυνάμωση της ομάδας, την λύση για το γηπεδικό ζήτημα και βέβαια την ένωση όλων των δυνάμεων για τον κοινό σκοπό που είναι το μεγαλείο του συλλόγου. Για αυτό τα δώρα όσα χαρά κι αν προκαλούν δεν αρκούν. Η ΑΕΚ πέντε χρόνια μετά ψάχνει πάλι για έναν ή πολλούς ήρωες αφού οι προηγούμενοι που την επανέφεραν στην αξιοπρέπεια μπορούσαν μέχρι εδώ. Περιμένει αυτόν που θα πάρει το τιμόνι για να την οδηγήσει εκεί που δεν μπορούν αυτοί που το κρατάνε τώρα και το έχουν ομολογήσει και οι ίδιοι. Η ώρα πλησιάζει και δεν θα υπάρξει αναβολή.