Γεμίσαμε μονόδρομους

Mονόδρομος για την Εθνική η νίκη με τους Ισραηλινούς στο Παγκρήτιο. Διότι η Εθνική έχει ξεχάσει αυτό που έκανε με τόσο μεγάλη επιτυχία και συνέπεια: τις επαγγελματικές νίκες. Με την Ελβετία και το Ισραήλ στον όμιλο κανονικά δεν χρειάζεται να γράφει στο βιογραφικό σου «πρώην πρωταθλήτρια Ευρώπης» για να τους ψαρώσεις και να τους υποτάξεις, αλλά καταφέραμε να κάνουμε τα εύκολα δύσκολα, μία εντός με τους Ελβετούς και δύο πετώντας τη νίκη στο Ισραήλ.

Στα δικά μου αυτιά ακούστηκαν ελαφρώς αποπροσανατολιστικά αυτά τα «και οι 4 βαθμοί καλοί είναι». Οταν έχεις σκοντάψει εντός, πας με νύχια και με δόντια να ρεφάρεις εκτός. Διότι στο καλαντάρι ακολουθεί παιχνίδι στην Ελβετία. Ποντάρω πάντως στο φιλότιμο των παικτών και στη διάθεση να βρεθούν σε μια ακόμα μεγάλη διοργάνωση, που θα είναι και το γκραν φινάλε για πολύ κόσμο και ντουνιά.

• «Μονόδρομος ο περιορισμός του Μπεναγιούν» -ή κάπως έτσι. Δεν καταλαβαίνω πώς ο μοναδικός παίκτης που ξέρει πραγματικά λίγη μπαλίτσα παραπάνω από τους υπόλοιπους συμπατριώτες του (γι' αυτό και κάνει καριέρα στη Λίβερπουλ άλλωστε) μπορεί να προκαλεί τέτοιο δέος, ακόμα και λαβωμένος. Αν τον θεωρούμε κάτι τόσο ξεχωριστό, ας χαραμίσει ο κόουτς έναν παίκτη να του κάνει τη ζωή δύσκολη, όπως είχε κάνει ας πούμε στο Euro με τον Γιούρκα πάνω στον Ανρί κι ας μην ξανασχοληθούμε με τον Μπεναγιούν. Ακόμα κι ο Μέσι να ήταν, δεν μπορεί ένας και μόνο παίκτης να αλλάξει τη μοίρα μιας τόσο προβλέψιμης ομάδας, μια που μιλάμε για ομαδικό άθλημα -αν μιλάγαμε για τένις, ακόμα και στο διπλό, θα το συζητούσαμε.

• Μονόδρομος η παραμονή Τεν Κάτε και η απόκτηση 2-3 παικταράδων στον Παναθηναϊκό. Αρκεί η παραμονή Τεν Κάτε να μη γίνει από μονόδρομος αδιέξοδο αν στραβώσει το πράγμα άσχημα στα πλέι οφ και οι 2-3 παικταράδες να μην είναι ονόματα σαν αυτά που ακούστηκαν, δηλαδή του Ιγκόρ ντε Καμάργκο και του Μίλαν Γιοβάνοβιτς της Σταντάρ Λιέγης. Διότι τότε θα πρέπει να κάνουμε ταχύρρυθμα σεμινάρια στη διοίκηση σχετικά με το πώς ορίζεται ένας «παικταράς»: λοιπόν, είναι ένας παίκτης που τον ξέρουν μέχρι και οι άμπαλοι, που έχει παίξει σε σπουδαίες ομάδες, που ήταν ή είναι διεθνής με την Εθνική του, που έχει υψηλό κασέ (σχεδόν πάντα) και η ομάδα του ζητάει έναν σκασμό λεφτά (συνήθως, εξαιρούνται περιπτώσεις τύπου Ζιλμπέρτο). Αν πάμε πάλι με «παικταράδες β' διαλογής», ούτε ο κόσμος θα χαρεί, ούτε τη διαφορά θα μπορέσουν να κάνουν (πιθανότατα).

• Μονόδρομος η νίκη στη Σιένα για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Θα συμπλήρωνα μάλιστα «υποχρεωτικά» στο πρώτο παιχνίδι, της Τρίτης, διότι σε διαφορετική περίπτωση την Πέμπτη και με το σκορ στη σειρά 2-1 υπέρ των Ιταλών, άντε να τους ισοφαρίσεις και να τους ξαναφέρεις στο ΟΑΚΑ. Οχι ότι είναι καλύτερη ομάδα, αλλά είναι σκληροτράχηλη. Με έναν - δυο να ξεπετάγονται κάθε φορά και να τραβάνε το κουπί στο σκοράρισμα (ΜακΙντάιρ και Σάτο στο πρώτο, ΜακΙντάιρ και Καουκένας στο δεύτερο) και με τον Λαβρίνοβιτς να πονάει κάθε μέρα που περνάει και λιγότερο, οι Ιταλοί ατσαλώνονται όλο και περισσότερο. Αν θέλει «ξύλο» για να έρθει το ροζ φύλλο, πρέπει οι παίκτες του Ομπράντοβιτς να ματώσουν. Αν θέλει ταχύτητα, να τρέξουν σαν να τους κυνηγάει η Μαφία. Αν θέλει μυαλό, να το χρησιμοποιήσουν. Εχουν όλοι τους, από τον προπονητή μέχρι τον 12ο παίκτη.