Του Ψωμιάδη η ατάκα, του Βοτανικού η πλάκα

Ουφ, ευτυχώς. Υπάρχουν ακόμα Μεγαλέξανδροι που κόβουν γόρδιους δεσμούς, απλοποιώντας τη ζωή μας. Γιατί, παρακαλώ, να σας μπερδεύουν -με αφορμή την υπόθεση του Ελαιώνα- τα διάφορα «πώς ακριβώς;» και τα «υπό ποιους όρους;», που αφορούν τη χρηματοδότηση της ανέγερσης γηπέδων;

Γιατί να χάνεστε στον κυκεώνα των αντιπαραθέσεων ή στις διατάξεις των «πονηρών» συμβάσεων; Ο νομάρχης Θεσσαλονίκης, Π. Ψωμιάδης, εξαφάνισε τον γόρδιο δεσμό με μια φράση τροχιοδεικτική: «Αν κάποιος έπρεπε να έχει γήπεδο μπάσκετ με έξοδα του ελληνικού κράτους, αυτός είναι ο Αρης». Καθαρές κουβέντες. Απροσχημάτιστες. Επειδή δεν νοούνται διακρίσεις σε βάρος αθλημάτων ή ομάδων, εικάζουμε πως η φράση-κλειδί «έξοδα του ελληνικού κράτους» δείχνει τη λεωφόρο της δόξας.

Για όλους και για όλα. Με τη δέουσα ευρύτητα της έννοιας «δημόσιο χρήμα», ασφαλώς: κονδύλια Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης που διαχειρίζεται το κράτος, χρήματα φορολογουμένων και δημοτών -όλα δεκτά! Η κρατική εξουσία επιβάλλει στην κοινωνία εξαντλητική δίαιτα, αλλά ο κρατικοδίαιτος επαγγελματικός αθλητισμός -πρωτίστως το ποδόσφαιρο- δεν καταλαβαίνει από τέτοια.

Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Π. Ψωμιάδης απλώς διακηρύσσει αυτό που επιθυμούν όσες επιχειρήσεις δρουν στον τομέα του αθλητισμού. Αυτό το οποίο πασχίζουν να κρύψουν πίσω από περικοκλάδες άλλα δημόσια πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων και παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οχι, δεν είναι διαφορετικός ο στόχος. Οι κατά τόπους συνθήκες διαφέρουν. Επιθυμείς να γίνεις αρεστός;

Εάν είσαι νομάρχης στη Θεσσαλονίκη, πρέπει να τα λες όπως ο Π. Ψωμιάδης: το ακροατήριο χαίρεται, εκτός των άλλων διότι είναι σαν να σε ακούει να ζητείς επιβολή προστίμου σε βάρος του «αθηνοκεντρικού κράτους». Εάν, πάλι, είσαι δήμαρχος στην Αθήνα, χρειάζεσαι κάτι άλλο. Να συνδέσεις το όνομά σου με την κατασκευή γηπέδου για τον Παναθηναϊκό, αλλά ταυτοχρόνως να περάσει στο ντούκου η ανεκδιήγητη οικονομική παράμετρος -ξεχάστε προς στιγμήν τις άλλες- του εγχειρήματος.

Το 'χει, φαίνεται, η εποχή: να αναμένουμε τούτη την περίοδο οικονομικές «εξελίξεις-πιλότους» από τη Βόρεια Ελλάδα. Εκεί επεκτείνεται ήδη η πρακτική της περικοπής εργάσιμων ημερών, μισθών και ενσήμων, ακόμα και σε επιχειρήσεις εύρωστες. Τώρα θα πρέπει μάλλον να αναμείνουμε και την εκπόνηση νέων κωδίκων για το αθλητικό real estate. Γιατί το λέμε αυτό; Μα είναι απλό. Στη γιορτή του Αρη ορισμένα πολιτικά πρόσωπα το «παρατράβηξαν», άρα πιθανολογούμε ότι θα χρειαστεί οσονούπω να ικανοποιήσουν και τη λαϊκή βάση του ΠΑΟΚ.

Φέρ' ειπείν, ειπώθηκε: «Η Θεσσαλονίκη διαθέτει μεγάλες ομάδες και βέβαια, χμ, γκχ (σ.σ.: εδώ πέφτει χαμόγελο δισταγμού) την κορυφαία, τον Αρη». Υποθέτουμε ότι τώρα θα χρειαστεί νέος γύρος γαλαντομίας, αυτή τη φορά προς όφελος του ΠΑΟΚ και, δευτερευόντως, του Ηρακλή. Δεν τολμούμε, όμως, να φανταστούμε πού μπορεί να φτάσει ο πήχης των αιτημάτων που θα προκύψουν από έναν τέτοιο διαγωνισμό κολακείας. Μήπως θα ζητηθεί και ειδικός έμμεσος φόρος για τη χρηματοδότηση των νέων γηπέδων των ομάδων της Θεσσαλονίκης; Κάτι σαν «γηπεδόσημο του Βορρά»;

Καθώς θα περιμένουμε εναγωνίως τα σχετικά ενδεχόμενα νέα από τη Θεσσαλονίκη, θα μας διασκεδάζουν πολλά εξ όσων ήδη συμβαίνουν, λέγονται ή γράφονται στην Αθήνα. Για τον Βοτανικό, ασφαλώς. Διότι εδώ έγινε μέγα θαύμα! Η τροπή της όλης υπόθεσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας γέννησε όψιμους υπερασπιστές του βαλαντίου των δημοτών.

Επειτα από τις αλήστου μνήμης διαβεβαιώσεις της δημοτικής αρχής και της ΠΑΕ πως «όλα έγιναν κανονικά και νομότυπα», ύστερα από τον -ασθενικό πλέον- ισχυρισμό ότι «βάσει του νόμου γήπεδο δίχως Mall δεν νοείται», κατέφθασε η... ευαισθησία για τις τσέπες των Αθηναίων. Διαβάζεις και ακούς: «Εάν δεν χτιστεί το εμπορικό κέντρο, οι δημότες θα επιβαρυνθούν με την αποζημίωση που έχει λαμβάνειν ο Βωβός, δηλαδή κάπου 45 εκατομμύρια ευρώ».

Τι σύμπτωση! Ακριβώς τόσα ήταν τα χρήματα που χρειάζονταν για να απαλλοτριωθεί η ΕΤΜΑ, αλλά ο δήμος «αδυνατούσε να τα βρει». Εως τώρα, όμως, κατόρθωσε να βρει 40 εκατ. ευρώ για αγορές οικοπέδων που προβλέπονταν στο περιβόητο σχέδιο «ανάπλασης». Επειδή δε το χουβαρνταλίκι είναι σαν τους ξηρούς καρπούς κι αν το ξεκινήσεις δεν σταματάς, ο δήμος αποφάσισε να το μονιμοποιήσει για 35 χρόνια.

Σε αυτό το διάστημα προθυμοποιήθηκε να χαρίσει στον μεν Ερασιτέχνη ΠΑΟ 49 εκατ. ευρώ ως «κερατιάτικα», στη δε ΠΑΕ Παναθηναϊκός περίπου 65 εκατομμύρια περισσότερα από το κόστος κατασκευής του γηπέδου, με κλιμακούμενες εκπτώσεις στο μίσθωμα. Ολα αυτά δεν είναι λεφτά δημοτών; Τι είναι; Τμήμα του πακέτου Ομπάμα; Σε ό,τι αφορούσε όλο τούτο το απίστευτα ετεροβαρές «πακέτο», τι ακούσαμε από όσους τώρα σκούζουν για την αποζημίωση στον Βωβό; Τον διακριτικό ήχο της γαργάρας.

Παρεμπιπτόντως, τον Σεπτέμβριο θα εκδικαστεί στο ΣτΕ η προσφυγή εναντίον της σύμβασης του δήμου με την ΠΑΕ. Εάν εκπέσει, τότε είναι μάλλον βέβαιο ότι θα επανεξεταστεί και το συμφωνητικό του δήμου με τον Ερασιτέχνη -δηλαδή η ρύθμιση για το «κερατιάτικο» των 49 εκατ. ευρώ. Σε περίπτωση που συμβούν αυτά, άντε, όλο αυτιά θα είμαστε για να ακούσουμε τι θα έχουν να μας πουν. Ποιοι;

Πρωτίστως ο δήμαρχος Ν. Κακλαμάνης, ο οποίος μας είχε ζαλίσει με τους εξωφρενικούς, αβάσιμους πανηγυρισμούς του και τα διάφορα «καλύτερα δεν γίνεται», τότε που ολοκληρωνόταν το οικονομικό πακέτο για τον Βοτανικό, αλλά και όλοι όσοι κατάπιαν αδιαμαρτύρητα τις συμβάσεις του «δήμου-ιθαγενούς» και τώρα χύνουν ολόκληρο Μισισιπή σε κροκοδείλια δάκρυα για την εκκρεμούσα αποζημίωση στον Βωβό.

Αλλά ξεχάσαμε. Διατυπώνεται κι άλλο «επιχείρημα» -και μάλιστα ακαταμάχητο. Φοβικό, σε βαθμό υστερίας. «Αν δεν γίνει το Mall, η περιοχή θα γεμίσει πρεζόνια». Α, δεν το ξέρετε; Οι εξαρτημένοι είναι σαν τα ζουζούνια. Τους προσελκύει το πράσινο κι αδυνατούν να πάρουν τη δόση τους όπου υπάρχει τσιμέντο. Αν δείτε κανένα δυστυχή να τρυπιέται νυχτιάτικα σε κάποιο σοκάκι, γιαπί ή πεζοδρόμιο, να ξέρετε κάτι: είναι τόσο φευγάτος, ώστε νομίζει ότι βρίσκεται σε εθνικό δρυμό. Ειδάλλως δεν θα τρυπιόταν εκεί.

Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιες αρλούμπες δεν έκαναν πρεμιέρα στην περίπτωση του Ελαιώνα. Εδώ και χρόνια ποια είναι η πεπατημένη κάθε δημάρχου που είτε θέλει να εξυπηρετήσει ένα φίλο εργολάβο, είτε διαπιστώνει ότι ορισμένα κονδύλια δεν έχουν απορροφηθεί, είτε αμφότερα; Κόβει το μισό πράσινο από κάποιο παρκάκι, ρίχνει τσιμέντο όπου υπάρχει χώμα και όλο αυτό το ονομάζει «έργο ανάπλασης». Οταν τον ρωτούν γιατί το έκανε, η τυποποιημένη απάντηση είναι η εξής: «Για να μην πηγαίνουν εκεί τα πρεζόνια».

Κάπως έτσι, λοιπόν, τεκμαίρεται και η τεράστια κοινωνική αναγκαιότητα του Mall στον Βοτανικό. Θα τολμήσει να πάει εκεί ο εξαρτημένος στις τρεις το πρωί; Θα τον αναχαιτίσει το δέος που θα νιώσει στη θέα του μεγαλοπρεπούς όγκου του θεόρατου εμπορικού κέντρου. Θα σεβαστεί τον χώρο και τους αγώνες του δημάρχου Κακλαμάνη. Αντιθέτως, αν εκεί βρει δέντρα, θα παραμείνει σκεπτόμενος: «Ας χαράξω κορμούς με τη βελόνα της σύριγγας για να περάσει η ώρα μου». Αν η υποκρισία ήταν τσιμέντο, θα επαρκούσε για να χτιστούν δέκα Mall, όχι ένα.