Και να προσέχετε τα δέντρα...

Εκεί έξω, στο παράξενο σύμπαν όπου κατοικούν οι φανατικοί οπαδοί που ακολουθούν τυφλά τα χρώματα των ομάδων τους (και πότε πότε λυμαίνονται οτιδήποτε καλό πάει να δημιουργηθεί στον ελληνικό αθλητισμό), δεν υπάρχει πια η παραμικρή αμφιβολία. Ραντεβού στο Βερολίνο δίνουν «κόκκινοι» και «πράσινοι». Πάει να πει ότι στους δρόμους, στα αεροδρόμια, στα μπαρ, στο γήπεδο, οπουδήποτε μπορεί να στηθεί σκηνικό πολέμου ανάλογου με του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα. Ποια Σιένα τώρα και ποια Ρεάλ; Θα τις καταβροχθίσουν οι «μάου-μάου».

Μισό λεπτό, όμως. Εδώ μιλάμε για μπάσκετ, για ένα άθλημα όπου ο καλύτερος στα 40 λεπτά κατά κανόνα κερδίζει. Για παίκτες παγκόσμιας κλάσης, οι οποίοι έχουν περάσει αλώβητοι παρόμοιες κακοτοπιές και φοράνε τη στολή όχι μόνο των δικών μας ομάδων, αλλά και των αντιπάλων. Για αλλοδαπούς διαιτητές, οι οποίοι σπανίως επηρεάζονται από τη «ζούγκλα» των κερκίδων. Για βαριές φανέλες ξένων συλλόγων που έχουν κατακτήσει ευρωπαϊκά τρόπαια και γράφουν κάθε χρόνο σελίδες από την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Απέναντί τους εμείς παρατάσσουμε δύο ομάδες που φέρουν τον τίτλο του φαβορί (σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό, προσθέστε στη φράση τη λέξη «αίφνης») και που ξεμυαλίζονται εύκολα όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αρχίζει να μελετά «αιώνια» ντέρμπι και επικές τιτανομαχίες με τον ορκισμένο οχτρό. Αν θέλουν να γνωρίσουν τα δασωμένα πάρκα του Βερολίνου, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός οφείλουν να ντριμπλάρουν με προσοχή τα δέντρα που θα βρουν από σήμερα στο διάβα τους. Δεν είναι από εκείνα που μπορεί κάποιος να παραμερίσει με μια απλή κίνηση του χεριού, οσοδήποτε δυνατό κι αν είναι αυτό το χέρι, οσοδήποτε ηχηρή κι αν είναι η κραυγή των «cheerleaders» της κερκίδας.

Ο Παναθηναϊκός παίζει στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας σχεδόν κάθε χρόνο, τις περισσότερες φορές με πλεονέκτημα έδρας στα χέρια του. Εχει λοιπόν την πείρα για να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά και τα παθήματα παρελθόντων ετών (2006, Τάου) ώστε να τα μετατρέψει σε μαθήματα. Ο Ολυμπιακός τι βαθμό θα πάρει στο ίδιο διαγώνισμα;

Πέρυσι και πρόπερσι, οι «κόκκινοι» μπήκαν στα πλέι οφ με την ετικέτα του αουτσάιντερ κολλημένη στο κούτελό τους. Εδωσαν σκληρές μάχες με τη Μακάμπι (2007) και την ΤΣΣΚΑ (2008) και λίγο έλειψε να επιβραβευτούν. Οταν όμως έφεραν την κατάσταση στα χέρια τους, πέρυσι, έγιναν μεζές στα νύχια της αρκούδας. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έζησε το θρίλερ από την απέναντι όχθη και ακούμπησε με παρρησία τον τύπον των ήλων: «Ας μη βιαζόμαστε να κλείσουμε εισιτήρια για το Βερολίνο. Απέναντι στην Τάου παίξαμε ελεύθερα επειδή δεν περίμενε κανένας ότι θα κερδίζαμε. Τώρα, όμως, μας έχουν για φαβορί απέναντι στη Ρεάλ. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει».

Την ίδια Ρεάλ, ειρήσθω εν παρόδω, ο περσινός Ολυμπιακός την πέταξε έξω από την Ευρωλίγκα στο φινάλε της β' φάσης, όταν όλοι περίμεναν «σπρώξιμο» της ULEB στους οικοδεσπότες του φάιναλ φορ Καστιγιάνους. Φέτος, είναι ακόμα ισχυρότερος. Αλλά καλείται να πετύχει 3 νίκες, όχι μία.

Ο Παναθηναϊκός (νομίζω ότι) θα κινδυνεύσει μόνο αν ηττηθεί απόψε. Ακόμα όμως και το 0-1 δεν τον καταδικάζει. Αντιθέτως, το υπέρ αυτού 1-0 μάλλον καταδικάζει τη Σιένα, η οποία θα χρειαστεί μετά τρεις νίκες σε τέσσερις αγώνες, εκ των οποίων μία εν Αθήναις: ένα μικρό θαύμα. Απόψε καλείται να αποδείξει ότι μπορεί και χωρίς τον Διαμαντίδη, έστω για μία βραδιά.

Πόσο πιο δύσκολη θα ήταν η αποστολή του αν ξεκινούσε τη σειρά με ταξίδι στην Τοσκάνη; Να γιατί το πλεονέκτημα της έδρας αποτελεί και γι' αυτόν ευλογία...