Οσοι από εσάς νιώθετε ότι το πρόβλημά σας είναι ο περιορισμός στις προσωπικές ελευθερίες σας από το κράτος, την Αστυνομία ή τη Nokia της Φινλανδίας, από τον κίνδυνο της κατάλυσης του ασύλου στο κτίριο της Νομικής, από τις κεραίες στις ταράτσες, από τις ταράτσες στις κεραίες, από τα παιδιά μας που δεν τα αφουγκραζόμαστε αρκετά, από τους πούστηδες της Λυρικής που η ορχήστρα δεν τους αφήνει να τραγουδάνε ή από κάτι άλλο αριστερό που απασχολεί την Αθήνα, όπως ορίζεται από τον Λόφο του Στρέφη, τη Γαργαρέτα, το Μετς και του Ψυρρή, μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάζετε το κείμενο. Παρ' ότι φοβάμαι ότι δεν θα σας ευχαριστήσω.
Γιατί αυτή τη στιγμή στην Αθήνα δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι η ύπαρξη πολύ κράτους, αλλά η ανυπαρξία του. Δεν ξέρω ούτε ένα άτομο που παρακολουθείται, που το έχουν ενοχλήσει επειδή το έχουν καταγράψει κάμερες, που του διαβάζουν την αλληλογραφία. Για την ακρίβεια, στα μερικές εκατοντάδες άτομα που γνωρίζω αμφιβάλλω αν για ένα θα άξιζε ή θα ενδιαφερόταν κάποια μυστική υπηρεσία να του καταγράψει τα τηλεφωνήματα ή την αλληλογραφία.
Τα περισσότερα από τα άτομα που ξέρω το μεγαλύτερο αδίκημα που έχουν κάνει είναι να έχουν κλέψει την εφορία στη δήλωση και να έχουν κερατώσει κάνα-δυο φορές τη γυναίκα τους. Αν οι παρέες των υπόλοιπων φίλων και γνωστών κάνουν κάτι πιο συναρπαστικό, μαγκιά τους και έτσι είναι η ζωή του αριστερού μυστικού πράκτορα. Γεμάτη περιπέτειες και κινδύνους. Εμείς οι δεξιοί, οι ξενέρωτοι, αν υπάρχει κάποια μυστική υπηρεσία που να ενδιαφέρεται για τα mail ή τα τηλεφωνήματά μας, να της τα δώσουμε να μην κουράζεται.
Με το κράτος δεν έχω κανένα πρόβλημα στον περιορισμό των ελευθεριών μου. Για την ακρίβεια, είμαι πρόθυμος να του εκχωρήσω και πέντε-δέκα προσωπικές ελευθερίες της αρεσκείας του, φτάνει να κάνει κι αυτό ένα-δυο πράγματα. Οπως, για παράδειγμα, να μου επιτρέψει να ζω χωρίς να βάλω νταβά στο κεφάλι μου και σύμβουλο αγοράς στη ζωή μου τον κάθε μούλο που νομίζει ότι δεν πρέπει να ψωνίζω στο Κολωνάκι, στο Mall ή όπου στον διάολο γουστάρω. Αν κάποιος δεν γουστάρει το πρώτο ή το δεύτερο, ας μην πηγαίνει. Και αν γίνει δικτατορία που θα του επιβάλει να πηγαίνει στο Mall ή στο Κολωνάκι, υπόσχομαι ότι θα σταθώ δίπλα του για τα δικαιώματά του.
Επίσης, θα παρακαλούσα το κράτος και την Ελληνική Αστυνομία να τηρεί αυστηρά τους νόμους για τις διαδηλώσεις. Ποτέ δεν έχω γίνει απεργοσπάστης, αλλά και ποτέ δεν έχω μετάσχει σε διαδήλωση της Ενωσης Συντακτών. Γιατί μου φαίνεται γελοίο να κοπτόμαστε για τη νομιμότητα και να κάνουμε διαδηλώσεις κλείνοντας την κυκλοφορία. Θα με ενοχλούσε το ίδιο να κλείνω τον δρόμο σε κάποιους που τα προβλήματα της Ενωσης δεν τους αφορούν όσο με ενοχλεί να κλείνουν τον δικό μου δρόμο για την Παλαιστίνη, το ΝΑΤΟ, την Κούνεβα, το Σπίτι του Μετανάστη ή τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Πριν από πεντακόσια χρόνια, όταν δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο, οι διαδηλώσεις είχαν νόημα, μια και ο κόσμος μάθαινε για τα προβλήματα κάποιων. Σήμερα αυτοί που τους αφορούν τα προβλήματα μένουν στην Ουάσινγκτον, στο Τελ Αβίβ ή στην περίπτωση της Κούνεβα έχουν εταιρείες καθαρισμού κτιρίων. Το να μου κλείνεις τον δρόμο επειδή οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν την Παλαιστίνη είναι σαν να τιμωρείς έναν Παπούα για τα εγκλήματα του Χίτλερ στο Αουσβιτς. Και να μένει ο Παπούα στη Γερμανία, πάει κι έρχεται…
Επίσης, θα παρακαλούσα το κράτος και την Αστυνομία να με απαλλάξουν από τις ορδές των ζητιάνων που έχουν κατακλύσει την Αθήνα. Δεν μιλάμε για Ελληνες ζητιάνους, αλλά για τον συρφετό των ξένων Τσιγγάνων που βλέπει κανείς στις καφετέριες και τα φανάρια. Είναι άλλο κάποιος να έχει δυστυχήσει στη χώρα του και να έχει βγει στη ζητιανιά και άλλο κάποιος να έχει ξεκινήσει από τη δική του χώρα για να έρθει στη χώρα του ανύπαρκτου κράτους για να βγάλει μεροκάματο στα φανάρια. Εχετε ποτέ σκεφτεί αυτός ο Αφγανός με το μούσι πώς στον διάολο κατέληξε να βρίσκεται στο φανάρι του Φάρου του Ψυχικού και να ζητιανεύει;
Πρέπει να είσαι πολύ κουτός για να πιστεύεις ότι ένας άνθρωπος καθαρά από σύμπτωση ξεκίνησε από την Καμπούλ για να καταλήξει σε ένα φανάρι πιάτσα, όπως του Φάρου του Ψυχικού, μαζί με άλλους τέσσερις συναδέλφους του. Είναι το ίδιο με το πώς όλοι οι ρουμανοτσιγγάνοι μουσικοί καταλήγουν να παίζουν στη Βαλαωρίτου. Πήγε ο πρώτος κι έπαιξε, κονόμησε στη λογική «μου δίνεις ή σου γανώνω το κεφάλι», κατάλαβε ότι κανένας αστυνομικός δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει και φώναξε και τους φίλους του.
Επαναλαμβάνω ότι είμαι πρόθυμος να εκχωρήσω στο κράτος κάποιες από τις προσωπικές ελευθερίες μου για ένα λόγο. Για να μου δώσει ξανά κάποιες άλλες. Τη δυνατότητα να πηγαίνω εκεί που θέλω, να ψωνίζω από εκεί που θέλω, να μπαίνω σε τράπεζα χωρίς να σκέφτομαι ότι κάποιος θα μου την μπουμπουνίσει και να ζω σε μια πόλη που οι Αφγανοί και οι Κούρδοι δεν θα καταλαμβάνουν πλατείες, οι Αλβανοί δεν θα σκαρφαλώνουν στα μπαλκόνια και οι Ρώσοι δεν θα πουλάνε μπραβιλίκι. Αυτά καθαρά προσωπικά.
Από εκεί και πέρα, αν η Αστυνομία θέλει να χρησιμοποιεί κάμερες ή ζωγράφους με καβαλέτα, να καταλύσει ή να αυξήσει το άσυλο, είναι δευτερεύον. Οπως στο ποδόσφαιρο, έτσι και με την Αστυνομία και το κράτος, το θέαμα είναι σημαντικό, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
