Eνα βήμα μπρος και δύο πίσω;

Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει ότι η στατιστική είναι σαν το μπικίνι. Αποκαλύπτει τα πάντα εκτός από τα ουσιώδη. Και μάλλον έτσι είναι. Δεν πίστεψα ποτέ ότι τα στατιστικά αποκαλύπτουν την αλήθεια, αλλά παραδέχομαι ότι μπορούν να σου δώσουν μερικές καλές ιδέες. Το γνωρίζουν καλά όλοι οι υπουργοί των Οικονομικών.

Κοιτάζω τα στατιστικά στοιχεία της Αρσεναλ τα τελευταία τρία χρόνια, αγωνιστικά και οικονομικά. Εχω την εντύπωση ότι το απόγειο της πορείας της Αρσεναλ από τον Οκτώβριο του 1996, οπότε και ανέλαβε τις τύχες της ο Αρσέν Βενγκέρ, ήταν ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στο Παρίσι το 2006. Από τότε και μετά η ομάδα μοιάζει να κατακάθεται αργά, όπως η σκόνη στα έπιπλα ενός κλειστού σπιτιού.

Φυσικά, μέσα σε αυτή τη δεκαετή περίοδο οι «κανονιέρηδες» με την καθοδήγηση, τις ιδέες και τη διεύθυνση του Βενγκέρ κατόρθωσαν πάρα πολλά. Εγιναν μία από τις 4 ισχυρότερες ομάδες της Αγγλίας, κατέκτησαν τίτλους έπειτα από μία μακρά περίοδο αφόρητης μετριότητας και έπαιξαν σπουδαίο ποδόσφαιρο.

Α, να μην ξεχάσω ότι άλλαξαν και έδρα. Το ιστορικό «Χάιμπουρι», εκεί όπου στον Μεγάλο Πόλεμο βρισκόταν ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών, τώρα είναι ένα σύμπλεγμα από πολυτελή γραφεία και διαμερίσματα. Απούλητα ακόμη, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει με ιδιαίτερη ένταση την Αγγλία.

Η μετακόμιση στη νέα έδρα, το hi tech «Emirates», υποτίθεται ότι θα τους έδινε μεγαλύτερη ώθηση. Και κάτι τέτοιο φαίνεται ότι συνέβη, αν κοιτάξει κάποιος τα οικονομικά αποτελέσματα της ομάδας την τελευταία διετία.

Μόνο που η αναγκαιότητα να αποπληρωθούν τα δάνεια στα οποία κατέφυγε η ομάδα για την ανέγερση του νέου γηπέδου την οδήγησε στο να περικόψει τα κεφάλαια που θα μπορούσε να διαθέσει για την αγορά ποδοσφαιριστών και το αγωνιστικό της δυνάμωμα.

Ο Βενγκέρ, ο «αρχιτέκτονας» της ιδέας για την αλλαγή της έδρας, είχε διαβλέψει αυτή την ιδιαιτερότητα και γι' αυτό άρχισε να επενδύει σε νεαρούς ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να εξελιχθούν γρήγορα και να αναλάβουν τις υποχρεώσεις που προϋποθέτει η συμμετοχή στη βασική ενδεκάδα μιας ομάδας όπως η Αρσεναλ. Ο Αλσατός από το 2005 και μετά άρχισε να περνά στην πρώτη ομάδα, σταδιακά, όλο και περισσότερους νεαρούς, χωρίς αυτό να επηρεάσει τη θεαματικότητα του ποδοσφαίρου που έπαιζαν οι «κανονιέρηδες».

Ομως, επηρεάζει τη σταθερότητά της, γεγονός που εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από το ότι οι νεαροί δεν είναι αρκετά ώριμοι -πράγμα απόλυτα λογικό- για να διαχειριστούν τις απαιτήσεις του παιχνιδιού. Η διάρκεια συμβαδίζει με την αγωνιστική ωριμότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι νεαροί της Αρσεναλ δεν έχουν πια την τύχη να έχουν κάποιους συμπαίκτες ποιοτικούς και αρκετά ώριμους για να τους καθοδηγήσουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Η Αρσεναλ είναι μία ομάδα που παρουσιάζει μέσα στο γήπεδο τις μεταπτώσεις στη συμπεριφορά που παρουσιάζει ένας νεαρός στη μετεφηβική ηλικία. Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Φέργκιουσον δίνει ευκαιρίες σε ποδοσφαιριστές όπως ο Τζόνι Εβανς και ο Ντάρον Γκίμπσον να είναι δίπλα σε ποδοσφαιριστές με μεγάλη εμπειρία, όπως ο Γκιγκς, ο Σκόουλς, ο Ρούνεϊ και ο Φέρντιναντ, που μπορούν να τους καθοδηγήσουν και να «μπαλώσουν» τα λάθη τους μέσα στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς η ομάδα να τα πληρώσει. Σκέφτομαι πως ο νεαρός Φάμπρεγκας θα μπορούσε καλύτερα να αποδώσει αν είχε, ας πούμε, δίπλα του έναν παίκτη όπως ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Τώρα όλο το βάρος της ομάδας πέφτει στους ώμους του και το ταλέντο του -που είναι μεγάλο- δεν είναι αρκετό για να τον χρίσει ηγέτη.

Η αγορά του Αρσάβιν ήταν οπωσδήποτε απαραίτητη για την ενδυνάμωση της επίθεσης των «κανονιέρηδων», αλλά ο Βενγκέρ νομίζω ότι θα πρέπει να βρει για τα χαφ έναν ποδοσφαιριστή παγκόσμιας κλάσης, όπως ο Μακελελέ, για παράδειγμα, που θα μπορούσε να παίξει ένα ρόλο «άγκυρας», όπως έκανε παλιότερα ο Βιεϊρά.

Ο Ντενίλσον, όπως έχει φανεί, δεν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Πιθανόν οι πολλοί και σοβαροί τραυματισμοί που είχαν οι ποδοσφαιριστές της Αρσεναλ φέτος να είναι μία δικαιολογία. Αλλά από την άλλη αναρωτιέμαι αν η Αρσεναλ έχει την πολυτέλεια να περιμένει μέχρι να ωριμάσουν οι ταλαντούχοι νεαροί της.

Οι τρύπες της κουκούλας

Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν του χρόνου στις Απόκριες η κυβέρνηση -σε περίπτωση που βρίσκεται ακόμη στην εξουσία- ανακοινώσει μαζικές συλλήψεις κουκουλοφόρων με στόχο την πρόληψη εγκληματικών ενεργειών. Και δεν θα εκπλαγώ, διότι από μία κυβέρνηση της οποίας ο υπουργός Δικαιοσύνης (με το ψαρωτικό παρουσιαστικό) ύστερα από την απόδραση του Παλαιοκώστα από τον Κορυδαλλό δήλωνε στη Βουλή ότι δεν ήταν πρωτότυπη η απόδραση, επειδή παρόμοια απόδραση έγινε πριν από χρόνια στη Γαλλία, τι απαιτήσεις να έχει κανείς;

Από μία κυβέρνηση που σκέφτεται να καταργήσει την ανωνυμία των καρτοκινητών ύστερα από την απόδραση Παλαιοκώστα και δεν το σκέφτηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι (που ποτέ δεν μάθαμε ποιοι ήταν) παρακολουθούσαν το τηλέφωνο του πρωθυπουργού, τι να περιμένεις;

Από μία κυβέρνηση που στα μόνα που διακρίνεται με συνέπεια είναι η παραγωγή σκανδάλων, η έλλειψη ιδεών και ικανών στελεχών και οι αλλεπάλληλες γκάφες που μαρτυρούν μία διευρυμένη ανικανότητα διακυβέρνησης, η προτεινόμενη νομοθετική ρύθμιση για το «ιδιώνυμο της κουκούλας» δεν μπορεί να αποτελεί έκπληξη.

Αυτή η κυβέρνηση, δέσμια της όποιας ιδεολογίας της, της ιστορίας της και γενικά των πολιτικών της χαρακτηριστικών, αντιλαμβάνεται την καταστολή ως λύση. Και αυτό συμβαίνει επειδή είναι ανίκανη να αναζητήσει και να αναλύσει τα αίτια που γεννούν τα προβλήματα και να ρίξει βάρος πρώτα στην πρόληψη και μετά στην καταστολή.

Δηλαδή η κυβέρνηση θεωρεί τους πολίτες τόσο ηλίθιους -όσο πιθανόν θεωρούμε εμείς εκείνη- που θα πιστέψουν ότι οι κουκουλοφόροι δεν συλλαμβάνονταν επειδή υπήρχε κενό στη νομοθεσία που αφορά τη χρήση της κουκούλας; Η Αστυνομία δηλαδή είναι επαρκώς εξοπλισμένη, οργανωμένη, εκπαιδευμένη, ικανοποιητικά αμειβόμενη, με ικανή ηγεσία και το μόνο που την εμπόδιζε να κάνει αποτελεσματικά τη δουλειά της ήταν το νομικό κενό στη χρήση της κουκούλας;

Οι σηκωμένοι γιακάδες, τα μακριά μανίκια στα πουκάμισα ή τα ψηλά ρεβέρ, μήπως την ενοχλούν επίσης; Οι κουκούλες έχουν δύο τρύπες στη θέση των ματιών. Η κυβέρνηση μία. Στο πολιτικό σκεπτικό των στελεχών της. Αν μπορούν ακόμη να σκέπτονται.

Πάντα φταίνε οι άλλοι

Είναι μία έξυπνη κίνηση επικοινωνιακά να μη μιλάς εν θερμώ. Για πολλούς λόγους, ο σπουδαιότερος από τους οποίους έχει να κάνει με τη σύνδεσή σου με τα γεγονότα. Οταν τα γεγονότα με τα οποία συνδέεσαι έχουν αρνητική χροιά, είναι καλό να μιλάς γι' αυτά έχοντας μία χρονική απόσταση ασφαλείας. Αυτό έκανε χθες ο Θ. Ζαγοράκης, μιλώντας για τα γεγονότα της Τούμπας στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό.

Για το έντονα φορτισμένο -αρνητικά- κλίμα, κατά τον Ζαγοράκη, έφταιγαν η Αστυνομία, ο Ολυμπιακός που ζήτησε αυξημένα μέτρα προστασίας και μία «μερίδα» οπαδών του ΠΑΟΚ. Δεν έφταιγε η διοίκηση του ΠΑΟΚ, που δεν ενοχλήθηκε όσες φορές οι οπαδοί της μπουκάρουν με το «έτσι θέλω» στα γήπεδα. Οπως στη Φυλή ή την Τρίπολη. Η διοίκηση του ΠΑΟΚ δεν φταίει όταν δίνει προσκλήσεις σε «μπουμπούκια» των οργανωμένων στο ματς του Καραϊσκάκη.

Η διοίκηση του ΠΑΟΚ δεν ευθύνεται όταν τα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης διαμορφώνουν εμπρηστικό κλίμα πριν από το ματς της Τούμπας και δεν βγάζει ούτε μία ανακοίνωση. Είναι αλήθεια ότι η προσπάθεια που έχει αναλάβει η διοίκηση του Ζαγοράκη δεν είναι καθόλου εύκολη. Αλλά θα γίνει ακόμη δυσκολότερη αν οι ευθύνες για τα όποια λάθη ανήκουν μόνο στους άλλους.