Μιλάμε για τον Βαλβέρδε, μιλάμε για ποδόσφαιρο

Τώρα που πέρασε η θύελλα και βγήκε στον Πειραιά το ουράνιο τόξο και μάθαμε χάρη σε έξι πρωτοσέλιδα τη συγκλονιστική είδηση ότι ο Ερνέστο Βαλβέρδε με τον Σωκράτη Κόκκαλη θα ξαναβρεθούν σε είκοσι μέρες για να συμφωνήσουν, ας δούμε λίγο ψύχραιμα την περίπτωση της παραμονής του Ισπανού. Κυρίως τους λόγους για τους οποίους ο Κόκκαλης θα έπρεπε να τον κρατήσει και οι οποίοι κανονικά δεν θα έπρεπε να αφορούν τα αποτελέσματα. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά κανένας προπονητής δεν μπορεί να τα εγγυηθεί. Ο,τι ακολουθεί ελάχιστα έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό και τα κριτήρια του Κόκκαλη. Αυτά είναι απολύτως προσωπικά κι ως εκ τούτου αδύνατο να τα προσεγγίσει λογικά ο όποιος τρίτος.

Θα σας πω τι μου αρέσει στο θέμα του Ερνέστο Βαλβέρδε. Μου αρέσει ότι η αξιολόγηση της δουλειάς του (και κατά συνέπεια της παραμονής του) από πολύ κόσμο (εντός και εκτός Ολυμπιακού) γίνεται στην περίπτωσή του με γνώμονα τα καθαρά αγωνιστικά. Θα το πω πιο απλά: όταν μιλάμε για τον Βαλβέρδε, μιλάμε κυρίως για ποδόσφαιρο.

Μπάγεβιτς

Μόνο δεδομένο δεν ήταν κάτι τέτοιο στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια. Το 2004 η επιστροφή του Μπάγεβιτς αντιμετωπίστηκε περίπου ως πολιτική πράξη. Υπήρχαν οι φανατικά υπέρ και οι φανατικά κατά και το χάσμα ήταν τόσο μεγάλο, που η ενοχλητική αυτή συζήτηση συνεχίστηκε ολόκληρη τη σεζόν και οδήγησε σε απίστευτες ακρότητες. Επειδή στον Ολυμπιακό όλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, οι διαθέσεις της εξέδρας πέρασαν και στην ομάδα.

Κι εντός των αποδυτηρίων υπήρξαν οι φανατικά υπέρ και οι φανατικά ενάντιοι, δηλαδή όσοι έπαιξαν για να κρατήσουν τον προπονητή στη θέση του και όσοι πίστευαν ότι με διάφορα καπρίτσια θα κατάφερναν να τον διώξουν. Κρίση για όσα έκανε εκείνη τη σεζόν η ομάδα δεν υπήρχε. Οι υπερβολές οδηγούσαν τους μεν να τον επευφημούν γιατί έφερε μια ισοπαλία με την Ντεπορτίβο και τους δε να του χρεώνουν τον αποκλεισμό στο «Ανφιλντ». Στο τέλος της σεζόν ο Μπάγεβιτς παραιτήθηκε για να σταματήσει η φασαρία. Ηταν αδύνατο να συνεχίσει σε τέτοιες συνθήκες.

Σόλιντ
Ο Τροντ Σόλιντ που τον διαδέχτηκε επιχείρησε να φτιάξει τον Ολυμπιακό από την αρχή. Γρήγορα, όμως, υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων αντί να χτίσει μια ομάδα να ψάχνει τρόπους να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του Ριβάλντο, ο οποίος στην πρώτη δημόσια τοποθέτησή του του είχε επιτεθεί εκτελώντας ατύπως χρέη τεχνικού διευθυντή! Ο εύστροφος Σόλιντ, καταλαβαίνοντας πού βρίσκεται, έφτιαξε έναν Ολυμπιακό τόσο ελληνικό ώστε η ομάδα στην Ευρώπη δεν είχε καμία τύχη. Ομως παρ' όλα αυτά άντεξε αρκετά, κυρίως γιατί κατάλαβε ότι όσο λιγότερο η κρίση της δουλειάς του αφορά το ποδόσφαιρο τόσο πιο εύκολα μπορεί να κοροϊδεύει την κοινωνία ανενόχλητος.

Ετσι, αντί να συζητούμε για το αν μια ομάδα μπορεί να αγωνίζεται με τον Ριβάλντο και τρεις επιθετικούς σε ευρωπαϊκά ματς, συζητούσαμε για τα μπάτζετ, τις μεταγραφές που δεν έγιναν, τους παίκτες που πρέπει να φύγουν, τον Λούβαρη κ.λπ.! Στο τέλος ο Σόλιντ έφυγε αφήνοντας πίσω του σχεδόν το απόλυτο τίποτα. Αποδείχτηκε ότι δύο χρόνια διαχειριζόταν μια ομάδα στην οποία πίστευε ελάχιστα. Και την οποία είχε χρεώσει με καμιά εικοσαριά εκατομμύρια ευρώ πεταμένα για παίκτες (Μπαμπαγκίντα, Νε, Λέμενς, Ντάνι, Ουαντού, Μπόρχα κ.λπ.) που πρόσφεραν ελάχιστα. Ευτυχώς είχε φέρει τον Τουρέ.

Λεμονής

Ο Τάκης Λεμονής κρίθηκε σχεδόν πάντα για τη διαδρομή του και την επικοινωνιακή του ικανότητα, παρά για τη δουλειά του. Τον καιρό που δούλεψε στον Ολυμπιακό τον αποκαλούσαν καλό ή κακό παιδί, ανάλογα με την περίσταση, λες και δεν μιλούσαν για προπονητή αλλά για υποψήφιο γαμπρό. Ο «γάμος» του Λεμονή με τον Ολυμπιακό απασχολούσε περισσότερο από τα όσα έκανε ο κόουτς. Στις ήττες η ερώτηση ήταν αν ο Λεμονής κάνει για τον Ολυμπιακό ή πώς είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να έχει τον Λεμονή. Στις νίκες έλεγαν πόσο καλό είναι για ένα σύλλογο να βγάλει ένα δικό του προπονητή. Και οι δύο επισημάνσεις ελάχιστα αφορούσαν τη δουλειά του, την όποια του ικανότητα, την όποια του αδυναμία ή βελτίωση.

Ερνέστο
Ο Βαλβέρδε έπειτα από καιρό απαιτεί μια αξιολόγηση που αφορά την ίδια τη δουλειά του: κανείς σχεδόν δεν αναφέρεται στον χαρακτήρα του, όπως γίνονταν επί Μπάγεβιτς, ούτε κάποιος αναρωτιέται αν κάνει για τον Ολυμπιακό, όπως γίνονταν με τον Λεμονή. Η ίδια η δουλειά του είναι πιο φανερή από την αντίστοιχη που έκανε ο Σόλιντ, ο οποίος από ένα σημείο κι έπειτα απλώς ανησυχούσε για το πώς θα τα φέρει όλα στα μέτρα του «Ρίμπο». Με τον Βαλβέρδε γίνεται κατανοητό ότι η ομάδα πρεσάρει γιατί το βλέπεις. Γίνεται επίσης κατανοητό ότι όταν η ομάδα δεν έχει δυνάμεις να πρεσάρει, πρέπει να κάνει κάτι άλλο, το οποίο δεν της είναι εύκολο.

Πρέπει π.χ. να γυρίσει την μπάλα, να γεμίσει την περιοχή επιθετικούς, να παίξει ίσως πιο πολύ ακολουθώντας τις εμπνεύσεις του Μπελούτσι, παρά ανοίγοντας το ματς στο πλάι. Χάρη στον Βαλβέρδε συζητούμε για το πώς μπορούν να πάρουν περισσότερες ευκαιρίες οι μικροί, προβληματιζόμαστε γιατί διάλεξε τον Οσκαρ (που πάντως μόνο κακός παίκτης δεν είναι και το τι του έχει συμβεί θα σας το γράψω προσεχώς). Ακόμα κι ο καβγάς του με τον Λέτο έχει αγωνιστική ανάγνωση. Του ζητεί να καλύπτει το μπακ και θυμώνει όταν ο Αργεντινός δεν το κάνει –δεν έχει πρόβλημα ούτε με τα μαλλιά του ούτε με ραθυμίες στην προπόνηση.

Καταλαβαίνεις
Ο Βαλβέρδε έβαλε το πράγμα σε μια σειρά. Βλέποντας τον Ολυμπιακό καταλαβαίνεις, αν λίγο αγαπάς το ποδόσφαιρο κι έχεις μάθει να το παρακολουθείς, ότι η άμυνα είναι καλή γιατί υπάρχουν αλληλοβοήθειες, ότι δεν αδικείται ο Γιάννακης ο Παπαδόπουλος, αλλά απλώς δεν έχει μάθει να πρεσάρει κι όποτε παίζει, κρατά τη μεσαία γραμμή πίσω, ότι ο Ντιόγο παίζει πιο πολύ για τους πλάγιους χαφ εξτρέμ, παρά για το γκολ. Ολα αυτά σε κάνουν ή να εκτιμάς τη δουλειά του ή να μην τον γουστάρεις, γιατί πιστεύεις ότι η ομάδα μπορεί να παίξει αλλιώς. Θεμιτά και τα δύο: για ποδόσφαιρο μιλάμε…

Επιστροφές
Θα επιστρέψουν στην Ελλάδα ο Κώστας Κατσουράνης και ο Γιούρκας Σεϊταρίδης; Ειλικρινά δεν το ξέρω. Εχουν φτάσει στα αυτιά μου κάποιες φήμες, σύμφωνα με τις οποίες ο Κατσουράνης είχε κάνει μια συζήτηση πριν από καιρό με τον πρόεδρο του ΠΑΟ, Νίκο Πατέρα. Τον είχε ρωτήσει αν σκέφτεται να γυρίσει στην πατρίδα, αν θα ήθελε να παίξει στον ΠΑΟ κ.λπ. Ο Κατσουράνης έχει δύο χρόνια ακόμα συμβόλαιο και η Μπενφίκα θα ζητήσει πάνω από τέσσερα εκατ. ευρώ για να τον παραχωρήσει.

Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο ο ΠΑΟ να δώσει για αμυντικό χαφ τόσα χρήματα μετά τα όσα έδωσε πέρυσι για τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ο Κατσουράνης τα αξίζει, αλλά η γνώμη μου είναι ότι ο ΠΑΟ έχει μεγαλύτερες ανάγκες σε άλλες θέσεις. Ο Σεϊταρίδης είναι διαφορετική ιστορία. Κοστίζει λιγότερο, έχει φανατικούς υποστηρικτές και θα δώσει στον ΠΑΟ ποιότητα. Ομως όταν είχε φύγει, είχε κάνει προσφυγή για κάποια καθυστερούμενα και δεν ξέρω αν αυτό τού το συγχώρεσαν. Θα δούμε.

Πέρα από αυτά τα προφανή, καλό είναι πάντως όταν μιλάμε για παίκτες που έρχονται από το εξωτερικό, να έχουμε υπόψη μας ότι η μακρά παραμονή τους εκτός Ελλάδας δημιουργεί και κάποιες ιδιότυπες δυσκολίες προσαρμογής. Πολύς κόσμος θυμάται τι έκαναν πριν φύγουν κι έχει ανάλογες απαιτήσεις, ξεχνώντας λίγο ότι τα χρόνια πέρασαν. Επίσης οι ίδιοι οι παίκτες προσγειώνονται στην ελληνική πραγματικότητα κάπως ανώμαλα.

Θυμίζω ότι ο Τραϊανός Δέλλας δυσκολεύτηκε αρκετά στην ΑΕΚ μετά την επιστροφή του από την Ιταλία. Οταν έφυγε για την Κύπρο, είπε ότι ίσως ήταν λάθος η επιστροφή του. Δυσκολίες προσαρμογής είχαν στον καιρό τους και ο Ζήσης Βρύζας και ο Τάκης Φύσσας. Επιστρέφοντας στον ΠΑΟΚ και στον ΠΑΟ αντίστοιχα, έπαιξαν ελάχιστα. Εξω από τα νερά του ήταν και ο Αγγελος Μπασινάς. Εχω την εντύπωση ότι η επιστροφή του από την Ισπανία τού φάνηκε ως υποβιβασμός καριέρας, ως ένα βήμα πίσω. Μια τέτοια δυσκολία δεν είναι κανόνας. Ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Σωτήρης Κυργιάκος κι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος μου φάνηκαν ότι γύρισαν καλύτεροι και ίσως πιο ορεξάτοι. Απλά, σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να τα μετράς όλα…

Αληθινά πρωτότυπο

Βρήκα πρωτοποριακό ένα σχόλιο του Γιάννη Μιχαλήτσου την ώρα του ματς του Αρη με την Ξάνθη. Κάποια στιγμή γύρω στο 80' στη ΝΕΤ βγήκε μια ενημέρωση ότι η ΑΕΚ νικάει τον ΟΦΗ 1-0. Ο Μιχαλήτσος, απευθυνόμενος στον Γιώργο Τραπεζανίδη, είπε ότι το αποτέλεσμα αυτό δείχνει την εξαιρετική δουλειά του Μπάγεβιτς, ο οποίος χτίζει ομάδες ξεκινώντας από την άμυνα. Το σχόλιο ήταν εύστοχο, αλλά μόνο για κάποιον που δεν έβλεπε το ματς της ΑΕΚ, η οποία τη συγκεκριμένη χρονικά στιγμή πελαγοδρομούσε στην άμυνα! Αλήθεια, δεν θα ήταν ωραίο στη ΝΕΤ να δοκιμάσουν να ζητήσουν από τους βετεράνους κυρίως σχόλια για ματς που δεν βλέπουν; Το βρίσκω αληθινά πρωτότυπο, όπως τόσα και τόσα στο ελληνικό ποδόσφαιρο…