Το σημαντικότερο γκολ ήταν αυτό του Ζαπρόπουλου

Δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξη των παιχνιδιών της 26ης αγωνιστικής αν τα ματς ξεκινούσαν ταυτόχρονα. Η ρευστότητα αρκετών παιχνιδιών θα έδινε στην αγωνιστική μια ιδιαίτερη ομορφιά αν τα ματς δεν γίνονταν σε διαφορετικές ώρες. Η τιτάνια προσπάθεια του ΟΦΗ να ισοφαρίσει την ασταθέστατη ΑΕΚ και το ρευστό του αποτελέσματος του ΟΑΚΑ θα είχαν σίγουρα κάποιο αντίκτυπο και στο ματς του Εργοτέλη με τον Αστέρα Τρίπολης και στα παιχνίδια του Πανθρακικού με τον Πανσερραϊκό και του Λεβαδειακού με τον Πανιώνιο.

Σε ταυτόχρονη μετάδοση θα υπήρχαν συγκινήσεις. Βλέποντας τα ματς μεμονωμένα σε έπιανε το κεφάλι σου -πρέπει να παρακολουθούμε το χειρότερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Σημασία σε αυτό έχουν μόνο τα αποτελέσματα γιατί διαμορφώνουν μια βαθμολογία. Τα παιχνίδια ως παιχνίδια είναι κατά κανόνα ανυπόφορα.

Τι μένει για να επισημάνει κάποιος; Πρώτα απ' όλα ότι το γκολ του Ζαπρόπουλου στο ματς του Πανθρακικού με τον Πανσερραϊκό ήταν το σημαντικότερο της αγωνιστικής γιατί έκρινε μία παραμονή και έναν υποβιβασμό: η ομάδα της Κομοτηνής σώθηκε οριστικά, ενώ για τον Πανσερραϊκό έχουν απομείνει οι περίφημες μαθηματικές ελπίδες, δηλαδή η οριστική διάγνωση του τέλους.

Επειτα από πολλά χρόνια η τριάδα των ομάδων που θα αγωνίζεται του χρόνου στη Β' Εθνική έχει συμπληρωθεί τέσσερις αγωνιστικές πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος: δεν θυμάμαι ανάλογο προηγούμενο. Η μόνη εκκρεμότητα του πρωταθλήματος είναι η κατάκτηση της πέμπτης θέσης και αυτό γιατί η ΑΕΛ δεν νίκησε τον ελλιπέστατο ΠΑΟΚ το Σάββατο.

Ο Αρης και η Ξάνθη έχουν την πιθανότητα με τρεις νίκες στα τέσσερα τελευταία ματς να κλέψουν τη θέση από την ομάδα του Ουζουνίδη, η οποία έχει δυσκολότερο πρόγραμμα και ένα σημαντικό αβαντάζ: αν την επόμενη αγωνιστική η Λάρισα περάσει από το Καυτανζόγλειο νικώντας τον σχεδόν αδιάφορο Ηρακλή, οι τρεις τελευταίες αγωνιστικές μπορεί και να μη γίνουν και να πάμε κατευθείαν στα πλέι οφ, μπας και δούμε κάνα ματς με πραγματικό ενδιαφέρον. Ετσι κι αλλιώς, ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα το έχει κερδίσει από τον Δεκέμβρη και το «σήκωσε» ουσιαστικά στην Τούμπα μία εβδομάδα πριν.

Μέχρι τότε θα ασχολούμαστε με πράγματα που ανάθεμα κι αν έχουν σχέση με το σπορ που λέγεται ποδόσφαιρο. Χθες, π.χ., το ενδιαφέρον στο Καραϊσκάκη δεν ήταν πότε θα δεχτεί το πρώτο γκολ ο Ηρακλής και θα τελειώσει το ματς (η ομάδα του Κατσαβάκη σκοράρει τόσο δύσκολα, που ήταν απίθανο να περιμένει κάποιος ότι αν βρεθεί πίσω στο σκορ θα καταφέρει να φέρει το ματς στα ίσα), αλλά πώς θα υποδεχτεί η εξέδρα τον Λέτο και πώς τον Βαλβέρδε.

Η τελική ετυμηγορία του γηπέδου ήταν και η αποθέωση του Αργεντινού (σε ένα ματς στο οποίο ήταν κάκιστος) και η αποθέωση του Ισπανού προπονητή: κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το Καραϊσκάκη έχει χιούμορ, αλλά το πράγμα είναι ακόμα περισσότερο μπλεγμένο. Αν κρίνω από το πόσο λαμβάνει υπόψη του την άποψη του γηπέδου ο Σωκράτης Κόκκαλης, τότε θα πρέπει να τους κρατήσει και τους δύο και να τους αφήσει να τσακώνονται: ο κόσμος έτσι κι αλλιώς θέλει κάτι να ασχολείται και να συζητάει, μια και τα πιο πολλά από τα ματς έχουν ελάχιστα πράγματα να συζητήσει κάποιος.

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως θα έπρεπε και το σύνολο του Τύπου να ζητήσει από τον Κόκκαλη να τους κρατήσει και τους δύο. Μία εβδομάδα βγάλαμε με το να ασχολούμαστε αν θα κρατήσει ο Κόκκαλης τον προπονητή, αν θα αγοράσει τον Αργεντινό, αν θα πληρώσει 500.000 στη Λίβερπουλ και ένα σωρό τέτοια. Αν αυτά δεν υπήρχαν, τι θα γράφαμε; Πόσο αδικεί ο Βαλβέρδε τον Γιαννάκη τον Παπαδόπουλο; Ουδείς σοβαρός άνθρωπος το πιστεύει.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου τραγουδούσε κάποτε «αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς»: μερικές φορές είναι αδύνατον.