Ας προσέχαμε

Πάμε να θυμηθούμε όλους τους παίκτες που έγιναν αντικείμενο διεκδίκησης ανάμεσα στους τρεις του τέως ΠΟΚ τόσο τον περασμένο Δεκέμβρη όσο και το προηγούμενο καλοκαίρι: η αρχή έγινε με τον Γκαλίτσιο, τον «διάδοχο του Τοροσίδη που θα πουλιόταν για τουλάχιστον 6 εκατομμύρια ευρώ». Πού είναι τώρα ο Γκαλίτσιος; Εκεί που είναι και ο Τοροσίδης πρακτικά, στον Ολυμπιακό, αλλά μεταξύ πάγκου και εξέδρας.

Ο Παναθηναϊκός απάντησε με τον Σπυρόπουλο, ο οποίος έπαιζε συνεχώς από τη μέρα που ήρθε και για ένα χρόνο. Τι έγινε πάνω στον χρόνο, που τον έφερε σε δεύτερο πλάνο; Επαψε να είναι ο μοναδικός αριστεροπόδαρος αμυντικός της ομάδας με τον ερχομό του Βαβρζίνιακ, απαξιώθηκε ακόμα και από φίλα προσκείμενες εφημερίδες με χαρακτηρισμούς όπως «αδιάφορος, άνευρος, soft κ.λπ.» και πλέον είναι ο ρεπατζής πολυτελείας του Πολωνού σε ματς όπως με τον υποβιβασμένο Θρασύβουλο.

Το καλοκαίρι φούντωσε για τα καλά η ιστορία, όπως παραδοσιακά συμβαίνει το καλοκαίρι με τις «πυρκαγιές»: Κλέιτον και Χριστοδουλόπουλο πήρε ή «έκλεψε» ο Παναθηναϊκός, χαρές και πανηγύρια, πρωτοσέλιδα για τη «νέα εποχή» και «εμείς παίρνουμε όλους όσους θέλουμε». Αποτέλεσμα; Τον Χριστοδουλόπουλο τον «ανακαλύψαμε» πριν από μερικές εβδομάδες, μια και όλη σχεδόν τη χρονιά τον είχαμε δει να κάνει guest star εμφανίσεις στην ομάδα. Και τον Κλέιτον τον βλέπαμε σαν την πανσέληνο, μία φορά τον μήνα περίπου βασικό και μερικές ακόμα με μισοφέγγαρο.

Η ΑΕΚ έδωσε μάχη με τον Ολυμπιακό (ή με τους οργανωμένους του Ολυμπιακού και την αντίθεσή τους) για Μπασινά και Κυργιάκο και πήρε τον Τζεμπούρ, που όλοι θεωρούσαν παίκτη του Παναθηναϊκού. Κέρδισε τις μάχες με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, κέρδισε και τον Κυργιάκο, έχασε τον Μπασινά, ο οποίος δεν κούμπωσε ποτέ ούτε με την ομάδα ούτε με την «κιτρινόμαυρη» εξέδρα και λίγους μήνες μετά τα μάζεψε και πήγε στην Αγγλία, ενώ ψάχνει ακόμα τον Τζεμπούρ, μια και από αυτόν έχει δει περισσότερες μανούρες από γκολ.

Και ο Ολυμπιακός μοιάζει ο μόνος πραγματικά κερδισμένος, μια και στη δική του «μάχη» με τον Παναθηναϊκό για τον Αβραάμ Παπαδόπουλο βγήκε τελικά νικητής και ο Αβραάμ είναι βασικό και αναντικατάστατο κομμάτι της φετινής χρονιάς. Ακόμα και ο Αβραάμ, όμως, μάλλον παίζει παντού και πάντα λόγω ανυπαρξίας εναλλακτικών λύσεων περισσότερο και λιγότερο διότι έχει διάρκεια στην απόδοσή του.

Ο Ραούλ Μπράβο έφυγε, ο Αντζας πέρασε τραυματισμούς, ο «Πάτσα» μετακόμισε υποχρεωτικά στα χαφ ελλείψει Στολτίδη, οπότε ποιος άλλος έμεινε στα σέντερ μπακ πλην του Ζεβλάκοφ; Οποιος γουστάρει τις διαπλοκές, τα σενάρια και τα κουτσομπολιά ας βάλει στην εξίσωση και τον Ιβανσιτς, ο οποίος, σύμφωνα με κάποιους, πριν αγοραστεί από τον Παναθηναϊκό συζήτησε με τον Ολυμπιακό. Οποιος βρει τι έχει απογίνει ο Αυστριακός, θα ανταμειφθεί με ένα συριανό λουκούμι.

Απ' όλα αυτά τα σίριαλ, λοιπόν, το πρόσημο παραμένει αρνητικό. Και μέσα από ένα κάρο λεφτά, τόνους μελάνης στις εφημερίδες και αμέτρητες προσδοκίες, μας έμειναν μόνο οι προσδοκίες να πορευόμαστε. Και αν η ηγετική φυσιογνωμία του Κυργιάκου και η συμβολή του στις όποιες επιτυχίες της ΑΕΚ είναι αδιαπραγμάτευτη, για κανέναν άλλον δεν μπορούμε να πούμε τα ίδια.

Τους φουσκώσαμε τα μυαλά; Περιμέναμε περισσότερα απ' όσα μπορούσαν να δώσουν; Ποντάραμε περισσότερο στην επικοινωνιακή, πρόσκαιρη επιτυχία μας και κλείσαμε τα μάτια στην αγωνιστική; Κάναμε την αξία τους υπεραξία, διότι έτσι μας βόλευε; Ισως να ισχύουν κάποια από αυτά, ίσως και όλα μαζί. Και φοβάμαι ότι κανείς δεν έχει βάλει μυαλό και το καλοκαίρι μπορεί να ξαναγίνουμε θεατές στο ίδιο έργο για τα μάτια του Μάκου, του Μανιάτη, του Μαρκές, του Λεονάρντο (του Λεβαδειακού) ή του Ζαϊρί (τυχαία παραδείγματα όλοι τους).

Θα τους πούμε «τιτάνες», «παικταράδες», «κολοσσούς» και «γαυροκτόνους» ή «βαζελομάχους», θα γουστάρουμε, θα τους φορτώσουμε με άγχη και ευθύνες που δεν τους αξίζουν και δεν τους αναλογούν και μετά θα αναρωτιόμαστε γιατί ο Μάκος τελικά δεν παίζει σαν τον Μασκεράνο, πώς νομίζαμε ότι ο Λεονάρντο ήταν ανώτερος του Κακά και ποιος μας έψησε ότι ο Μαρκές θα μάθει στον Μέσι λίγη μπάλα.