Όταν έσφιξαν τα γάλατα...

Η εικόνα του Ολυμπιακού στον αγώνα με την Τάου θα πρέπει να ήταν βγαλμένη από τα πιο γλυκά όνειρα των ιδιοκτητών του, του προπονητή του, των παικτών του και των οπαδών που πότε πότε ανακαλύπτουν το μπάσκετ – ειδικά όταν η ποδοσφαιρική ομάδα μένει χωρίς ευρωπαϊκό διαβατήριο.

Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω αν ο Ολυμπιακός ήταν πιο απολαυστικός στο πρώτο ή στο δεύτερο ημίχρονο. Στο πρώτο η κυριαρχία του ήταν ισοπεδωτική και η απόδοσή του σχεδόν τέλεια, σε ένα γήπεδο που κόχλαζε, απέναντι σε έναν αντίπαλο ικανό να κατακτήσει ακόμα και τον ευρωπαϊκό θρόνο. Στο δεύτερο, όμως, όταν έσφιξαν τα γάλατα, οι «ερυθρόλευκοι» έδειξαν χαρακτήρα, προσωπικότητα, σιγουριά και υψηλότατο βαθμό ετοιμότητας.

Εδώ που τα λέμε, ένα καταπληκτικό ημίχρονο μπορεί να σκαρώσει οποιαδήποτε καλή ομάδα. Λίγες, όμως, είναι ικανές να αντέξουν τον τυφώνα που ξεσπάει όταν η Τάου ανατρέπει διαφορά 17 πόντων και αντεπιτίθεται με τις μηχανές στο φουλ μπροστά στο δικό της κοινό.

Περισσότερο, λοιπόν, θαύμασα τον Ολυμπιακό του τελευταίου πενταλέπτου, παρά εκείνον του πρώτου εικοσαλέπτου. Οι Ελληνες παίκτες του συναισθάνθηκαν το βάρος της περίστασης, κατάλαβαν πόσο μεγάλη ήταν η ευκαιρία που είχαν στα χέρια τους και επιστράτευσαν κάθε ικμάδα αυτοπεποίθησης, αισιοδοξίας και πείρας: Παπαλουκάς, Βασιλόπουλος και Μπουρούσης κράτησαν την ομάδα όρθια και προστάτευσαν τα θεμέλια τα τοποθετημένα διά χειρών Βούιτσιτς, Χαλπερίν, Πάργκο, Τσίλντρες.

Κάπου στο βάθος του μυαλού μου «έτρεχε» το βίντεο με τα τελευταία λεπτά του ημιτελικού Ελλάδας – Ισπανίας από το προπέρσινο Ευρωμπάσκετ της Μαδρίτης. Ο Ολυμπιακός της Πέμπτης κέρδισε αριστείο στο ίδιο διαγώνισμα, στο οποίο η Εθνική ομάδα εισέπραξε ένα ξερό «καλώς».

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης άφησε κατά μέρος τους πειραματισμούς, «έκλεισε» σε σημαντικό βαθμό το ροτέισον της ομάδας και πόνταρε εξαρχής στα βαριά χαρτιά του. Η αρχική πεντάδα με Πάργκο, Χαλπερίν, Τσίλντρες, Βούιτσιτς, Μπουρούση ήταν μάλλον η ισχυρότερη που παρουσίασε ο Ολυμπιακός μέσα στη φετινή σεζόν. Δεν ήταν περισσότεροι από 7-8 οι παίκτες που σήκωσαν το βάρος της αποστολής.

Η πείρα τους βοήθησε να περάσουν απαρατήρητες η φθορά των φάουλ και η όποια κόπωση του ταλαιπωρημένου, αλλά τόσο φορμαρισμένου Βούιτσιτς. Ο πολυσύνθετος Βασιλόπουλος φρόντισε να καλύψει το κενό του Πρίντεζη, ο Χαλπερίν σούταρε σαν να βρισκόταν σε προπόνηση στο «Γιαντ Ελιάου» και η προσθήκη του Τζανίρο Πάργκο αποδείχθηκε καίριας σημασίας, μια και ενσωμάτωσε στην ομάδα ένα σπουδαίο σουτέρ, ικανό και στην προσωπική άμυνα όπως αποδείχθηκε στο καθοριστικό τετ α τετ του με τον Ρακόσεβιτς.

Πριν, όμως, κοπάσει το πανηγύρι, ήρθε δυσάρεστο μαντάτο από το ιατρείο: ο Πάργκο τραυματίστηκε και θα απουσιάσει από τους αγώνες με τη Ρεάλ. Στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδου ο Ολυμπιακός χάνει τον έναν παίκτη μετά τον άλλο: Τσίλντρες, Πρίντεζη, Σχορτσανίτη, Πάργκο. Για καλή του τύχη διαθέτει ποιότητα σε βάθος και τον «έκτο παίκτη» του σύμμαχο στο πλευρό του.

Μέχρι το βράδυ της Πέμπτης ήξερε ότι ο δρόμος για το Βερολίνο περνούσε υποχρεωτικά από την Ισπανία. Τώρα έφερε την τύχη του στα χέρια του. Του αρκεί να υπερασπιστεί το «κάστρο» του Φαλήρου. Ακόμα, όμως, κι αν πάθει κάποια ζημιά από την αλλοπρόσαλλη Ρεάλ στο ΣΕΦ, ξέρει πια ότι μπορεί να κερδίσει και στην Ιβηρική.