Ο Κόκκαλης κάνει το κέφι του

Ρώτησα ένα φίλο του Σωκράτη Κόκκαλη (όχι τον Βασίλη Γκαγκάτση, έχει κι άλλους) τι είναι αυτό που συναρπάζει στον Λέτο τον πρόεδρο του Ολυμπιακού και έχει κάνει για χάρη του όλη αυτή τη φασαρία με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Η εξήγηση που μου έδωσε είναι αρκετά ενδιαφέρουσα για το πώς αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο ο πρόεδρος του Ολυμπιακού. Ο τρόπος του είναι απλός κι απορώ πώς πολλοί δεν τον καταλαβαίνουν.

«ΟΛέτο», μου είπε, «έχει ένα στυλ που δεν είχε κανένας από τους πολλούς μεγάλους παίκτες που ο Κόκκαλης έφερε στον Ολυμπιακό. Με το νταηλίδικο και άναρχο παιχνίδι του, του θυμίζει λίγο τον Δεληκάρη, μολονότι εκείνος ήταν πιο πολύ "δεκάρι". Ο Κόκκαλης είναι λίγο συλλέκτης παικτών με διαφορετικά χαρακτηριστικά –τον Λέτο δεν τον συγκρίνει με κανέναν άλλο.

Τον Ντιόγο π.χ. τον γουστάρει, αλλά του θυμίζει σε κάποια πράγματα τον Ζιοβάνι και ο “Ζιο” ήταν πιο θεαματικός. Ο Λέτο είναι μια κατηγορία μόνος του. Μπορεί και να τον αγοράσει από τη Λίβερπουλ. Αλλωστε του μοιάζει και ικανός να αντικαταστήσει τον “Τζόλε” κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί η αντικατάσταση του Τζόρτζεβιτς ήταν για τον Κόκκαλη βάσανο». Αυτά μου είπε. Αρκούν αυτά για να επιτρέψει στον Αργεντινό να κάνει τον Ολυμπιακό άνω κάτω ατιμώρητος; Προφανώς και ναι.

Εκτιμήσεις

Διάβαζα εδώ και μέρες διάφορα για τον Λέτο και τον Βαλβέρδε καθώς και εκτιμήσεις για το τι θα κάνει ο Κόκκαλης και επικρίσεις για το γεγονός ότι φάνηκε να παίρνει τη θέση του παίκτη αντί του προπονητή. Το μόνο νέο στοιχείο σε αυτή την ιστορία είναι το πόσο πολύ «παίχτηκε» στις εφημερίδες, με τις ευλογίες του Ολυμπιακού, το ζήτημα της περίφημης ρήτρας. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι ο Ολυμπιακός δανείστηκε τον Λέτο συμφωνώντας με τη Λίβερπουλ να της καταβάλει ένα κυμαινόμενο ποσό: κυμαινόμενο σε σχέση με τον αριθμό των εμφανίσεων του παίκτη.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Ολυμπιακός δεσμεύτηκε στη Λίβερπουλ ότι ο παίκτης θα κάνει ένα συγκεκριμένο και τόσο μεγάλο αριθμό εμφανίσεων: μια τέτοιου τύπου ρήτρα η Λίβερπουλ δεν μπορούσε να την επιβάλει. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν παίκτη που στην Αγγλία δεν μπορούσε να βγάλει άδεια εργασίας και που στην Ελλάδα ήρθε τον Δεκαπενταύγουστο, σε μια στιγμή δηλαδή που η Λίβερπουλ ήταν σχεδόν αδύνατο να βρει άλλη ομάδα διαθέσιμη να πληρώσει για να τον δανειστεί.

Το πιθανότερο είναι ότι, αν ο Λέτο κάνει τις περίφημες 30 συμμετοχές στον Ολυμπιακό, θα γίνει ένα μεγάλο σκόντο, της τάξης των 500 χιλιάδων ευρώ. Σε παλιότερες εποχές ο Ολυμπιακός δεν θα ήθελε να κυκλοφορεί στις εφημερίδες ότι ο παίκτης πρέπει να παίζει για να γλιτώσει η ομάδα χρήματα. Αλλά τώρα, όπως έλεγε τις προάλλες ο Γιάννης Μώραλης, «οι οπαδοί πρέπει να μάθουν να εκτιμούν και τα οικονομικά δεδομένα».

Διάσταση

Αυτή η διάσταση της ιστορίας είναι καινούργια, τίποτα άλλο. Ολη η υπόλοιπη συζήτηση και το σύνολο των σχολίων που γίνεται στις εφημερίδες δεν έχουν νόημα. Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που ο Κόκκαλης κάνει τον Ολυμπακό ή και το πρωτάθλημα «one man show», ακούω και διαβάζω διάφορους που τον νουθετούν επισημαίνοντάς του διάφορα: συγγνώμη, αλλά πρόκειται για συζητήσεις χωρίς νόημα, για χαμένο χρόνο.

Ο Κόκκαλης έτσι ήταν και δεν πρόκειται να αλλάξει ό,τι και να γίνει: στην ιεραρχία του Ολυμπιακού πρώτος είναι αυτός και μετά οι παίκτες του. Ακολουθούν οι οργανωμένοι οπαδοί και κάποιοι ελάχιστοι, τη γνώμη των οποίων μετράει. Και μετά έρχονται οι προπονητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι κάτι σαν το Τσάμπιονς Λιγκ, δηλαδή αναγκαίο κακό.

Αλαζονεία

Επειτα από μια ηλικία οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Πολλοί κατά καιρούς κατηγορούν τον Κόκκαλη για αλαζονεία ή συγκεντρωτισμό: εγώ βλέπω χρόνια τώρα έναν άνθρωπο που θεωρεί τον Ολυμπιακό έργο ζωής, δηλαδή κάτι πολύ σημαντικό με το οποίο γεμίζει πρώτα από όλα τη ζωή του.

Αν δείτε το πράγμα από αυτή τη σκοπιά θα τα καταλάβετε όλα: ακόμα και το γιατί διέλυσε το περσινό διοικητικό σχήμα που βοήθησε την ομάδα να διακριθεί στην Ευρώπη. Αλλος στη θέση του, βλέποντας τον Ολυμπιακό να διακρίνεται εκεί που αυτός έσπαγε τα μούτρα του, θα πάθαινε κατάθλιψη διαπιστώνοντας το είδος της αποτυχίας. Αυτός όμως στύλωσε τα πόδια και τους έδιωξε όλους. Οι όποιες διακρίσεις της ομάδας χωρίς τον ίδιο παρόντα δεν τον γεμίζουν.

Κέφι

«Είναι αυτό διοίκηση ομάδας;», θα πει κάποιος. Πιο πολύ και από διοίκηση ομάδας συζητάμε για τον τρόπο ζωής ενός ανθρώπου. Στη ζωή του ο καθένας ορίζει τις προτεραιότητές του, τις ανάγκες του, τις διασκεδάσεις του, τις αγάπες του και δεν ανέχεται συνδικαλισμό στα αισθήματά του. Το να πεις στον Κόκκαλη ότι «κάνεις λάθος γιατί μεταξύ του Βαλβέρδε και του Λέτο προτιμάς τον Αργεντινό» έχει την ίδια βαρύτητα με το να του πεις «κάνεις λάθος γιατί μεταξύ του Βαλβέρδε και του Λέτο προτιμάς τον προπονητή».

Η σωστή ερώτηση είναι πώς είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να μην είναι μια νορμάλ εταιρεία, με διοικητικό συμβούλιο, τεχνικό διευθυντή, ανθρώπους με γνώμη –αν αυτά υπήρχαν θα είχε νόημα και να συζητάμε τι είναι σωστό και πρέπον. Οταν όλα εξαρτώνται από τις βουλές ενός ανθρώπου δεν υπάρχουν σωστά και λάθη: ο άνθρωπος κάνει το κέφι του. Και εν προκειμένω είναι συνεπής: πάντα το κέφι του ήταν οι παίκτες...

Διασκεδάζεις

Οταν κάνεις το κέφι σου, ούτε απολογείσαι, ούτε ακούς, ούτε εξηγείς, ούτε παίρνεις στα σοβαρά κάποιον που ενώ εσύ διασκεδάζεις σου λέει «κάνεις λάθος». Οποιος δεν γουστάρει το πώς διασκεδάζεις, δεν σε ακολουθεί. 'Η μένει εκεί και χτυπάει παλαμάκια σε όλα. Ο Κόκκαλης ξέρει ότι στην απονομή του πρωταθλήματος πάλι όλοι θα του χτυπούν παλαμάκια...

Ciao ciao

Η Ρώμη φιλοξενεί τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και οι ιταλικές ομάδες που συμμετείχαν στη διοργάνωση θα τον δουν από τον καναπέ. Η Φιορεντίνα έφυγε νωρίς, η Ιντερ και η Γιούβε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι δεν έκαναν νίκη, η Ρόμα αποκλείστηκε από την Αρσεναλ στα πέναλτι ηρωικά: ήταν το περισσότερο που μπορούσε να κάνει.

Ολες αυτές οι ομάδες δεν είχαν καμία τύχη να κερδίσουν το Τσάμπιονς Λιγκ ευθύς εξαρχής: η μόνη ιταλική ομάδα που μπορεί λόγω νοοτροπίας να διακριθεί στη διοργάνωση είναι η Μίλαν, όταν βέβαια έχει μια ομάδα που τρέχει κι όχι όταν κατεβαίνει με μια ομάδα που περπατάει όπως τα δύο τελευταία χρόνια. Οι άλλες πληρώνουν τις ιδεοληψίες τους.

Η Ιντερ πάλεψε μια δεκαετία και βάλε να πάρει τα ηνία στο Καμπιονάτο: για να το καταφέρει ο Μοράτι συνεργάστηκε με τις διωκτικές αρχές, ξήλωσε ένα ολόκληρο κύκλωμα που τον πολεμούσε. Την ίδια στιγμή οριοθέτησε και την επιτυχία της ομάδας του: η Ιντερ δεν πρόκοψε αγωνιστικά, θα 'λεγα ότι διέλυσε τους υπόλοιπους –κέρδισε σίγουρα έναν πόλεμο (τα συνεχή πρωταθλήματα είναι τα λάφυρα), όμως δεν επικράτησε επειδή η αγωνιστική πρόοδός της ήταν η πρέπουσα. Εμεινε στάσιμη ενώ οι άλλοι κατέρρευσαν από δικαστικές αποφάσεις.

Η Γιούβε έχει μείνει δύο χρόνια πίσω. Η ομάδα της είναι πολύ νέα, σχεδόν άβγαλτη και στηρίζεται σε ελάχιστους παίκτες που κάνουν τη διαφορά: στα ματς με την Τσέλσι ο Ντελ Πιέρο, ο Νέντβεντ, ο Μπουφόν ήταν συγκινητικοί, αλλά οι καλύτερες μέρες πέρασαν και η ωριμότητα του Ντρογκμπά, του Εσιέν, του Λαμπάρντ αρκούσε.

Η Ρόμα είναι μεγάλη μόνο στο κεφάλι των οπαδών της, που κάθε χρόνο ονειρεύονται πρωταθλήματα και κατακτήσεις του Τσάμπιονς Λιγκ και βλέπουν τα όνειρα να γίνονται εφιάλτες. Την Τετάρτη ο Σπαλέτι άφησε τον Τότι να παίξει 120 λεπτά με μισό πόδι: ο αρχηγός πρόσφερε στο κοινό που παραληρούσε μια συγκινητική παράσταση και η Ρόμα έπαιζε με έναν παίκτη λιγότερο, αλλά οι οπαδοί της γι’ αυτά ζούνε.

Οι Ιταλοί δεν ξοδεύουν τα χρήματα που ξοδεύουν οι Αγγλοι και δεν βγάζουν εδώ και καιρό νέους πρωταγωνιστές. Οταν μιλάμε για τους καλούς παίκτες αυτών των ομάδων, μιλάμε για ηρωικούς βετεράνους, για τον Τότι, τον Νέντβεντ, τον Ντελ Πιέρο, τον Στάνκοβιτς, τον Κρέσπο, τον Φίγκο, τον Σάμουελ. Η ποδοσφαιρική Ιταλία έγινε ένα νεκροταφείο αναμνήσεων...

Μόνο αν τον έλεγαν Βάλνερ

Ενας ακόμα θρίαμβος της αθλητικής δικαιοσύνης είναι η απόφαση των αθλητικών δικαστών να απαλλάξουν τον Αντώνη Νικοπολίδη, που εμφανώς χτύπησε, αμυνόμενος έστω, οπαδό του ΠΑΟΚ. Ο Πειθαρχικός Κώδικας προβλέπει ρητά (στο άρθρο 10, παράγραφος γ) ότι αν ποδοσφαιριστής βιαιοπραγήσει, ακόμα κι αν βρίσκεται σε άμυνα, τιμωρείται με ποινή αποκλεισμού τριών αγωνιστικών. Προφανώς ο νόμος (για την εφαρμογή του οποίου κόπτονταν πέρυσι στον Ολυμπιακό) δεν ισχύει για όλους τους παίκτες. Ισχύει μόνο αν παίζουν στην Καλαμαριά και λέγονται Βάλνερ...

(Την απόφαση πήρε ο αθλητικός δικαστής της Σούπερ Λίγκας. Η Εφέσεων της ΕΠΟ θα παρέμβει; 'Η την ενδιαφέρουν μόνο τα πρόστιμα διότι απ' αυτά κονομάει το μαγαζί;)