Eτσι ξαφνικά

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το timing, αλλά αμέσως μετά τον αποκλεισμό από τη Βιγιαρεάλ και το τέλος του ευρωπαϊκού ταξιδιού, μισή ντουζίνα παίκτες είναι με το ένα πόδι εκτός Παιανίας. «Ετσι ξαφνικά», που λέει κι ο Ρέμος. Η πλάκα της ιστορίας είναι ότι οι φήμες για τους παίκτες που ετοιμάζονται να βγουν στον τάκο έρχονται λίγες μέρες ύστερα από τις αναγγελίες για μεταγραφικό μπάτζετ του ερχόμενου καλοκαιριού, που μπορεί να φτάσει τα 22-25 εκατομμύρια ευρώ -όχι όμως για 10 παίκτες, αλλά για 4-5 ποιοτικούς και πραγματικά καλούς. Να χαρείς ή να στενοχωρηθείς για τον συνδυασμό αυτών των δύο πραγμάτων;

Χωρίς να είμαι οικονομολόγος ή λογιστής, ξέρω από αυτά που δημοσιεύτηκαν πριν από μερικούς μήνες ότι ο Παναθηναϊκός περίπου στα μισά της χρονιάς είχε κάνει ήδη break even των μεταγραφών του περασμένου καλοκαιριού. Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, είχε βγάλει από τα sold out του ΟΑΚΑ τα μπόνους του Τσάμπιονς Λιγκ, τις χορηγίες και τις διαφημίσεις τα περίπου 25 εκατομμύρια που είχε δαπανήσει το καλοκαίρι, αγοράζοντας αλόγιστα, χωρίς σαφή προγραμματισμό και με αρκετές υπερτιμολογήσεις -με βασικό άξονα να κερδίσει επικοινωνιακά τον Ολυμπιακό και να του πάρει τους παίκτες που είχε βάλει στο μάτι.

Τελικά, όπως μαρτυρά η διαφορά του πρωταθλήματος, η νίκη ήταν μόνο επικοινωνιακή και όχι αγωνιστική. Τον Χριστοδουλόπουλο τον «ανακαλύψαμε» πριν από 10 μέρες, ο Κλέιτον βολοδέρνει μεταξύ πάγκου και εξέδρας, ενώ ο χαμένος χρόνος με τον Αβραάμ, η απώλειά του και η έλλειψη εναλλακτικής λύσης μας άφησαν με έναν ακόμα παίκτη που δεν υπολογίζεται ιδιαιτέρως, τον Μελίσση.

Μακάρι να δαπανηθούν αυτά τα λεφτά και να αποκτηθούν 4-5 πολύ καλοί παίκτες. Ή ένας παιχταράς κι ακόμα τρεις καλοί. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, για ποιο λόγο αυτές οι ενισχύσεις πρέπει να είναι σε άμεση συνάρτηση με πωλήσεις παικτών, σε θέσεις που πρέπει να ξαναβγείς παγανιά και να ψωνίσεις, με όσο ρίσκο μπορεί να εμπεριέχει αυτό το shopping. Καταλαβαίνω ότι μια πρόταση στο ύψος της ρήτρας του Σιμάο, στα 6,5 εκατομμύρια ευρώ, με βάση αυτά που έδωσες για να τον αποκτήσεις (δύο τενεκέδες λάδι κι ένα καφάσι πεπόνια αργείτικα) είναι τέλειο deal.

Μόνο που πίσω του έχεις ήδη τον εξαιρετικό και «ριγμένο» Μάτος για να πορευτείς, άρα σε παίρνει να «ρισκάρεις» με έναν ακόμα που μπορεί να σου βγει, μπορεί και όχι. Καταλαβαίνω επίσης ότι ο Τζιόλης ούτε θέλει να γυρίσει και μια χαρά κολλάει στα πλάνα του Σάαφ, άρα υπάρχει πιθανότητα να δώσει η Βέρντερ το καλοκαίρι το 1,6 και να τον κάνει δικό της. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κάνει του Τεν Κάτε ο Ιβανσιτς, κατανοώ όμως ότι αφού δεν του κάνει, καλό και συμφέρον για όλους είναι να πάει κάπου αλλού.

Για τον Μουν, ούτε κρύο μου κάνει ούτε ζέστη. Για τον Βύντρα όμως γιατί; Ποιος ο λόγος φέτος, που βρήκε τη θέση του κι «έδεσε» το κέντρο της άμυνας, να σκέφτεσαι να τον δώσεις; Και σε αυτή τη λογική, γιατί τον Μάντζιο; Προσοχή, είναι άλλο πράγμα να σου χτυπήσει μια ομάδα την πόρτα και να σου ζητήσει ένα βασικό σου παίκτη κι άλλο να τον βάλεις στους υπό παραχώρηση παίκτες. Στην πρώτη περίπτωση, εσύ ορίζεις την τιμή κι αν γουστάρεις, την τοποθετείς και πολύ ψηλά. Στη δεύτερη, πρέπει να αρκεστείς με ό,τι σου δώσουν. Είναι οικονομικό το θέμα ή απλά επιχειρηματική απόφαση ανθρώπων που είναι μαθημένοι να μη χάνουν λεφτά ποτέ και στις μπίζνες τους δεν δένονται συναισθηματικά με κανέναν και με τίποτα;