Ο Βαλβέρδε και τα «ράβε ξήλωνε» στον Ολυμπιακό

«Το ποδόσφαιρο είναι το βασίλειο της ανθρώπινης πίστης και ελευθερίας», έλεγε ο Ιταλός πολιτικός Αντόνιο Γκράμσι. Εάν ζούσε στη σύγχρονη εποχή του ατελείωτου «μπλα μπλα» για το ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος θα είχε συνειδητοποιήσει μία ακόμα διάσταση του αποφθέγματός του...

Το ποδόσφαιρο είναι το «βασίλειο της ανθρώπινης πίστης και ελευθερίας», συν τοις άλλοις διότι σου παρέχει την απόλυτη ελευθερία να σκαρφίζεσαι όποιο επιχείρημα θέλεις για να στηρίξεις ό,τι πιστεύεις. Ο,τι πεις, το σωστό είναι για σένα. Σαν το βλέμμα προσώπου σε πορτρέτο: όπου κι αν είσαι, νομίζεις ότι σε κοιτάζει.

Αυτό ισχύει και για την κριτική προς τους προπονητές. Παράδειγμα πρώτο: βλέπεις μια ομάδα της οποίας κάποιοι παίκτες-κλειδιά δεν αποδίδουν καλά. Εάν διάκεισαι ευνοϊκά προς τον προπονητή, λες: «Αφού δεν τραβάνε, τι να κάνει; Να παίξει ο ίδιος;». Εάν δεν χωνεύεις τον κόουτς, θα πεις: «Αδυνατεί να πάρει από κάθε παίκτη το καλύτερο».

Παράδειγμα δεύτερο: σε κάποιον αγώνα ο προπονητής επιστρατεύει από την αρχή έναν παίκτη τον οποίο δεν έχει μονιμοποιήσει στην ενδεκάδα. Ο παίκτης έχει μέτρια απόδοση. Ας πούμε όπως ο Ιβανσιτς στο Φάληρο ή ο Γκαλίτσιος σε ορισμένα παιχνίδια. Εάν έχεις διάθεση να γκρινιάξεις, το σχόλιό σου είναι δεδομένο: «Ο πάγκος το έφαγε το παιδί». Εάν έχεις θετική προδιάθεση απέναντι στον κόουτς, ξιφουλκείς: «Ορίστε, έπαιξε. Τι έκανε;». Ας πούμε ότι ο μη καθιερωμένος παίκτης έπειτα από κάμποσες μέτριες εμφανίσεις του αποδίδει καλά σε μία αναμέτρηση, όπως συνέβη με τον Γκαλίτσιο στη Γαλλία. Οι μεν μπορούν να λένε: «Είδατε; Αν είχε περισσότερες ευκαιρίες, θα έβρισκε τα πατήματά του νωρίτερα». Οι δε μπορούν να αντιτείνουν: «Είδατε; Τελεσφορεί ο τρόπος με τον οποίον τον χειρίζεται ο κόουτς».

Παράδειγμα τρίτο: ο μέχρι πρότινος παροπλισμένος παίκτης χρησιμοποιείται και τα πάει περίφημα. Σαν να λέμε Γ. Παπαδόπουλος στην Τούμπα. Δικαιούσαι να λες: «Σενιόρ Βαλβέρδε, ο πιτσιρικάς σε εξέθεσε». Δικαιούσαι, επίσης, να απαντάς: «Μπα; Ησασταν μήπως παρόντες στις προπονήσεις και ξέρετε πότε ήταν η κατάλληλη στιγμή για τον πιτσιρικά; Και γιατί δεν λέτε ότι στην Τούμπα καλά έπαιξε κι ο Οσκαρ, που λυσσάξατε επειδή τον βάζει ο Ερνέστο;». Κάτι σαν κολοκυθιά δηλαδή.

Ειρήσθω εν παρόδω, πριν από το ματς της Τούμπας ο γράφων είχε διατυπώσει τη γνώμη ότι η περίπτωση Γ. Παπαδόπουλου είναι μάλλον η μόνη για την οποία θα μπορούσε κάποιος να πει στα σοβαρά: «Δεν σε καταλαβαίνω, Βαλβέρδε». Οποιος δεν βλέπει ότι το ρόστερ του Ολυμπιακού είναι ανεπαρκές για να στηρίξει φιλοδοξίες εκπλήρωσης πολλών στόχων σε μία σεζόν, απλώς εθελοτυφλεί. Το να προσπαθείς, όμως, να κρίνεις τη δουλειά προπονητών μέσω των προαναφερθέντων επιμέρους υποκειμενικών «αληθειών» είναι σαν να πασχίζεις να κατανοήσεις μια ταινία, βλέποντας τις φωτογραφίες που εκτίθενται έξω από την κινηματογραφική αίθουσα.

Εγραψα προσφάτως –κι επιμένω– ότι ο Βαλβέρδε βρίσκεται αντιμέτωπος με παράνοια. Παράνοια η οποία, συν τοις άλλοις, συγχέει το επιμέρους με τη γενική εικόνα της ομάδας. Ιδού το θαύμα: οι φίλοι του Ολυμπιακού θεωρούν –μάλλον δικαίως– ότι η ομάδα τους στην Τούμπα ανέκτησε τις εντυπώσεις, αλλά ο μόνος που δεν (φαίνεται να) το πιστώνεται αυτό είναι ο... προπονητής. Αντιθέτως, βρέθηκε στο εδώλιο. Εξαιτίας του «θέματος Παπαδόπουλου», βεβαίως, βεβαίως. Τι να υποθέσουμε τώρα; Πως αν ο Ολυμπιακός είχε συντριβεί με 4-0, με τον Γ. Παπαδόπουλο να μην ακουμπά την μπάλα, ο Βαλβέρδε θα είχε... δικαιωθεί;

Δεν ξέρω ποιος προπονητής στον πλανήτη Γη, στην πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα, θα έφτιαχνε έναν Ολυμπιακό που με το συγκεκριμένο ρόστερ δεν θα «έκανε κοιλιά» κατά τη διάρκεια της σεζόν και θα πήγαινε καλά σε όλα τα μέτωπα. Λες και πήγε καλά ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη στην πρώτη σεζόν του Μπάγεβιτς ή του Λεμονή στον πάγκο της ομάδας. Δεν ξέρω ποιος κόουτς θα ήταν αλάνθαστος στη διαχείριση του δυναμικού. Πιστεύω απλώς ότι κάποια στιγμή ο Σ. Κόκκαλης θα πρέπει να συμπεριλάβει στην πρακτική του την έννοια της προοπτικής, τερματίζοντας τα ετήσια «ράβε-ξήλωνε». Προτού δούμε και προσλήψεις προπονητών με τρίμηνες ή εξάμηνες συμβάσεις.

ΥΓ.: Ξεχάστε προς το παρόν το θέμα Λέτο. Αν ισχύουν όλα όσα διαβάσαμε εσχάτως περί των (άλλων) ενδεχόμενων λόγων για τους οποίους θα πέσει –ή θα έπεφτε– σε δυσμένεια ο Βαλβέρδε, τότε είναι να απορείς: γιατί δεν απολύθηκε ακόμα ο Μουρίνιο; Α, ίσως ο Μοράτι του δίνει μια τελευταία ευκαιρία: να ανατρέψει το 0-3 από τη Σαμπντόρια στο Κύπελλο...