Το έδειξαν τα γκολ

Το πιο χαρακτηριστικό στη διαφορά ανάμεσα στην ποιότητα της Βιγιαρεάλ σε σχέση με τον Παναθηναϊκό και κατ' επέκταση ανάμεσα στις ισπανικές και τις ελληνικές ομάδες είναι ο τρόπος που μπήκαν τα γκολ. Του Παναθηναϊκού με τον τρόπο που μπαίνουν τα περισσότερα γκολ στην Ελλάδα. Από στημένη φάση. Της Βιγιαρεάλ στην εξέλιξη του ματς και όχι σε δουλεμένες φάσεις, που είναι αποτέλεσμα προπόνησης, αλλά έπειτα από εμπνεύσεις και αυτοσχεδιασμούς των παικτών. Η διαφορά επίσης φαινόταν στα ρίσκα που έπαιρναν οι χαφ.

Μέχρι το πρώτο γκολ η πρώτη κίνηση κάθε χαφ του Παναθηναϊκού που έπαιρνε την μπάλα ήταν να γυρίσει το κεφάλι προς την άμυνα για να δώσει τη σίγουρη πάσα προς τα πίσω. Τα χαφ της Βιγιαρεάλ ακόμα και στη γραμμή της αντίπαλης περιοχής αντί να σεντράρουν, ήταν πρόθυμα να γυρίζουν την μπάλα σαν να παίζουν four corner offence στο μπάσκετ, παίρνοντας το ρίσκο να τη χάσουν και να βγει η αντεπίθεση. Η εμπιστοσύνη δεν δίνει την ποιότητα, αλλά το αντίστροφο. Τα χαφ της Βιγιαρεάλ είχαν την ποιότητα που τους επέτρεπε να έχουν και την εμπιστοσύνη.

Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να πάρει την πρόκριση αν στη θέση του Σιμάο έπαιζε ο πιο δημιουργικός Μάτος; Θα μπορούσε ακόμα και να κερδίσει αν δεν περιοριζόταν από τον Τεν Κάτε στον μισοκακόμοιρο ρόλο της ομάδας που έχει μόνιμα εννέα παίκτες πίσω από την μπάλα και μόνη ελπίδα πρόκρισης να μη σκοράρουν οι Ισπανοί; Από την άλλη, μήπως η μόνη ελπίδα του Παναθηναϊκού να πάρει την πρόκριση ήταν αυτό που με κακή προαίρεση μπορείς να το πεις κακομοιριά και με καλή ρεαλισμό;

Οι υποθέσεις μετά την ήττα του Παναθηναϊκού από τη Βιγιαρεάλ δεν έχουν πια νόημα. Νόημα έχει η όποια αποτίμηση, όχι του τι θα μπορούσε να συμβεί, αλλά του τι συνέβη. Από την ιστορία της πορείας του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη ένα είναι το στοιχείο που βγάζει μάτια. Ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε από τους ομίλους και πήγε να συνεχίσει χάρη στα εκτός έδρας αποτελέσματα.

Εκεί που η ισοπαλία είναι επιτυχία και ο Χενκ Τεν Κάτε δοκίμασε να επαναλάβει τη συνταγή. Ισοπαλία και στο ΟΑΚΑ. Από τη στιγμή, όμως, που το ματς «στράβωσε», με τη Βιγιαρεάλ να σημειώνει γκολ, και ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να προσπαθήσει να επιβάλει το παιχνίδι του, μπήκαμε σε terra incognita. Αχαρτογράφητες περιοχές που άμα δεν είσαι τυχερός βουλιάζεις. Η τύχη του Παναθηναϊκού, που θα μπορούσε να είχε τελειώσει στην Ισπανία, τελείωσε στο ΟΑΚΑ και μαζί μια πορεία που βασίστηκε στην υπέρβαση. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έφυγαν με ψηλά το κεφάλι από το γήπεδο. Δεν είχαν, όμως, την τύχη ή την ικανότητα να στείλουν τους αντιπάλους τους στα αποδυτήρια με ψηλά ή χαμηλά το κεφάλι, αλλά ηττημένους.


Το επόμενο βήμα θα είναι να πάμε κι εμείς να ζητήσουμε συμβουλές για το πώς το Ιρακ λύνει τα προβλήματα του φεμινισμού. Γιατί αν η υπουργός της Σερβίας, Σνεζάνα Σάμαρτζιτς-Μάρκοβιτς, έρχεται για να πάρει συμβουλές από τον πρόεδρο της ΕΟΕ, Σπύρο Καπράλο, για το πώς η Ελλάδα αξιοποίησε τις Oλυμπιακές εγκαταστάσεις του 2004, κάθε Αγιατολάχ μπορεί να μιλάει για τον φεμινισμό και τα δικαιώματα των gay.

Από τα Ολυμπιακά έργα το Ιππικό Κέντρο και η σκοποβολή λειτουργούν, το κολυμβητήριο στον Σχινιά είναι ψιλοεγκαταλειμμένο, το μπάντμινγκτον και το τάε κβον ντο έγιναν αίθουσες συναυλιών, το γήπεδο του μπέιζμπολ στο Ελληνικό θα γίνει θαλάσσιο λούνα παρκ, το Γαλάτσι, η Νίκαια και τα Λιόσια υπάρχουν για να τα συντηρούμε, τα κτίρια στο θαλάσσιο μέτωπο του Φαλήρου περιμένουν τον ήρωα που θα πάρει την απόφαση να τα γκρεμίσει και το κέντρο Τύπου έγινε Mall.

Το Παγκρήτιο, το Πανθεσσαλικό και το Παμπελοποννησιακό παραμένουν μνημεία στην ανθρώπινη ηλιθιότητα, που έχτισε γήπεδα στα οποία οι ομάδες δεν θέλουν να παίζουν και όταν τελικά παίζουν, όπως ο ΟΦΗ και ο Εργοτέλης στο Παγκρήτιο, ανάθεμα κι αν το μισογεμίζουν, με μόνη παρηγοριά το ότι δίνουν διασκέδαση στους οπαδούς με το να σπάνε τα καθίσματα. Στο τελευταίο ματς οι οπαδοί του ΟΦΗ έσπαζαν καθίσματα στο συγκεκριμένο σημείο επειδή στο συνηθισμένο μέρος που κάθονται τα είχαν σπάσει στο ματς με τον Ηρακλή.

Κέφι, βέβαια, για κουβέντα να υπάρχει και ως Ελληνες είμαστε διατεθειμένοι να δίνουμε συμβουλές μέχρι και για την παπάγια. Επίσης, έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε και να μη λέμε τίποτα. Είναι αυτό που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πληρώνει ο Χενκ Τεν Κάτε. Την αδυναμία του να μιλάει ως προπονητής στην Ελλάδα και να λέει το «αναλαμβάνω την ευθύνη της ήττας. Στην ήττα πάντα ο προπονητής φταίει», που ενώ μοιάζει να λέει ότι φταίει, αυτό που λέει είναι ότι όλοι στον έρμο τον προπονητή ρίχνουν το βάρος. Αν μπορούσε να μιλάει έτσι ο Τεν Κάτε, τα μισά του προβλήματα θα είχαν λυθεί. Και για αναγνωστικό για το πώς πρέπει να μιλάει θα μπορούσε να χρησιμοποιεί την ομιλία του προέδρου του ΟΠΑΠ, Χρήστου Χατζηεμμανουήλ, στην εκδήλωση για τα τηλεοπτικά σποτ ενάντια στη βία.

«Πρόκειται για μια αρρωστημένη κατάσταση που υπάρχει χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η βία είναι αποκρουστική σε όλα τα επίπεδα. Η ΟΠΑΠ Α.Ε. θα γίνει χορηγός μιας νέας φιλοσοφίας στον χώρο του ποδοσφαίρου. Σε συνεργασία με όλους τους φορείς και όχι με λόγια, αλλά με έργα και χρήματα, θα συμβάλλει στην εξυγίανση του ποδοσφαίρου», αρχίζει την ομιλία του ο Χατζηεμμανουήλ. Στις δύο πρώτες φράσεις χάρη στον πρόεδρο μαθαίνουμε ότι η βία είναι «αρρωστημένη κατάσταση» και «αποκρουστική σε όλα τα επίπεδα». Ετσι, όλοι όσοι πίστευαν ότι η βία είναι υγεία και αποκρουστική μόνο σε ορισμένα επίπεδα, πάνε για τσάι.

Μετά ο πρόεδρος ζήτησε «την αυστηρή επιβολή ποινών για τους αλήτες, τους βαρβάρους και τους τραμπούκους». Ξεπερνώντας τον θαυμασμό μου για την ανάγκη του προέδρου να εκφράζεται με ακρίβεια -«κοίτα, πρόεδρε, τι κάνει αυτός ο αλήτης στην κερκίδα», με τον πρόεδρο να απαντάει: «Οχι, παιδί μου. Μην κάνεις λάθος, αυτός που πέταξε το μπουκάλι δεν είναι αλήτης. Είναι βάρβαρος»-, ας αναρωτηθώ για κάτι με το φτωχό μου το μυαλό. Μέχρι πρόσφατα αυστηρές δεν ήταν οι ποινές;

Στη φυλακή δεν πηγαίνανε όσοι καταδικάζονταν για αδικήματα του περί αθλητισμού νόμου; Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν αυτός που άλλαξε τον νόμο και έκανε τις ποινές εξαγοράσιμες; Οπότε ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Χατζηεμμανουήλ. Την επόμενη φορά που ο υφυπουργός του ζητήσει να χώσει χρήματα σε κάποια από τις αγαπημένες του ομάδες της Θεσσαλονίκης, ο πρόεδρος να απαντήσει υπερηφάνως: «Οχι. Ούτε φράγκο. Με τις μικρές ποινές που επιβάλλονται πήρανε θάρρος και μου δυσφημούν το προϊόν». Για πλάκα τα γράφω, μια και πρόεδρος σε κρατικό οργανισμό είναι ο Χατζηεμμανουήλ και να πει κάτι με ουσία αποκλείεται. Εδώ έβγαζε τον κατά της βίας λόγο και ένας από αυτούς που είχαν κάνει σποτ ήταν ο Κονσεϊσάο…

Ελπίζω σε αυτό το σημείο να το έπιασε το νόημα ο Χενκ. Ετσι μιλάμε στην Ελλάδα. Λέμε μια παπαριά «να τιμωρούνται», κάνουμε τσίσα από τον φόβο μας να πούμε πως μας ήρθε στο κεφάλι το θέμα των επεισοδίων και ποιους βλέπαμε τελευταία να κάνουν επεισόδια, έχουμε μοιράσει και κάτι μεροκαματάκια στους κατάλληλους δημοσιογράφους για να γράψουν «έξω απ' τα δόντια τα είπε ο πρόεδρος», έχει πάρει και το αναλογούν για να κάνει σποτάκια η διαφημιστική εταιρία, και τη βγάλαμε την υποχρέωση για τον αγώνα ενάντια στη βία. Οπως με τη σαχλαμάρα με τα παιδάκια που μπαίνουνε μαζί με τους παίκτες πριν το ματς. Υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι επειδή πριν από μιάμιση ώρα ο Κονσεϊσάο κράταγε από το χέρι το παιδάκι, δεν θα σηκώσει το δικό του για να τη χώσει στον Τζόρτζεβιτς;


Πάντως σε σχέση με τον λόγο του Χατζηεμμανουήλ πιο σοβαροί ήταν οι «σουπεράδες» του Αρη. Οι οποίοι στο εφημεριδάκι τους γράψανε ότι ο λαός του Αρη πρέπει να μποϊκοτάρει τις λαϊκές αγορές, διότι στα μπλόκα οι ηγέτες των αγροτών είναι ΠΑΟΚτσήδες και ενώ αφήνουν τις αποστολές του ΠΑΟΚ να περνάνε, ταλαιπωρούνε τις αντίστοιχες του Αρη.