Αναζητώντας ανύπαρκτα ελαφρυντικά...

Eάν ο μπάρμπας σου ο παραμυθάς λέει ότι ένα κι ένα κάνουν δύο, άραγε η δυσπιστία σου απέναντί του θα σε οδηγήσει στο συμπέρασμα πως το σωστό άθροισμα είναι πέντε; Μάλλον όχι. Ομοίως, όσο κι αν η ΠΑΕ ΠΑΟΚ με τη γνωστή ανακοίνωσή της προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ας αναγνωρίσουμε την ορθότητα μιας επισήμανσής της.

Ποιας; Αυτής που σχετίζεται με τη γνωστή πρακτική της Αστυνομίας: «Αν σπάσει μια τζαμαρία στη Σταδίου, θα ρίχνουμε χημικά επί μία ώρα από το Σύνταγμα μέχρι το Μέγαρο Μουσικής κι αν γίνει κάτι στην Τούμπα, ας δακρύσουν άδικα έως και τα Λαδάδικα».

Δυστυχώς, ισχύει. Κατά τ' άλλα, η υπερασπιστική γραμμή –για όσα συνέβησαν στην Τούμπα– εμπλουτίζεται διαρκώς. Με σοφιστείες. Δήλωση του Βλάνταν Ιβιτς: «Αν είσαι καθαρός, γιατί να ζητάς την προστασία του... Στρατού για να παίξεις στην Τούμπα; Εγώ θα φοβόμουν τόσο πολύ μόνο αν είχα κάνει κάτι κακό, κάτι άδικο».

Εξοχη «λογική». Σύμφωνα μ' αυτή, το αν κινδυνεύεις ή όχι δεν εξαρτάται από το κατά πόσο οσμίζεσαι μπαρούτι στην όλη ατμόσφαιρα. Εξαρτάται από το εάν νιώθεις ένοχος για κάτι. Εξ αυτού συνάγεται το ακόμη πιο φοβερό συμπέρασμα: επεισόδια προκαλούν, ντε και καλά, οι αδικημένοι –και τα υφίστανται όσοι, επίσης ντε και καλά, αδικούν.

Κατόπιν όλων αυτών, απομένει να μάθουμε ποιες ακριβώς κρυφές αμαρτίες υποχρέωσαν την αποστολή της Ανόρθωσης να υποστεί τη γνωστή «Οδύσσεια» στα προεόρτια της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Επίσης, ποια αδικία προκάλεσε τη διακοπή του αγώνα ΠΑΟΚ – Παρί Σεν Ζερμέν στην Τούμπα το 1992. Μπας και γίνουμε σοφότεροι.

Η δεύτερη λογική απόρροια του «δόγματος Ιβιτς» δεν είναι απαραιτήτως αρνητική: από τούδε και στο εξής δεν χρειάζεται να σπαταλάμε ώρες ατελείωτες στις αναλύσεις των φάσεων. Ούτε να διυλίζουμε τον κώνωπα για να διαπιστώσουμε, φέρ' ειπείν, εάν ορθώς αποβλήθηκαν οι δύο παίκτες του ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, εάν έπρεπε να αποβληθεί ο Αβραάμ Παπαδόπουλος κ.λπ.

Ούτε να κουραζόμαστε με αποτιμήσεις του μεγέθους μιας αδικίας. Οχι. Αντί να ξοδεύουμε εργατοώρες μπροστά από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, ας γίνουμε αποδέκτες του -άρτι ανακαλυφθέντος- «ποδοσφαιρικού αυτοματισμού». Κατά το «κοινωνικός αυτοματισμός», που 'λεγε κάποτε –ως κυβερνητικός εκπρόσωπος– ο Δ. Ρέππας.

«Είναι οι οπαδοί μιας ομάδας έτοιμοι για όλα; Τότε ξέρεις ότι η ομάδα νωρίτερα σφάχτηκε». Πάει και τελείωσε. Οφείλουμε να έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη στην... ευθυκρισία όσων συνηθίζουν να φορούν παρωπίδες. Τέλειο.

Το ενοχλητικό –έως και επικίνδυνο– στην όλη ΠΑΟΚτσήδικη υπερασπιστική γραμμή είναι ότι, έστω και εμμέσως, «φυτεύει» την ιδέα πως οι τραμπουκισμοί νοούνται και ως απόδοση δικαιοσύνης. Για τον Σπάθα που σφύριξε έτσι ή για την ΠΑΕ Ολυμπιακός, η οποία έλεγε ότι στην Τούμπα η κατάσταση θα διαμορφωνόταν περίπου όπως... την είδαμε.

Ωραία, να δεχθούμε ότι αυτό που έκανε τόσες ημέρες η «ερυθρόλευκη» ΠΑΕ δεν ήταν γνήσια έκφραση ανησυχιών, αλλά προπαγάνδα. Τη δικαίωσαν ή όχι όσα συνέβησαν; Αν ναι, ποιος φταίει;

Το χειρότερο είναι πως αναλαμβάνουν να στηρίξουν τέτοια υπερασπιστική γραμμή ποδοσφαιριστές. Η διοίκηση μιας ομάδας, πάει στην ευχή, θα πει και «τραβηγμένες» κουβέντες για να ελαφρύνει τη θέση της. Οφείλεις να τις απορρίψεις, όπως ακριβώς αντιμάχεσαι ένα σαθρό επιχείρημα που διατυπώνει κάποιος συνήγορος σε δικαστήριο: το κάνεις, αλλά καταλαβαίνεις ότι αυτός είναι ο ρόλος του.

Είναι, όμως, θλιβερή και ανησυχητική η «αποκέντρωση» της εν λόγω «αποστολής» στους παίκτες. Διότι θα έπρεπε να ενεργοποιείται κι αυτή η δόλια η συναδελφική-επαγγελματική αλληλεγγύη. Διότι στη θέση του κυνηγημένου Νικοπολίδη αύριο μπορεί να βρεθεί ο Χαλκιάς. Διότι αυτός που θα κινδυνεύσει να δεχθεί κατακέφαλα... οικοδομικό υλικό στο σημαιάκι του κόρνερ μπορεί να είναι ο Κονσεϊσάο. Διότι, διότι, διότι...

Κάτι ακόμα: όταν –όπως έκανε ο Βλάνταν– επικαλείσαι χρόνιες αδικίες προς ανεύρεση ελαφρυντικών για τους τραμπουκισμούς, θες δεν θες πολλαπλασιάζεις την παράνοια. Αλήθεια, οι... ανεξόφλητοι λογαριασμοί των ακόμη πιο παλιών ετών τι θα δικαιολογήσουν; Πώς θα γίνουν οι... περαιώσεις; Υπάρχουν τόκοι; Φανταστείτε αναψοκοκκινισμένους «γαύρους» να λένε: «Ρε σεις, για εκείνο το κανονικό γκολ του Λιτόφτσενκο που ακυρώθηκε στην Τούμπα, στην εκπνοή του πρώτου τελικού Κυπέλλου του 1992, εκδικηθήκαμε ή όχι; Αν όχι, ας περιποιηθούμε την επόμενη φορά το πούλμαν του ΠΑΟΚ».

Φανταστείτε ΠΑΟΚτσήδες «ομολόγους» τους να συζητούν: «Καρντάσια, έμαθα από τον πατέρα μου ότι την περίοδο 1972-73, τότε που μας νίκησαν 1-0 στο Φάληρο, μας είχαν ρημάξει στην κλοτσιά και δεν αποβλήθηκε κανείς. Θυμηθείτε στο επόμενο ματς στην Τούμπα να ρίξουμε πενήντα μπουκάλια παραπάνω».

Δυστυχώς, εδώ και κάμποσο καιρό ο στρόβιλος της παράνοιας του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει παρασύρει και αρκετούς ποδοσφαιριστές στα χωράφια της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς. Με έργα ή λόγια. Εξηγήσιμο μεν, θλιβερό δε.