Χωρίς πολιτική όλοι χάνουν

Στην Ελλάδα της αναποφασιστικότητας δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν λαμβάνονται σοβαρές αποφάσεις σε θέματα αυτοκίνησης. Δεν υπάρχει πολιτική πενταετίας ούτε στον τρόπο φορολόγησης, ούτε στο θέμα των τεκμηρίων, ούτε στο θέμα της πετρελαιοκίνησης, ούτε και στο μείζον ζήτημα της μαζικής απόσυρσης πολύ παλιών αυτοκινήτων από την κυκλοφορία, τα οποία ρυπαίνουν αφενός και αφετέρου είναι επικίνδυνα λόγω της παλαιάς τεχνολογίας.

Η πολιτεία με 270-280.000 νέα αυτοκίνητα σε πωλήσεις κάθε χρόνο μάζευε αρκετά χρήματα από τους φόρους εισαγωγής και τελών κυκλοφορίας (συν 20% φέτος), αντιμετωπίζοντας το αυτοκίνητο ως είδος πολυτελείας. Φέτος, όμως, αν οι πωλήσεις πέσουν στις 180.000, τότε θα χάσει αρκετά. Πολλά θα χάσουν και οι εισαγωγείς αυτοκινήτων, οι οποίοι για να αντισταθμίσουν την υψηλή και παράλογη φορολόγηση στην Ελλάδα αγοράζουν φθηνότερα από τα εργοστάσια σε σχέση με άλλες χώρες.

Ετσι, μπορούν να έχουν λογικές τιμές στην αγορά και ορισμένες φορές ιδίως στα μικρά και μικρομεσαία αυτοκίνητα καλύτερες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ομως εξακολουθεί ο Ελληνας μέσος εργαζόμενος των 1.000, για παράδειγμα, ευρώ να θέλει τουλάχιστον 10 μηνιάτικα (χωρίς να υπολογίζονται τα λοιπά του έξοδα) για να αγοράσει ένα μικρό αυτοκίνητο, τη στιγμή που ο αντίστοιχος Ιταλός, Γάλλος ή Ισπανός θέλει 5-6.

Ταυτόχρονα και οι τιμές πώλησης υγρών καυσίμων κυμαίνονται πολύ ψηλά, ελάχιστα κάτω από τις ευρωπαϊκές χώρες που ανέφερα, παρά τη θεαματική μείωση της τιμής του πετρελαίου. Το κράτος εξακολουθεί να κερδίζει από τον φόρο στα καύσιμα, όπως και οι εταιρείες πετρελαιοειδών, όμως οι διελεύσεις στα πρατήρια μειώθηκαν, οι καταναλωτές κάνουν λιγότερα χιλιόμετρα και ορισμένες εταιρείες άρχισαν τις εκπτώσεις.

Με τις τράπεζες να έχουν κλειστές τις κάνουλες των δανείων, πολλοί το σκέφτονται να αγοράσουν καινούργιο αυτοκίνητο εκταμιεύοντας και ακόμα περισσότεροι να αποχωριστούν το παλιό τους. Και βέβαια μιλάμε για αυτοκίνητα άνω των 10 χρόνων. Η πολιτεία δεν «βαραίνει» τη φορολογία για να μη συμφέρει να τα κυκλοφορείς, αλλά δεν δίνει και κίνητρα αν όχι επιδότησης, τουλάχιστον απαλλαγής από τέλη για 5 χρόνια τουλάχιστον ώστε να σκεφτεί κάποιος να το αποσύρει.

Αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί με κινήσεις όλων των εισαγωγέων. Να επιδοτήσουν κι αυτοί από την πλευρά τους την απόσυρση παλαιού με την αγορά καινούργιου. Ομως, έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, όπως και στο θέμα της πετρελαιοκίνησης. Αλλοι βολεύονται με το καθεστώς από τη δεκαετία του '80 να απαγορεύεται η κυκλοφορία Ι.Χ. με ντίζελ σε Αθήνα – Πειραιά – Θεσσαλονίκη κι άλλοι όχι, μολονότι οι σύγχρονοι πετρελαιοκινητήρες είναι πιο οικονομικοί και ρυπαίνουν λιγότερο από τους αντίστοιχου κυβισμού βενζίνης.

Μεμονωμένες ενέργειες απόσυρσης από ορισμένες εταιρείες γίνονται, αλλά δεν υπάρχει «ομαδικό παιχνίδι». Δυστυχώς μεταξύ πολιτείας και εισαγωγέων δεν υπάρχει η σωστή χημεία προς όφελος του περιβάλλοντος, των καταναλωτών και του εμπορίου. Χωρίς πολιτική όλοι χάνουν.