Στις χαρές και στις λύπες μαζί

Πριν από λίγους μήνες δημοσιεύσαμε στο «Active» μια συνέντευξη του Γιάννη Γκούμα στον Τάσο Νικολογιάννη. Μεταξύ πολλών και διαφόρων, κάποια στιγμή η συζήτηση πήγε στις αντιδράσεις των οπαδών –συχνά ακραίες– έπειτα από μια βαριά ήττα ή ένα χαμένο τίτλο. Σε μια περίοδο, θυμίζω, που είχαμε «πεσίματα» στο αεροδρόμιο, που παίκτες έβγαιναν για φαγητό με τη γυναίκα τους και τους την έπεφταν οπαδοί της ίδιας της ομάδας τους, τους έβριζαν, τους έφτυναν, τους έριχναν και καμιά ψιλή στην αναμπουμπούλα. Ποια ήταν η απάντηση του Γκούμα: «Τους καταλαβαίνω. Είναι πικραμένοι και θέλουν το καλό της ομάδας».

Το θέμα φυσικά δεν είναι ο Γιάννης Γκούμας, αλλά η νοοτροπία των ανθρώπων του ποδοσφαίρου, που προτιμούν να δωρίσουν το δεξί νεφρό τους, παρά να στενοχωρήσουν τον υπέροχο κόσμο της ομάδας. Ποιος είναι, όμως, τελικά αυτός ο υπέροχος κόσμος; Οι οργανωμένοι; Οι ανοργάνωτοι; Οι οικογένειες; Οι αποφασισμένοι για όλα; Αυτοί που την ακολουθούν σε κάθε έδρα; Αυτοί που την παρακολουθούν σε όλα τα αθλήματα; Μήπως όλοι μαζί;

Διάβασα προσεκτικά την ανακοίνωση του «Ενιαίου Φορέα της Θύρας 13». Πρέπει να πω ότι τους οργανωμένους τους θαυμάζω για πολλά πράγματα που κάνουν. Ομάδα χωρίς οργανωμένους είναι σαν αστακομακαρονάδα χωρίς αστακό: δεν νοείται. Γουστάρω να τους βλέπω και να τους ακούω στο γήπεδο να δίνουν παλμό και στους υπόλοιπους, σέβομαι το γεγονός ότι δεν υπολογίζουν χιλιόμετρα, έξοδα και κούραση προκειμένου να σταθούν δίπλα στην ομάδα σε κάθε έδρα, μερικές φορές τους έχουν ζηλέψει διότι βρέθηκαν σε έδρες και παιχνίδια που τα είδα από την τηλεόραση.

Είναι, όμως, περισσότερο Παναθηναϊκοί από μένα και τον κάθε οπαδό του καναπέ ή της μιας στο τόσο παρουσίας στο γήπεδο; Θα απαντήσω μόνος μου και θα πω «όχι». Νομιμοποιούνται περισσότερο από κάθε άλλον μη οργανωμένο Παναθηναϊκό να μπινελικώνουν παίκτες ή να απειλούν ότι θα τους καρπαζώσουν έπειτα από ένα στραβό αποτέλεσμα; «Οχι», ξαναλέω. Κανείς δεν έχει αυτό το δικαίωμα, ούτε καν αυτός που τους πληρώνει.

Οπως θαυμάζω πολλά πράγματα στους οργανωμένους, διαφωνώ με άλλα τόσα. Δεν μου αρέσει, ας πούμε, που συντηρούν, ανέχονται ή μένουν απαθείς από τη μεριά τους σε μια κατάσταση αντιπαλότητας, τσαμπουκά και έντασης, που ήδη έχει στοιχίσει μία ζωή, έχει κοντέψει να στείλει στον άλλο κόσμο πολλούς ακόμα και έχει αποτέλεσμα σχεδόν κάθε εβδομάδα σπασμένα κεφάλια και αμέτρητες υλικές ζημιές –χωρίς φυσικά να ευθύνονται αποκλειστικά οι οργανωμένοι της μιας ή της άλλης ομάδας. Οσο για το «εμείς που κάνουμε ρεκόρ στα διαρκείας και sold out στο ΟΑΚΑ κάθε λίγο και λιγάκι για πλάκα», θα μου επιτρέψουν να διαφωνήσω, εκτός αν τα 25.000 διαρκείας και οι 70.000 κόσμου στο ΟΑΚΑ 8 φορές φέτος είναι εξ ολοκλήρου κατόρθωμα μόνο των οργανωμένων οπαδών και δεν το ήξερα.

Αυτές οι κατακτήσεις, οι όποιες φετινές κατακτήσεις, ανήκουν σε όλο τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Σε όλο τον κόσμο ανήκει η χαρά για κάθε καλό αποτέλεσμα, όλοι «ρεφενέ» πίνουμε το πικρόν ποτήριον κάθε χαμένου ντέρμπι, κάθε στραβής, κάθε αποκλεισμού. Η διαφορά είναι ότι σε εμάς, που είμαστε οι «καναπεδάτοι», οι ευκαιριακοί του γηπέδου, οι «guest stars», που εμφανιζόμαστε σπάνια, σε αντίθεση με τα παιδιά που είναι πάντα εκεί, με βροχή και κρύο, με τον Πανσερραϊκό και την Ιντερ, είναι ότι δεν θα μας περάσει ποτέ από το μυαλό να βρίσουμε τους παίκτες της ίδιας μας της ομάδας. Να τους απειλήσουμε ή να παρεκτραπούμε.

Ναι, μαζί σας στη φράση «όποιος δεν μπορεί, να πάει σπίτι του, όσοι δεν έχετε κατανοήσει πού έχετε την τιμή να παίζετε, αδειάστε μας τη γωνιά», αλλά μέχρις εκεί. Προτού ανέβουν κι άλλο οι τόνοι, προτού γίνουν πράγματα απ' τα οποία δεν θα υπάρχει γυρισμός, ας θυμηθούμε κάτι που ακούγεται στο γήπεδο από την κερκίδα των οργανωμένων κάθε φορά που παίζει η ομάδα: «Στις χαρές και στις λύπες μαζί». Ας το αποδείξουμε τώρα, «στις λύπες», που το έχει και μεγαλύτερη ανάγκη η ομάδα.