Παθαίνει συχνά σοκ επειδή σπανίως προκαλεί δέος

Λοιπόν, πριν κάνουμε μερικά ακόμη «μακροβούτια» στη θάλασσα της ισοπέδωσης και της ελεεινολογίας για το πάθημα του Παναθηναϊκού, ας θυμηθούμε: ο φετινός Πανσερραϊκός πριν από λίγα χρόνια λεγόταν Εργοτέλης. Για τον Ολυμπιακό ήταν τα Γιάννενα, για την ΑΕΚ το Χαϊδάρι –παλιότερα η Μηχανιώνα, πολύ παλιότερα η Λαμία. Δύο φορές, μάλιστα. Για τον περσινό ΠΑΟΚ ήταν ο Θρασύβουλος.

«Θεσμός των εκπλήξεων» χαρακτηριζόταν ανέκαθεν το Κύπελλο. Κι επειδή στο ποδόσφαιρο –κι όχι μόνο– η έκπληξη καταπολεμά την πλήξη, τα «μπράβο» για τους άθλους των «Δαβίδ» θα έπρεπε να ακούγονται καθαρότερα. Οχι να καλύπτονται –σχεδόν ολοκληρωτικά– από τη χλεύη σε βάρος των ηττημένων «Γολιάθ». Θα έπρεπε, αλλά δεν είθισται στην Ελλάδα.

Θα μου πείτε: «Γιατί, ρε φίλε, στις άλλες χώρες της Ευρώπης όταν την πατήσει η μεγάλη ομάδα στο Κύπελλο, όλα είναι μέλι-γάλα κι ακούγονται μόνο έπαινοι για τη μικρή;». Οχι ασφαλώς. Ούτε χαμογελούν οι οπαδοί των αποκλεισμένων «Γολιάθ», λέγοντας «ωραία, το αναπάντεχο κάνει πιο όμορφο το ποδόσφαιρο», κατά τα πρότυπα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος το 1986 σχολίασε την παταγώδη αποτυχία του ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές με το μυθικό «νίκησε η Τοπική Αυτοδιοίκηση». Αλλο όμως η έλλειψη απαιτητικότητας και ο στρουθοκαμηλισμός και άλλο η υστερία που πασχίζει να σε πείσει πως καταφθάνει η συντέλεια του κόσμου.

Δεν κλήθηκαν να πετάξουν τις φανέλες τους και να πάνε στα τσακίδια οι παίκτες της Τσέλσι και της Λίβερπουλ όταν τους απέκλεισε η Μπάρνλεϊ. Ούτε οι παίκτες της –εύπορης και φιλόδοξης πλέον– Μάντσεστερ Σίτι, όταν τους πέταξε έξω από τον θεσμό του Κυπέλλου η Νότιγχαμ και του Λιγκ Καπ η Μπράιτον. Οσες φορές η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα την παθαίνουν από «Πανσερραϊκούς» της Ισπανίας, ο κόσμος και ο Τύπος ασκούν ασφαλώς σκληρή κριτική.

Για να αρχίσουν όμως η ένταση και η οξύτητα της κριτικής αυτής να θυμίζουν τα «καθ' ημάς», θα πρέπει να γίνουν τα εξής… τρελά: να πετάξει εκτός Κυπέλλου τη Ρεάλ Μαδρίτης κάποια (συνονόματη) Ρεάλ Ουνιόν και την Μπαρτσελόνα κάποια Γκραμενέτ. Το πάθημα των Μαδριλένων είναι πρόσφατο, της Μπάρτσα παραπέμπει στο 2004-05. Ξέρετε με ποιες ελληνικές ομάδες θα μπορούσαν να αντιστοιχούν οι δύο πανευτυχείς «Δαβίδ» της ισπανικής τρίτης κατηγορίας; Σαν να λέμε Νέοι Επιβάτες η Ουνιόν και Εθνικός Κατερίνης η Γκραμενέτ!

Οχι, δεν προσπαθούμε να παρηγορήσουμε κανένα φίλο του Παναθηναϊκού. Οι σκέψεις που ήδη διατυπώθηκαν επί της ουσίας δεν αφορούν καμία συγκεκριμένη ελληνική ομάδα. Αφορούν την ελληνική ποδοσφαιρική κουλτούρα. Την ταχύτητα με την οποία διανύουμε την απόσταση ανάμεσα στα υπερφίαλα «ζήτω» και τα αφοριστικά «γιούχα». Την ευκολία με την οποία –για να φθάσουμε στον ΠΑΟ– οι «κατακτητές του Μιλάνου» μετατρέπονται σε «ξεφτιλισμένες πριμαντόνες».

Ασφαλώς και είναι οδυνηρή η ήττα από «τα δεύτερα» του –θαυμάσιου εσχάτως– Πανσερραϊκού. Συν τοις άλλοις, «πάει περίπατο» η προσδοκία της κατάκτησης ενός εγχώριου τροπαίου –κι ας μην επρόκειτο για το… καλό. Η συγκεκριμένη ήττα όμως είναι περισσότερο πικρή, όχι γι' αυτό που στερεί, αλλά για ό,τι επιβεβαιώνει: για λόγους που άπτονται συγκεκριμένων αγωνιστικών παραμέτρων, οι οποίες έχουν εν πολλοίς αναλυθεί, ο ΠΑΟ φέτος «τρεκλίζει», συν τοις άλλοις επειδή δεν φοβίζει.

Υφίσταται τόσο συχνά σοκ, διότι σπανίως προκαλεί δέος στους υποδεέστερους αντιπάλους του. Καθένας ελπίζει ότι με λίγη τύχη θα «πάρει αποτέλεσμα» με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Η δε ελπίδα μετατρέπεται σε δύναμη. Η φετινή αμυντική ανεπάρκεια των «πρασίνων» συντηρεί την ελπίδα των «μικρών», ακόμη κι αν ο ΠΑΟ ανοίξει το σκορ. Οπως συνέβη στα εντός έδρας ματς με Ηρακλή, Εργοτέλη, Αστέρα Τρίπολης. Οι δύο πρώτοι, μάλιστα, τα κατάφεραν μολονότι δέχθηκαν δύο γκολ. Ε, οι Σερραίοι τα δέχθηκαν όταν είχαν διασφαλίσει την ιστορική τους πρόκριση…

ΥΓ.: Α, μια και μιλάμε για υπερβολές στον απόηχο των αγώνων του Κυπέλλου: νομίζω ότι ο Ολυμπιακός καλά θα κάνει να αντλήσει διδάγματα από το χλομό του παιχνίδι στο πρώτο μέρος, καθώς και από το καλό του στο πρώτο ημίωρο της επανάληψης, αντί να εισακούσει τις διάφορες παραινέσεις και να… αυτομαστιγωθεί για την πτώση της απόδοσής του όταν ο ΠΑΟΚ έμεινε με 9 παίκτες.

Αυτό, άλλωστε, το έχει πάθει και στα 90s: στο 3-1 επί του ΠΑΟ, όταν οι «πράσινοι» έμειναν με οκτώ. Σε καλή αγωνιστική κατάσταση ήταν τότε και σε καλή παρέμεινε. Δεν νομίζετε ότι την τρέχουσα αγωνιστική του κατάσταση μπορούμε να τη διαγνώσουμε βασιζόμενοι σε σοβαρότερες ενδείξεις;