Βλάνταν, ξέρω τι έκανες στο πρώτο ημίχρονο...

Δεν ξέρω αν τελικά είναι δίκαιο, αλλά όταν είδα τον Ντιόγο να σκοράρει στο πρώτο λεπτό της επανάληψης, θύμωσα πολύ με τον Βλάνταν Ιβιτς. Πέστε με ανισόρροπο, πέστε με ανόητο, αλλά μόλις είδα την μπάλα να παίρνει τον δρόμο για τα δίχτυα του Χαλκιά πέρασαν από μπροστά μου οι δύο ευκαιρίες του Ιβιτς.

Ξέρεις τι είναι να διαπιστώνεις ότι μπορείς να «κλειδώσεις» την πρόκριση, να έχεις τον έλεγχο του ρυθμού και με τη σέντρα του δεύτερου μέρους να χάνεις το πλεονέκτημα του πρώτου αγώνα; Να χάνεις το προβάδισμα που είχες ματώσει για να αποκτήσεις στην Τούμπα...

Κάπως έτσι θα σκεφτόμουν αν γινόμουν ένας από όλους αυτούς που κλείστηκαν στα σπίτια τους, στήθηκαν μπροστά σε μια τηλεόραση και ο Βλάνταν Ιβιτς, χάνοντας δύο εξαιρετικές ευκαιρίες να σκοράρει στο πρώτο μέρος, τους έδωσε το δικαίωμα να επιθυμούν τον αργό και βασανιστικό ποδοσφαιρικό θάνατό του. Δεν θα θέλουν να τον βλέπουν. Και τους δικαιολογώ απόλυτα. Γιατί αν δεν σκόραρε ο ΠΑΟΚ στις ευκαιρίες του Ιβιτς, τότε πότε περίμενε να σκοράρει και να προκριθεί;

Μήπως αντιλήφθηκε κανείς κάποια σημαντικότερη φάση που να έφερε τον ΠΑΟΚ τόσο κοντά στην πρόκριση; Οχι βέβαια.

Κι αν ο Ολυμπιακός γύρισε τον διακόπτη και από το «6» έπαιξε με «8» στο δεύτερο μέρος, ο ΠΑΟΚ δεν τον ακολούθησε. Ο Σάντος, αν και αρχικά έδειξε να διαχειρίζεται ορθά το 0-0, στη συνέχεια υποχώρησε και δεν ακολούθησε τον αντίπαλο, ούτε και φάνηκε διατεθειμένος να τον ακολουθήσει με αλλαγές στην ενδεκάδα του. Του ήρθαν και οι δύο αποβολές, οπότε όσο κι αν ανακάτεψε την τράπουλα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δει την ομάδα να βγαίνει μπροστά. Κι όταν βγήκε (στην παράταση), ο Κουκουλάκης δεν είδε τον Παπαδόπουλο να ρίχνει κάτω τον Μπακαγιόκο...

Οχι ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι τον ΠΑΟΚ όταν έμεινε με εννέα παίκτες, αλλά μόνο από ένα θαύμα –μικρό ή μεγάλο– δεν θα έμπαινε δεύτερο γκολ για την πρόκριση του γηπεδούχου. Οπως και ήρθε τελικά, γιατί και πάλι στο κέντρο της άμυνας κάποιος έχει ξεχάσει να κατεβάσει τον αετό του από την Καθαρά Δευτέρα.

Πίσω από τη δικαιολογία ότι ο ΠΑΟΚ προσπάθησε τελικά με εννέα παίκτες να κρατήσει το 1-0 και ό,τι έβρεχε ας κατέβαζε στα πέναλτι, υπάρχει μια μόνιμη πληγή που δεν είναι άλλη από τις αποβολές των παικτών του. Και μη μου πείτε ότι δεν ήταν προφανείς περιπτώσεις για τη δεύτερη κάρτα και του Κοντρέρας και του Ιβιτς.

Ηταν και παραήταν αντικανονικές οι επεμβάσεις τους σε κρίσιμα σημεία του αγώνα και ο Κουκουλάκης δικαίως τους απέβαλε. Αν θέλει κάποιος να μιλήσει για άδικη συμπεριφορά και να στηρίξει την επιχειρηματολογία του στο ότι ο Κουκουλάκης έπρεπε να κάνει τα στραβά μάτια και να αφήσει τις δύο ομάδες να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις (11 εναντίον 11), αυτό είναι κάτι που κανείς δεν απαιτεί όταν παίζει στο Καραϊσκάκη εδώ και πολλές γενιές.

Τέλος, κάποιος θα πρέπει επιτέλους και οριστικά να βάλει μια τάξη σε συμπεριφορές παικτών που έχουν στοιχίσει βαθμούς στην ομάδα και χθες στοίχισαν την πρόκριση. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη περίπτωση αποβολής που αποδυναμώνει τον ΠΑΟΚ και είναι βέβαιο ότι τον αποδιοργανώνει.