Οι «συνωμότες» θρηνούν με σιγαστήρα...

«Ξύπνα, Τζο. Ακουσα θόρυβο και φοβάμαι πως μας παρακολουθούν Ινδιάνοι». Ο Τζο μισανοίγει τα μάτια του και, πριν τα κλείσει πάλι, καθησυχάζει τον συνταξιδιώτη του: «Κοιμήσου, Μπιλ. Κάποιο ζώο θα ήταν. Οι Ινδιάνοι δεν κάνουν ποτέ θόρυβο». Σε μία ώρα ο Μπιλ σκουντά τον Τζο. «Τι είναι πάλι;», ρωτά εκείνος κι ο «κολλητός» απαντά: «Τρομάζω γιατί δεν ακούω τίποτε. Ινδιάνοι...».

Μοιραία θυμάσαι το παλιό ανέκδοτο την ώρα που πασχίζεις να κατανοήσεις ποιους καταγγέλλει ως υπονομευτές ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ποιοι «κλαίνε όταν νικά η ΑΕΚ» κι εμείς δεν ακούμε τους λυγμούς; Με σιγαστήρες θρηνούν οι άτιμοι οι συνωμότες; Σύμφωνοι, όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Ο «έξω κόσμος», όμως, μόνο διχόνοια δεν βλέπει στρέφοντας το βλέμμα του στην ΑΕΚ, στην παρούσα χρονική συγκυρία.

Οσος κόσμος πηγαίνει στο ΟΑΚΑ συμπαρίσταται στην ομάδα. Τιθασεύει τον εκνευρισμό του όταν βλέπει αποκαρδιωτική μπάλα (π.χ. με τον Θρασύβουλο), χαίρεται κάθε ικμάδα βελτίωσης και πανηγυρίζει την πρόκριση σε βάρος της Ξάνθης, σαν να επρόκειτο για ένα δεύτερο 1-0 επί της Μίλαν. Κυριαρχεί το πνεύμα «υπομονή και αναμονή». Καλύτερων ημερών, φυσικά.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο φίλα προσκείμενος στην ομάδα Τύπος. Τα υπόλοιπα ΜΜΕ; Εξαντλούν την επιείκειά τους όταν σχολιάζουν τις κακές αγωνιστικές στιγμές της ΑΕΚ και στις καλές «αμολούν καλούμπες» υπερβολής. Με την κερκίδα -έστω κι αν δεν είναι πυκνοκατοικημένη- να διέπεται από κλίμα συσπείρωσης και με τον Τύπο να υποβοηθά, αναρωτιέμαι: ακόμη κι αν όντως υπάρχουν οι άγνωστοι «αντιφρονούντες», οποιαδήποτε κι αν είναι τα «μετερίζια τους», πώς στην ευχή επιδρούν στην ομάδα; Ποιοι είναι οι μοχλοί προώθησης των καταχθόνιων σχεδίων τους; Πώς είναι σε θέση να βάζουν τρικλοποδιές στην ομάδα και τον προπονητή; Κάνοντας βουντού;

«Διευκρινίζω ότι δεν εννοούσα τη σημερινή διοίκηση και τον πρόεδρό της, με τον οποίο έχω μια πολύ καλή συνεργασία». Τάδε έφη Μπάγεβιτς, εν συνεχεία, μέσω mail. Κάπως έτσι έλαβε ο πρόεδρος Θανόπουλος την… έγκριση του τύποις υφισταμένου του και ησύχασε. Τουλάχιστον οι οπαδοί της ομάδας πληροφορούνται –από τον προπονητή– ότι στους υπονομευτές δεν συμπεριλαμβάνονται η διοίκηση και ο πρόεδρος!

Το φαντάζεστε; Ακόμη και το αντίστροφο να συνέβαινε σε μία ΠΑΕ, δηλαδή να διαβεβαίωνε ο πρόεδρος ότι δεν θεωρεί «πέμπτη φάλαγγα» στην ομάδα τον προπονητή, θα είχαμε μεγάλο θέμα: και μόνο το ότι θα χρειαζόταν να παρασχεθεί τέτοια δημόσια διαβεβαίωση, θα πυροδοτούσε ομηρικές συζητήσεις. Σκεφθείτε τώρα, που ο κόουτς «καλύπτει» τον πρόεδρο...

Ακόμη και το μοντέλο του «αυτοδιαχειριζόμενου σοσιαλισμού» της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, του οποίου μέγας οπαδός ήταν ο Ντούσαν, δεν θα επέτρεπε ποτέ τέτοια κατάργηση ιεραρχίας. Η «αυτοδιαχειριζόμενη ΑΕΚ», όμως, υπερβαίνει τις τυπικότητες. Φέρνει τα πάνω κάτω. Πλάθει το πρότυπο του προπονητή–τοτέμ, ο οποίος επί της ουσίας χορηγεί στους διοικούντες πιστοποιητικά ... καλών προθέσεων. Οχι όμως, απαραιτήτως, και πιστοποιητικά τέλεσης έργου απολύτως «ικανοποιητικού» -πάντοτε με τα κριτήρια του κόουτς.

Προσέξτε: εάν τον Μπάγεβιτς τον εξοργίζουν κάποιοι υπάλληλοι της ΠΑΕ, οι οποίοι επελέγησαν από τον Νικολαΐδη κι ενδεχομένως νοσταλγούν την εποχή Ντέμη, τότε πώς να μην υποθέσεις ότι τα θραύσματα από την «έκρηξη» του προπονητή πλήττουν (και) τη νυν διοίκηση που διατηρεί τους «ενοχλητικούς» στις θέσεις τους; Θα μου πείτε: «Εάν οι άνθρωποι –οι υπάλληλοι– κάνουν τη δουλειά τους και απλώς δεν νιώθουν δεμένοι με το νέο γκουβέρνο, υποπίπτουν σε έγκλημα;». Προφανώς όχι, αλλά εν προκειμένω το θέμα δεν είναι τι πιστεύει ο γράφων, αλλά τι υπαγορεύουν η λογική και το θυμικό του Μπάγεβιτς.

Προς τι, λοιπόν, αυτή η –έμπλεη οργής– «καταγγελία» του προπονητή; Μπορούμε να σκεφθούμε τρεις εκδοχές. Πρώτη: ο Μπάγεβιτς επιθυμεί να υπενθυμίζει συχνά-πυκνά ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό στην ομάδα. Να θυμούνται άπαντες ότι η διοίκηση είναι «περιορισμένης ευθύνης», μέχρι την (πιθανή) έλευση του Μελισσανίδη: οι μέτοχοι πληρώνουν, αλλά στο «κουμαντάρισμα» της ομάδας υπάρχει ένας... βασικός μέτοχος.

Ο ίδιος. Εγείροντας θέμα άγνωστων κι απροσδιόριστων «υπονομευτών», ο Μπάγεβιτς έδωσε στον εαυτό του διπλή ευκαιρία. Αφενός να επιβεβαιώσει την άτυπη πλην σαφή ιδιότητα του «υπέρτατου ελεγκτή» και αφετέρου να ενισχύσει την εικόνα του πραγματικού, φλογερού ΑΕΚτσή, που δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του και «αντιφρονούντα» στο διάβα του.

Εκδοχή δεύτερη: δεν επρόκειτο παρά για μία… κρίση ανασφάλειας, από αυτές τις οποίες ενίοτε περιέρχεται ο Ντούσαν. Ποιος είπε ότι οι επιτυχίες και τα τρόπαια αποτελούν, πάντοτε, ανθεκτικές ασπίδες απέναντι σε ανασφάλειες και καχυποψίες –αιτιολογημένες ή μη; Λογικό είναι να αναρωτηθούμε: πόσο πιθανό φαντάζει, στη σημερινή ΑΕΚ, να «επισκέπτονται» ανασφάλειες τον Μπάγεβιτς που επέστρεψε ως Μεσσίας;

Δεν διανύουμε την εποχή του Τροχανά, ο οποίος «έμπαινε στα χωράφια» του Ντούσαν, ταξιδεύοντας στη Νορβηγία, για να φέρει τον Μπράντμπαγκ, μολονότι ο προπονητής επιθυμούσε άλλον παίκτη -τον Μιλόσεβιτς. Ούτε την εποχή της δεύτερης θητείας του στον Ολυμπιακό: τότε, αν έβλεπε τους Λάτιν να μιλούν χαμηλόφωνα μεταξύ τους, ο Μπάγεβιτς συμπέραινε ότι, δεν μπορεί, εναντίον του θα συνωμοτούσαν... Το ερώτημα είναι λογικό, αλλά ποιος είπε ότι οι ανασφάλειες «πηγαινοέρχονται» με όχημα τη λογική;

Εκδοχή τρίτη, που κάλλιστα μπορεί να συνδυάζεται με την πρώτη: ο Ντούσαν θέλει να ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο τη συσπείρωση του κόσμου της ΑΕΚ, επισείοντας το «σκιάχτρο» ενός αόρατου εσωτερικού εχθρού. Οι εξωτερικοί εχθροί, άλλωστε, πού να βρεθούν μέχρι να καταφθάσει κάποιο ντέρμπι στο Κύπελλο ή τα πλέι οφ; Μέχρι νεωτέρας η ομάδα απλώς διεκπεραιώνει δίχως φορτίσεις. Σε άλλες εποχές ο κόσμος της ΑΕΚ θα φορτιζόταν αν μη τι άλλο εξαιτίας της διαιτησίας, αλλά εδώ και κάμποσο καιρό η «Ενωση» δεν (μπορεί να) έχει τέτοια παράπονα. Κάθε άλλο.

Ο έμπειρος Μπάγεβιτς γνωρίζει καλά ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, η ηρεμία που διέπει τον κόσμο της ομάδας μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε απάθεια. «Στην πολιτική χρειάζεσαι φίλους, αλλά πρωτίστως χρειάζεσαι έναν εχθρό», έλεγε ο Καναδός πολιτικός Μάρτιν Μπράιαν Μουλρόνεϊ. Πολύ συχνά παρουσιάζουν μεγάλες ομοιότητες οι κώδικες της πολιτικής με τους αντίστοιχους του ποδοσφαίρου.

Είπαμε: τρεις απλές εκδοχές. Διαλέξτε όποια θεωρείτε επικρατέστερη ή προσθέστε νοερώς κάποια ακόμη. Σε κάθε περίπτωση, ας ελπίσουμε ότι την επόμενη φορά που θα σκοράρει η ΑΕΚ, οι οπαδοί της στην κερκίδα θα το γλεντούν δίχως να στρέφουν το κεφάλι δεξιά κι αριστερά για να εντοπίσουν «ύποπτους» που δεν γελούν...