Βαλβέρδε εναντίον... παράνοιας

Αχός βαρύς ακούγεται, πληκτρολόγια «ανάβουν» –για το πασιφανές: ο Ολυμπιακός διαθέτει πολύ καλή ενδεκάδα και πέραν αυτής ελάχιστα πράγματα. Επασχαν από αλόγιστη αισιοδοξία ή από βάναυση υποτίμηση των εκάστοτε αντιπάλων όσοι ήλπιζαν ότι η ομάδα επρόκειτο να κινηθεί επιτυχώς σε τρία μέτωπα (δύο εγχώρια και Ευρώπη) με 12-13 παίκτες. Το να απορεί κάποιος επειδή η ομάδα «έσκασε» είναι αφελές. Το να ενοχοποιεί –γι' αυτό– κυρίως τον προπονητή προσεγγίζει τα όρια της παράνοιας.

Ναι, ο Βαλβέρδε δεν κατόρθωσε να καλύψει τη διαδρομή Παρίσι – Ντακάρ με μισό ντεπόζιτο γεμάτο και χωρίς ενδιάμεσους ανεφοδιασμούς. Να βρει καλές λύσεις, τις οποίες αποκλείει το παρόν ρόστερ. Να βγάλει από τη μύγα επαρκές ξίγκι και από τον Μήτρογλου το κρυμμένο κράμα Ντιόγο με Αλεξανδρή. Αντε, να κρατήσουμε ως εκκρεμότητα το ερώτημα κατά πόσον ο Παπαδόπουλος θα μπορούσε να «ξελαφρώσει» κάπως τον Ντουντού.

Βλέπει κάποιος, στα σοβαρά, αντικαταστάτες συνολικά της λάτιν παρέας που κάνει τη διαφορά στον Ολυμπιακό; Υπάρχουν αντικαταστάτες που ρέπουν περισσότερο στα χαρακτηριστικά του επαρκούς «back up» παρά στην απόδοση του «mess up» ή –επί το αγενέστερο– «fuck up»; Χλομό.

«Το πρωτάθλημα έχει κριθεί εδώ και καιρό, άρα ο Βαλβέρδε θα μπορούσε να δίνει συστηματικά ανάσες στα πρώτα βιολιά της ομάδας». Εύκολο να το λες με τη σιγουριά της διαφοράς των 11 βαθμών. Εάν, όμως, επιστρατεύονταν «δεύτερα βιολιά» και η ορχήστρα είχε υποπέσει σε μερικά βαθμολογικά «φάλτσα», τι θα ακούγαμε σήμερα;

«Πάλι τα περσινά χτυποκάρδια θα έχουμε». «Δίνουμε ελπίδα στους άλλους τσάμπα και βερεσέ». «Καλά, δεν κατάλαβε ο Ισπανός ότι πρώτος στόχος είναι το πρωτάθλημα και αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε;». Αν το κατάλαβε, λέει… Καλύτερα από οτιδήποτε άλλο! Κι αναλόγως ενήργησε.

Σκεφθείτε: με τον τίτλο κατά 99,5% εξασφαλισμένο προκάλεσε γκρίνιες η ήττα από τον Εργοτέλη. Με τον τίτλο κατά 99,5% εξασφαλισμένο ο Βαλβέρδε κατηγορείται για την επιλογή του να εκτίσουν στο ματς της Τούμπας την ποινή τους οι Ντιόγο – Γκαλέτι.

Ανάμεσα στους κατηγόρους βλέπεις και ακούς πολλούς εξ όσων τον επέκριναν για το εκ διαμέτρου αντίθετο: επειδή επέμενε να χρησιμοποιεί τα «βαριά όπλα» της ομάδας. Πότε; Λίγο καιρό νωρίτερα, όταν η βαθμολογική διαφορά ήταν μικρότερη. Τώρα που μεγάλωσε αίφνης ανακαλύπτεται η υποχρέωση του Ολυμπιακού να κερδίζει πάση θυσία κάθε αγώνα πρωταθλήματος. Βγαίνει άκρη; Οχι.

Θα μου πείτε: «Κάθε μεγάλη ομάδα οφείλει να διατηρεί αξιοπρεπή εικόνα μέχρι το τέλος της σεζόν». Ασφαλώς. Μόνο που είναι άδικο –έως και παρανοϊκό– να κριθεί ο οδηγός του αυτοκινήτου, δηλαδή ο Βαλβέρδε, με γνώμονα το τι (δεν) κάνει το όχημα τώρα που ξέμεινε από βενζίνη. Λες κι όρισε ο ίδιος την ποσότητά της. Προπονητής είναι – και μάλιστα καλός. Οχι θαυματοποιός ούτε αλχημιστής. Πέρυσι τέτοια εποχή ο Τζόρτζεβιτς παραπονούνταν ότι βρισκόταν στα πρόθυρα του κώματος.

Εν πολλοίς φυσιολογικό: το «(πολύ) μικρό και (πολύ) ευέλικτο ρόστερ» κομίζει μεγάλη και... ανελαστική κόπωση. Η διαφορά είναι ότι πέρυσι το μοντέλο του «μικρού και ευέλικτου ρόστερ» το επέλεξε ο προπονητής, ο Τ. Λεμονής. Φέτος είναι απόρροια μιας συγκεκριμένης πολιτικής μεταγραφών –αναγκαστικής ή μη– που τήρησε η διοίκηση.

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε με αποκλεισμό από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ την καθυστερημένη διεκπεραίωση των καλοκαιρινών μεταγραφών – ας θυμηθούμε ότι τότε δεν είχε καν φορ. Πιθανόν να πλήρωσε και την έλλειψη ενός συνδετικού κρίκου ανάμεσα στην ομάδα και τον νέο (και νεοφερμένο στην Ελλάδα) προπονητή – δηλαδή κάτι σαν τεχνικό διευθυντή.

Η πρόωρη έξοδος από το ΟΥΕΦΑ ήταν, κυρίως, το κόστος της έλλειψης αξιόλογων εναλλακτικών λύσεων στο ρόστερ. Για αμφότερες τις αποτυχίες οι ευθύνες του Βαλβέρδε είναι υπαρκτές μεν, συγκριτικά λίγες δε. Στην ΠΑΕ αναλογούν απείρως περισσότερες, εκτός αν δεχθούμε ότι τα ψυχρά λογιστικά κατέστησαν αναπόφευκτη τη γραμμή του «αυτούς διαθέτουμε, με αυτούς θα πορευτούμε». Και έτσι να είναι, το δεσμευτικό πλαίσιο για τον κόουτς δεν αίρεται.

Ωραία, ας χρεώσουμε στον Βαλβέρδε την πλήρως αποτυχημένη επιλογή του Οσκαρ. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι επρόκειτο για τον έναν μόνο εκ των 4-5 παικτών που ζήτησε, έχοντας προφανώς στο μυαλό του συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Πριν συμπεράνουμε ότι Βαλβέρδε –εισηγούμενος την απόκτηση παικτών– διαθέτει μάτι σαν εκείνο του τραυματισμένου Τομ Κρουζ στο «επιχείρηση Βαλκυρία», ας λάβουμε κάτι υπ' όψιν: πολύ καλές σεζόν κάνουν οι Ντούντα, Καμούνιας, Ντούσερ.

Ολοι προτάσεις Βαλβέρδε για τον Ολυμπιακό. Επίσης, προτού συνυπογράψουμε αφορισμούς του τύπου «ο Βαλβέρδε δεν αναδεικνύει παίκτες», ας θυμηθούμε: αυτός ανέδειξε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο (Χάρκε, Τορεχόν) της Εσπανιόλ, η οποία παίζοντας τόσο καλό ποδόσφαιρο έφθασε στον τελικό του ΟΥΕΦΑ. Αυτός ανέδειξε τον δεξιό μπακ της ομάδας εκείνης, τον Τσίκα, όπως και τους αμυντικούς μέσους Ανχελ και Μόισες Ουρτάδο. Αλλά, θα μου πείτε, εδώ είναι Ελλάδα. Στην πρώτη σεζόν του σε μια ελληνική ομάδα ο κόουτς οφείλει να τα πετύχει όλα, να βρει λύσεις για όλα – ειδάλλως είναι «φόλα». Τόσο απλά...

Ακόμα κι αν κάποιος θεωρεί ότι με τόσο «κοντό» πάγκο ο Ολυμπιακός όφειλε να φθάσει σε υψηλότερο σημείο φέτος στην Ευρώπη, ας αναρωτηθεί: πόσες φορές στο παρελθόν προπονητές που ανέλαβαν να «χτίσουν» ομάδα του Ολυμπιακού πέτυχαν (και) στην Ευρώπη, στην πρώτη σεζόν τους στον «ερυθρόλευκο» πάγκο; Καμία. Στην πρώτη χρονιά του Μπάγεβιτς οι «ερυθρόλευκοι» αποκλείστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από την αδύναμη Φερεντσβάρος. Στην παρθενική σεζόν του Λεμονή για πρώτη (έως τότε) φορά κατετάγησαν τελευταίοι σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Πέρυσι ο Λεμονής απολύθηκε έπειτα από τις εξαιρετικές εμφανίσεις του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, επειδή η ομάδα ήταν χλομή στο πρωτάθλημα. Φέτος που ο Ολυμπιακός έκανε περίπατο στο πρωτάθλημα, αλλά απέτυχε στα ευρωπαϊκά, αφήνοντας απλώς έξοχες αναμνήσεις από τις βραδιές με Μπενφίκα και Χέρτα απειλείται –λέει– με ξεθώριασμα η εικόνα του Βαλβέρδε. Συγγνώμη αλλά πρόκειται για παράνοια που καθηλώνει τον Ολυμπιακό – κι ας τη θεωρούν ορισμένοι στοιχείο... μεγαλείου.

Την περίοδο τούτη οι φίλοι του Ολυμπιακού δικαίως μακαρίζουν τη Βέρντερ του Σάαφ που απέκλεισε –και μάλιστα με επικό τρόπο– τη Μίλαν. Φανταστείτε, λέει, να ήταν προπονητής των «ερυθρολεύκων» ο Σάαφ και να είχε υποστεί επί των ημερών του η ομάδα ευρωπαϊκές νίλες, ανάλογες εκείνων που γεύτηκε τα τελευταία χρόνια η Βέρντερ: αμφίβολο το αν θα έβγαζε μήνα στον πάγκο ο άνθρωπος. Εντάξει, ο Φέργκιουσον και ο Βενγκέρ θα άντεχαν μια σεζόν...

ΥΓ.: Το θέμα Λέτο έχει τη δική του αυτοτέλεια και θα το δούμε στο εγγύς μέλλον.