Σόρι, κόουτς, αλλά δεν με έπεισες

Πριν από δύο χρόνια ο Ολυμπιακός είχε χάσει ένα ανάλογο ματς με 0-1 έπειτα από ένα ρεσιτάλ χαμένων ευκαιριών. Η ήττα τον βοήθησε περισσότερο από το πρωτάθλημα που κέρδισε. Στο τέλος της σεζόν η ομάδα άλλαξε ριζικά, ανανεώθηκε, προχώρησε. Για τον ΠΑΟ, από την άλλη, μια νίκη θα ήταν ένα σημάδι μιας γενικότερης προόδου και μια ήττα μια ευκαιρία για να αξιολογηθούν ακριβοδίκαια κάποιοι άνθρωποι και οι επιλογές τους. Οι νίκες και οι ήττες στο ποδόσφαιρο δημιουργούν ιστορία, οι ισοπαλίες βοηθάνε μόνο για να συνεχίζονται χωρίς λόγο ανούσιες συζητήσεις.

Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ βγήκαν χαμένοι από το Καραϊσκάκη, γιατί το τελικό 0-0 αμφιβάλλω αν θα τους δώσει την ευκαιρία να ασχοληθούν με τα προβλήματά τους που τόσο πολύ φάνηκαν στο ματς. Ο Ολυμπιακός έχει μια κουρασμένη ομάδα – κουρασμένη εξαιτίας τις έλλειψης σοβαρών εναλλακτικών λύσεων και εξαιτίας της κακής διαχείρισης του «υλικού» που αποδεικνύεται ότι έκανε ο προπονητής της: αυτό το ξέραμε. Το καινούργιο της ιστορίας είναι πως ο πρωτοπόρος φαίνεται ότι έχει και μια ομάδα που παίζει μονοδιάστατα: αν οι επιθετικοί της (συνεπικουρούμενοι από τον Ντουντού και τον «Πάτσα») μπορούν να πρεσάρουν και να κλέψουν μπάλα, υπάρχει μια πιθανότητα να σκοράρουν, αν δεν μπορούν να το κάνουν (είτε εξαιτίας της κούρασης είτε γιατί ο αντίπαλος γυρνά την μπάλα σωστά) δύσκολα κάνουν φάσεις.

Ο Ολυμπιακός για τέταρτο κατά σειρά ματς έδειξε επιθετικές αδυναμίες – κυρίως έλλειψη τρόπων απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Ο Ντιόγο έμοιαζε απομονωμένος, ο Μπελούτσι έμεινε μακριά από την περιοχή, η αριστερή πλευρά δεν δούλεψε και η απουσία του Λέτο ήταν εμφανής: απέμεινε μόνο ο Γκαλέτι, που θα μπορούσε να πάρει ένα πέναλτι από τον Σπυρόπουλο, αλλά ο μπακ του ΠΑΟ στη μία και μοναδική στιγμή που ο Αργεντινός του ξέφυγε έκανε σωστά το τάκλιν και βρήκε μπάλα. Το να παίζεις την πιθανότητα να σου κάτσει μια φάση δεν αποτελεί λογική επιθετικού παιχνιδιού και το γράφω γιατί η εντύπωσή μου είναι ότι αντίθετα με το ματς του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ, την Κυριακή ο Ολυμπιακός μού φάνηκε ότι προσπάθησε να παίξει για να νικήσει.

Οπως έκανε και ο ΠΑΟ από τη στιγμή που έμεινε με δέκα παίκτες. Ο Τεν Κάτε είπε ότι υπήρχε μια γενική στρατηγική στο ματς: αναμονή στο πρώτο ημίχρονο και επίθεση στο δεύτερο. Σόρι, κόουτς, αλλά δεν με έπεισες. Κυρίως γιατί εγώ ξαναείδα αυτό που φέτος έχω δει κι άλλες φορές στον ΠΑΟ, δηλαδή μια οργισμένη αντίδραση μεγάλης θέλησης της ομάδας όταν έμεινε με δέκα παίκτες: αυτό είναι αξιέπαινο, πλην όμως δεν είναι οργανωμένο σχέδιο παιχνιδιού – εκτός αν ο Ολλανδός είχε συνεννοηθεί με τον Σπάθα να αποβάλει τον Σαριέγκι για να ξυπνήσει η ομάδα!

Ο Τεν Κάτε έκανε ένα καλό διαχειριστικό κοουτσάρισμα (πανέξυπνη η κίνηση να παίξει χωρίς φορ όταν έμεινε με έναν παίκτη λιγότερο μετατρέποντας το 4-3-2-1 σε 4-3-2-0, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα η άμυνα του Ολυμπιακού να χάσει τα σημεία αναφοράς της και να πανικοβληθεί) αλλά συνολικά ο ΠΑΟ παρουσίασε ξανά ένα έλλειμμα νοοτροπίας πετώντας ένα ημίχρονο απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο. Αυτός είναι και ο λόγος που η ομάδα του Τεν Κάτε έκανε μόλις 3 βαθμούς στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, όταν πέρυσι π.χ. είχε 7 και πρόπερσι 9!

Ψιλά γράμματα, θα πεις. Σωστά. Οπότε ας τα ρίξουμε στη διαιτησία. Αυτή του Σπάθα ήταν καλή, οι βοηθοί απλά σήκωναν σε όλες τις φάσεις τη σημαία δείχνοντας αδυναμία κρίσης. Δεν παραπέμφθηκε, πάντως, κανένας…