Ο εξόριστος λόγος του φιλάθλου

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Eρχονται μεγάλα ματς τις επόμενες μέρες και είναι αναπόφευκτο για μας τους παλιότερους να θυμόμαστε ιστορικές αναμετρήσεις του παρελθόντος.

Οι υγιείς όμως φίλαθλοι (ναι, υπάρχουν τέτοιοι, όσο μελό κι αν ακούγεται) νιώθουν και μια πικρία, διότι ξέρουν ότι είναι πολύ δύσκολο να απολαύσουν ξανά γήπεδο με οπαδούς και των δύο ομάδων μέσα, με εκατέρωθεν πειράγματα, έστω και με τις «ύβρεις και βωμολοχίες»!

Στις μέρες μας υπάρχει ένας επίσημος «λόγος», αυτός των συζητήσεων (μηνυμάτων και μονολόγων, καλύτερα) στο Διαδίκτυο μεταξύ των νεαρών οπαδών. Παίρνουν φωτιά τα μπλογκς και οι ηλεκτρονικές εφημερίδες. Βρίσκεις και ενθουσιασμένους φέτος ΠΑΟΚτσήδες και παθιασμένους Αρειανούς και προβληματισμένους ΑΕΚτσήδες αλλά αυτό που συμβαίνει με τους οπαδούς των «αιωνίων» δεν έχει προηγούμενο. Ο «πουθενάς» εναντίον του «μυρουδιά», ο «άμπαλος» εναντίον του «κλάψα», o «δευτερότριτος» εναντίον του «διορισμένου» και η «μπαλαρίνα» εναντίον του «πέτσινου»!

Τελικά, ό,τι στερούμεθα στην κερκίδα, η οποία είτε θα είναι κατακόκκινη είτε καταπράσινη, αλλά πια ποτέ γοητευτικά «μεικτή», το βρίσκουμε στα sites.

Επισημαίνω τον «επίσημο» λόγο, διότι υπάρχει και ο εξόριστος. Ο αθλητικός «λόγος» των παλιών φιλάθλων, οι οποίοι έκοψαν ούτως ή άλλως και βιαίως το γήπεδο, κυρίως εξαιτίας των εκτρόπων και της τυφλής βίας.

Επειδή αυτοί οι φίλαθλοι δεν… δέρνουν, δεν εκβιάζουν, δεν ασχημονούν, δεν σημαίνει και πως δεν υπάρχουν. Βλέπουν κι αυτοί τα ματς από τον καναπέ και είναι κυρίως αυτοί που ανεβάζουν στο 50% και 70% της τηλεθέασης τις μετρήσεις της AGB.

Αποτελούν αμελητέα ποσότητα όμως, διότι… δεν είναι μοντέρνοι φίλαθλοι, μιλούν ακόμα με ξεπερασμένους όρους όπως «αριστερό εξτρέμ», «λίμπερο» και «επόπτης γραμμών», αλλά πολύ φοβάμαι ότι το πιο ντεμοντέ τους χαρακτηριστικό είναι το ότι συνεχίζουν να έχουν φίλους γαύρους (ο βάζελος) και αντιστρόφως και το ότι ενοχλούνται από την –αντιαισθητική για όποιον έχει ένα κουκούτσι μυαλό– εικόνα των άδειων κερκίδων.

Κοινωνικοί, ιστορικοί, πολιτικοί αλλά και πολιτικάντικοι λόγοι, ακόμα και λόγοι αισθητικής (λένε κάποιοι…) έχουν χτίσει αυτό το πανύψηλο τείχος της αντιπαλότητας μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

Παραμονές των μεταξύ τους ντέρμπι, κυρίως, ο λόγος του μίσους (hate speech, που λένε και οι πολιτικοί επικοινωνιολόγοι) περισσεύει. Και όπως φαίνεται, η υπέρβαση του φαινομένου δεν συμφέρει κομμάτι –έστω– των διοικήσεων, των οπαδών και των πολιτικών που πολιτεύονται στις «ημέτερες» εκλογικές περιφέρειες που «πράσινοι» και «κόκκινοι» ψηφοφόροι ανεβάζουν και κατεβάζουν υπουργούς, αν το θελήσουν.

Οι Βόρειοι ήμασταν αγγελούδια…

Ο Λεωνίδας Ζησιάδης (1923-2000) στη συναρπαστική διήγησή του για την παλιά Θεσσαλονίκη («Θεσσαλονίκη, όσα θυμάμαι», εκδόσεις ΙΑΝΟS) καταγράφει σ' ένα μικρό κεφάλαιο μια παιδική μνήμη, μέσω της οποίας αποδεικνύεται ότι το μίσος και ο φανατισμός μεταξύ των οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού δημιουργήθηκαν πολύ γρήγορα, σχεδόν αμέσως μετά την ίδρυση των δύο ομάδων. Παραθέτω το απόσπασμα:

«Η αδιαλλαξία, βέβαια, στο ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο σημερινό φρούτο. Το 1930 κατέφθασαν κι αράξανε στο λιμάνι δύο βαπόρια γεμάτα κόσμο μέχρι τα μπούνια. Ηταν φίλαθλοι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού που δεν στάθηκε δυνατό ούτε να συνταξιδέψουν, γι' αυτό ναυλώσανε δύο χωριστά καραβιά! Το "Γεώργιος Τόγιας" και το "Ιθάκη"».

(σ.σ.: σύμφωνα με εφημερίδες της εποχής, στη Θεσσαλονίκη πήγαν γύρω στις τέσσερις χιλιάδες Αθηναίοι και Πειραιείς και είχαν ναυλωθεί επιπλέον τα πλοία «Αθήναι», «Κανάρης», «Μαίρη Μ.» και «Αρκαδία».)

Συνεχίζει ο Ζησιάδης:

«Υστερα από το τελευταίο ματς, στο οποίο ο Ολυμπιακός έφαγε σε αυτό μια οχτάρα, ο Πειραιάς και η Αθήνα βρέθηκαν σε παράταξη μάχης. Η Αστυνομία δεν ανέλαβε καμιά ευθύνη για την τήρηση της τάξης. Αποφάσισαν, λοιπόν, από κοινού να γίνει η ρεβάνς στη Θεσσαλονίκη, σε ουδέτερο έδαφος. Καμία βεβαίως ομάδα δεν είχε εμπιστοσύνη σε Ελληνα διαιτητή και φέρανε ξένον, έναν Ιταλό. Ετσι για πρώτη φορά είδαμε κι εμείς σε ελληνικό γήπεδο ξένο διαιτητή. Ο φανατισμός των Νοτίων ήταν για μας κάτι το πρωτοφανές. Δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο πάθος κι ούτε είχαμε ξανακούσει τέτοιες πρωτότυπες βρισιές, από φιλάθλους που αγγίζανε τα όρια της υστερίας. Εμείς οι Βόρειοι ήμασταν αγγελούδια μπροστά τους.

Την ξαναφάγανε οι Πειραιώτες (2-1) και το βράδυ έξαλλοι από χαρά οι Παναθηναϊκοί και αγριεμένοι οι Ολυμπιακοί ξαναγεμίσανε τα καράβια τους και βάλανε ρότα προς Νότον».

«…Δεν ακούστηκε τίποτα για ναυμαχία στις δυτικές ακτές του Αιγαίου. Αυτά, για να μη νομισθεί ότι τότε ήταν όλα ειδυλλιακά και η κερκίδα "παναγίες"».

Για την ιστορία: όπως περίμεναν πολλοί, ο Ολυμπιακός δεν θα άφηνε έτσι αυτή την ντροπή της οκτάρας (8-2 συγκεκριμένα) και απάντησε μ' ένα μεγαλοπρεπές 6-1 επί του ΠΑΟ για το Κύπελλο στις 13 Νοεμβρίου 1933 και μάλιστα εκτός έδρας, το οποίο επανέλαβε και για το πρωτάθλημα δύο χρόνια αργότερα.

Μεσολάβησε, όμως, κι ένα αρκούντως χορταστικό 4-1 υπέρ του Παναθηναϊκού το 1935 στη Λεωφόρο! Το θέμα μας, όμως, σήμερα δεν είναι η στατιστική των «κοκκινοπράσινων» αναμετρήσεων.