Πολυμετοχικός έτοιμος για «κούπα»...

Eξαλλος είμαι με τον Ισπανό Μπιρσίμ, λατρεμένε αναγνώστη. Είδα το παιχνίδι του πολυμετοχικού με τη Βιγιαρεάλ και μου ανέβηκε η πίεση στο 30. Ο γλυκός σκηνοθέτης του αγώνα πρέπει να έχει δορυφορικό πιάτο σπίτι του και να παρακολουθεί φανατικά «Αθλητική Κυριακή». Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή του με τα διαδοχικά ριπλέι ύστερα από κάθε υποψία αμφισβητούμενης φάσης.

Βαρέθηκα να βλέπω καρέ καρέ τις λάγνες αγκαλιές των παικτών έπειτα από κάθε κόρνερ της Βιγιαρεάλ. Ετσι όπως το πήγαινε ο χρυσός μου, φοβήθηκα ότι ήταν θέμα λεπτών να ακούσω την κωδική λέξη «εδώ», να πεταχτεί ο Βαρούχας και να αρχίσει την ανάλυση των φάσεων, την ώρα που το παιχνίδι συνεχιζόταν κανονικά. Εφιάλτης μού έχει γίνει ο Παναγιώτης...

Εσύ μπορεί να γελάς, κεχαριτωμένε, όμως όπως την πάει τη δουλειά ο πολυμετοχικός, να μου το θυμηθείς ότι θα τη σηκώσει την «κούπα» στο τέλος. Δεν ξέρω, βέβαια, αν προλάβει κανείς να δει το ευτυχές γεγονός και να πανηγυρίσει, διότι είναι πολύ πιθανό λίγα λεπτά πριν σηκώσει ο Γιάννης Γκούμας το τρόπαιο (όπως κάνει και στο σκίτσο) να έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου.

Αν σκεφτείς ότι για να φτάσει ο πολυμετοχικός στον τελικό χρειάζεται να παίξει άλλα δύο παιχνίδια εκτός έδρας και συνυπολογίσεις το ιστορικό των συμφορών που βρίσκουν την ανθρωπότητα λίγο πριν η ομάδα κατακτήσει θετικό εκτός έδρας αποτέλεσμα, καταλαβαίνεις τον λόγο για τον οποίο αγχώνομαι...

Βάλε κάτω τα δεδομένα, sugar, και θα καταλάβεις και συ ότι δεν υπάρχει ομάδα που μπορεί να σταματήσει τον πολυμετοχικό. Κατ' αρχάς, με τον Πουρουπουπού στην περιγραφή των αγώνων του το «τριφύλλι» είναι αήττητο. Μέχρι να γλυκαθεί ο Βερνίκος και αποφασίσει να πάρει εκείνος τη σκυτάλη, η ομάδα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Τρένο την πάει ο γλυκός Παυλής για τον τελικό...

Είναι φανερό, επίσης, ότι ο Τεν Κάτε διαθέτει κάτι από τη μαγική αύρα του Ρεχάγκελ. Αμφιβάλλω αν υπήρχε έστω και ένας οπαδός του πολυμετοχικού που να ανησύχησε στις ευκαιρίες της Βιγιαρεάλ. Ακόμα και αν έπαιζε μπακότερμα ο πολυμετοχικός, είχες τη σιγουριά ότι την κρίσιμη ώρα λίγο να σφιγγόταν ο Ολλανδός από τον πάγκο, η μπάλα θα πήγαινε στα περιστέρια. Το πιο σημαντικό, όμως, όπλο του πολυμετοχικού είναι άλλο: ο «αόρατος τοίχος». Εχω αρχίσει να πιστεύω τελικά ότι ο Βραζιλιάνος είναι μάγος...

Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου, φίλε αναγνώστη. Αν σε ρωτούσαν ποιος παίκτης του πολυμετοχικού έτρεξε περισσότερο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, θα απαντούσες ποτέ ο Ζιλμπέρτο Σίλβα; Κι όμως. Σύμφωνα με τα στατιστικά που δίνει η ΟΥΕΦA, ο Βραζιλιάνος «μέτρησε» 12 χιλιόμετρα και κάτι. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το πρώτο είναι ο Σίλβα να βάζει διπλή ταρίφα και στη σούμα ο αριθμός των χιλιομέτρων που έτρεξε να διπλασιάζεται. Το πιο πιθανό, όμως, είναι να γίνεται αόρατος, όπως ο Κέβιν Μπέικον στη γνωστή ταινία, να κόβει βόλτες στο γήπεδο και να μην τον βλέπει κανείς...

Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, δεν αποκλείω στο γκολ του Καραγκούνη ο Βραζιλιάνος να έγινε αόρατος, να άλλαξε την πορεία της μπάλας και να την έστειλε ο ίδιος στα δίχτυα. Ομάδα που έχει στις τάξεις της παίκτη με τέτοιες ικανότητες, και να θέλει, πώς να χάσει;

Μετά το τέλος του αγώνα συνέβη η σκηνή που με γοήτευσε περισσότερο. Ο αρρενωπός Τεν Κάτε έκανε τις πρώτες δηλώσεις στον Γιάννη Σκόκα, όμως φαίνεται ότι θα είχε ώρα να κάνει τσιγάρο και δεν τον κρατούσε ο τόπος. Ο καλός μου, αφού απάντησε σε τρεις-τέσσερις ερωτήσεις, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και ο γλυκός Γιάννης, ενώ ο Τεν Κάτε είχε ήδη φύγει από το πλάνο –ίσως και από την Ισπανία- έμεινε να λέει: «Πρέπει να αποδεσμεύσουμε τον Ολλανδό προπονητή γιατί έχει να πάει και στη συνέντευξη Τύπου». Μέλωσα...

Εκείνος που έκλεψε την παράσταση, dear, το βράδυ της Τετάρτης ήταν ο γοητευτικός Βερνίκος στη ΝΕΤ. Ο Κώστας μου έβγαλε το κλασικό μπλε σακάκι που φορά εδώ και είκοσι πέντε χρόνια –το λιγότερο- επιλέγοντας αυτή τη φορά ένα κομψότατο γκρι σκούρο και έλαμπε ολόκληρος.

Στην αρχή νόμισα ότι ο χρυσός μου άρχισε επιτέλους να ράβεται στον Αρμάνι και εντυπωσιάστηκα, διότι δεν τον είχα για χουβαρντά, όμως με μία δεύτερη πιο προσεκτική ματιά συνειδητοποίησα την πικρή αλήθεια. Επρόκειτο περί απομιμήσεως. Κότσο τον 'πιασαν τον αγαπημένο μου. «Μαϊμού» Αρμάνι τού έδωσαν να φορέσει...

Οσο για τη γραβάτα του, ό,τι και να πω είναι λίγο. Υποψιάζομαι ότι το πολυμήχανο αγόρι μου έκοψε ένα κομμάτι από το καρό σακάκι που φορούσε ο Ταμτάκος στη μεγάλη ταινία «Ο Ταμτάκος στο ναυτικό» και το έκανε γραβάτα, όμως δεν ορκίζομαι κιόλας.

Η ταινία είναι παλιά, ο Κώστας μου νεότατος, οπότε πώς να ξέρει για το συλλεκτικό σακάκι; Ισως βέβαια να τον ενημέρωσε ο Αγγελος Μενδρινός, ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον Κώστα, αλλά με ανάλογο γούστο στο ντύσιμο. Οπως και να 'χει, το όλο σύνολο έδενε τόσο αρμονικά με τον σκελετό των γυαλιών του, που κάθε επιπλέον σχόλιο περιττεύει. Μοντελάκι ήταν ο Κώστας μου...

Δίπλα στον Βερνίκο είχε την ατυχία να κάθεται ο Στράτος Αποστολάκης, ο οποίος στη σύγκριση των δύο έχανε δίχως δεύτερη σκέψη. Εκτίμησα ιδιαίτερα το χρώμα της γραβάτας του Στράτου, γιατί μου θύμισε υπερβολικά εκείνο του πανιού που στρώνουν στον Επιτάφιο της ενορίας μου.

Βρήκα τη στυλιστική του άποψη εξαιρετικά προχωρημένη και ειδοποίησα ήδη τον Χάρη Σιανίδη να ψάξει και να μου βρει δύο ίδια κομμάτια. Η θεία Λουκρητία, βλέπεις, έχει αναλάβει φέτος τις ετοιμασίες του Επιταφίου και θέλω και εγώ να συνεισφέρω όσο μπορώ...

Διάβασα χθες στα «Νέα» μία είδηση, πολυαγαπημένε αναγνώστη, και συγκλονίστηκα: «Η Αννα Καραμανλή θέλησε να αποκτήσει πτυχίο πιλότου για να καταπολεμήσει τον φόβο της για τις πτήσεις. Χρειάστηκε περισσότερες από 45 ώρες πτήσης για να το πετύχει».

Εμαθα ότι η λαμπερή Αννα γνωρίζει ήδη να οδηγεί ελικόπτερο και κατάλαβα ότι η καλή μου έχει αρχίσει να παίρνει τα μέτρα της. Διότι με τον Κατσαρό, τον Πουρουπουπού και τον Βαρούχα στο πλάι της, που για να σταματήσουν τη λογοδιάρροια πρέπει να πέσει πρώτα το σήμα της ΕΡΤ, πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Βλέπω την Αννούλα, όπου να 'ναι, να μπαίνει στο ελικόπτερο και να απογειώνεται από το στούντιο προς άγνωστη κατεύθυνση, μπας και βρει την υγειά της. Εχει και αυτή τα δίκια της...