Villa-galini ή Villa-orgion;

Οποτε διαβάζω το όνομα της Βιγιαρεάλ, πάντα μου έρχεται στο μυαλό το ιστορικό πρωτοσέλιδο, αν δεν κάνω λάθος της «Αυριανής» αρκετά χρόνια πριν, για τη «Βίλα του Αντρέα» που έκανε τους Κύπριους φίλους μας να γελάνε για τρεις μέρες, μια που «βίλα» στα κυπριακά σημαίνει κάτι που είναι μεγάλο και «πολυτελές» και σε καμία περίπτωση δεν το λες «ακίνητο», αλλά μάλλον ευκίνητο. Οπότε, σε περίπτωση αποτυχίας σήμερα το βράδυ, ένας τίτλος σχετικός με τη «Βίλα της Ρεάλ» θα μπορούσε να είναι ελαφρώς σόκιν, αλλά μέσα στο θέμα.

Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται για ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι, όλοι οι οπαδοί του και οι εφημερίδες ―«πράσινων» αποχρώσεων ή «αντικειμενικές»― θυμούνται τον «κύριο πρέσβη» (όχι αυτόν με τα σοκολατάκια που μας κακομαθαίνει, τον άλλον), το «ευρωπαϊκό του κοστούμι», τα «εκεί που έχει ταξιδέψει», τα «μόνο εσύ». Ακόμα κι όταν ετοιμάζεται να πάει μέχρι την Ισπανία, εκεί όπου έχει πονέσει ουκ ολίγες φορές από Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Λα Κορούνια, Σεβίλλη, Ατλέτικο.

Εύκολα ή δύσκολα, ο Παναθηναϊκός χάνει στην Ισπανία ―είτε από το γκολ του τρισκατάρατου Μακουκούλα με τη Σεβίλλη (α, ρε Εκι, εκεί βρήκες να αποβληθείς;) είτε στο 3-1 με την Μπαρτσελόνα που την ανάγκασε να κάνει τον σταυρό της στο τέλος, όταν την είχε κλείσει στην περιοχή της. Η ουσία είναι, όμως, ότι στην Ισπανία δεν τον πάει καλά ―ακόμα και στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ πριν από μερικά χρόνια γνώρισε στο τέλος μια ανώδυνη ήττα με την Ατλέτικο από το φάουλ-γκολ του Σιμάο.

Φυσικά η Βιγιαρεάλ δεν είναι ούτε Ρεάλ ούτε Μπαρτσελόνα. Είναι προτιμότερη από την ενθουσιώδη Ατλέτικο και την αποτελεσματική και επίμονη μέχρι το «ενενήντα φεύγα» Σεβίλλη. Παραμένει όμως μια top-class ομάδα που «πιάνει» κάτι 15λεπτα-φωτιά, τα οποία μπορούν να διαλύσουν και την πιο συμπαγή άμυνα. Αυτό που έλεγα και πριν από το ματς στο Μιλάνο, αυτό λέω και τώρα ―και δεν το κάνω για το γούρι: ένα τέτοιου είδους παιχνίδι εξαρτάται κυρίως από τις ορέξεις, τις διαθέσεις και το τέμπο που θα πιάσει η ισπανική ομάδα.

Από τα κέφια του Σένα που κόβει, μοιράζει παιχνίδι, αυξομειώνει τον ρυθμό, «σαλπίζει» την αντεπίθεση. Από τις κούρσες του Καθόρλα. Τις εμπνεύσεις του Ρόσι και το ένστικτο του Νιχάτ. Από την εμπειρία του Πιρές. Από τη ρέντα του Κάνι. Θέλουμε να παραμυθιαζόμαστε μόνοι μας; Ε, τότε, ας πούμε ότι ο καλός Παναθηναϊκός δεν φοβάται κανέναν, ότι μπορεί το «διπλό» κι ότι έχει πιο βαριά φανέλα από αυτή της Βιγιαρεάλ, όπως κι αν παίξουν οι Ισπανοί.

Θέλουμε να κοιτάζουμε την αλήθεια κατάματα χωρίς να κοκκινίζουμε από ντροπή; Ο Παναθηναϊκός μπορεί να γυρίσει με αποτέλεσμα που θα του δίνει ελπίδες για τη ρεβάνς, περισσότερες ή κάποιες, αν και ο ίδιος κάνει το τέλειο παιχνίδι ή αυτό που θα αγγίζει την τελειότητα σαν τα ρεπορτάζ του Παναγιώτη Τόκου και παράλληλα η Βιγιαρεάλ δεν πιάσει το παιχνίδι της: αν μείνει λίγο πιο πίσω, αν παρουσιάσει κενά στο κέντρο της άμυνας, αν έχει παίκτες-κλειδιά σε μέτρια μέρα και δεν πιάσει ένα εκρηκτικό 10λεπτο.

Η μπάλα είναι ικανότητα, τακτική, στήσιμο από τον προπονητή, διάταξη, συστήματα που αλλάζουν στη διάρκεια του αγώνα, τεχνικές αρετές, πνευμόνια, ψυχή, βάρος φανέλας. Αλλά είναι και ρέντα. Μια φάση μπορεί να σε τσακίσει ή να σε απογειώσει. Βάζεις ένα γκολ σε μια αντεπίθεση ή μία στημένη φάση; Τους κόβεις τα πόδια. Σου βάζουν ένα γκολ στις αρχές του αγώνα; Σε παίρνει το ποτάμι. Ζητείται, λοιπόν, πέρα από το «ευρωπαϊκό κοστούμι» (και όχι κανένα αποκριάτικο) και λίγη ρέντα, για να έχει η ρεβάνς στο ΟΑΚΑ την ατμόσφαιρα και τη διάθεση που θέλουμε.