Πότε είδατε για τελευταία φορά τον Φραγκίσκο Αλβέρτη ντυμένο με την πράσινη στολή του Παναθηναϊκού; Υποθέτω ότι έχουν περάσει μήνες. Δοκίμασα να μαντέψω πριν συμβουλευτώ τις ιστοσελίδες του Γαλάνη και της Ευρωλίγκας και έπεσα οικτρά έξω. Νόμιζα ότι ο «Φράνκι» έχει πατήσει παρκέ σε πέντε–έξι φετινούς αγώνες του «τριφυλλιού». Στην πραγματικότητα, η συμμετοχή του είναι μία, μοναδική και μονάκριβη, όπως ο ίδιος στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. Τρία λεπτά και 46 δευτερόλεπτα συμμετείχε στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας, με αντίπαλο τη Ζαλγκίρις. Πρόφτασε να δοκιμάσει και δύο σουτ από τα 6,25 μέτρα. Τα έχασε και τα δύο.
Μήπως του αξίζει κάτι καλύτερο;
Δεν τον έχουν πάρει δα τα χρόνια. Ο Φραγκίσκος δεν είναι 40 χρόνων, όπως πιθανόν να νομίζει όποιος τον θυμάται αμούστακο στα γήπεδα της Α1 το 1990, αλλά μόλις 34 στα 35 (γεννημένος στις 11 Νοεμβρίου 1974). Το γερό του κορμί θα μπορούσε να τον κρατήσει ενεργό για ένα-δύο χρόνια ακόμα, αν όχι περισσότερα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έπαιξαν μπάσκετ ικανοποιητικών προδιαγραφών μέχρι το τέλος της τέταρτης δεκαετίας τους. Μήπως θυμάστε με ποιους παίκτες κατέκτησε η Τρέισερ το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1988 στη Γάνδη; Κανένας από τους Μενεγκίν, Μάκαντου, Ντ’Αντόνι δεν ήταν κάτω των 37 ετών.
Στον Παναθηναϊκό των αστρονομικών αγωνιστικών απαιτήσεων, ο Αλβέρτης φαίνεται ότι δεν έχει πια ρόλο ως μπασκετμπολίστας. Καθισμένος με πολιτικά δύο καρέκλες πιο κει από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είναι κάτι ανάμεσα σε μαθητευόμενο προπονητή και σε ενεργό team manager.
O ίδιος προφανώς αποδέχθηκε εξαρχής αυτόν τον ρόλο, ειδάλλως θα ζητούσε (και φυσικά θα πετύχαινε) την αποδέσμευσή του το περασμένο καλοκαίρι. Δεν θέλησε να γίνει «γυρολόγος» στα 34 του. Προτίμησε να μείνει στην ομάδα, να φορέσει τη στολή του εμψυχωτή, του σχεδόν παλαίμαχου αρχηγού και παράλληλα να διεκδικήσει όσα λεπτά συμμετοχής πιθανόν να του αναλογούν.
Θα είναι, μάλλον, ψιχία. Αλλά θυμηθείτε το φάιναλ φορ του 2007 στην Αθήνα. Ο Αλβέρτης ήταν και τότε 9ος ή 10ος παίκτης του Παναθηναϊκού. Ο Ομπράντοβιτς τον προβίβασε εν μιά νυκτί σε πρώτη αλλαγή, για να μπολιάσει την ομάδα του με πάθος, αυταπάρνηση και φανατισμό. Ο Φραγκίσκος ανταποκριθηκε στην πρόκληση κι... άναψε σπίθα, η οποία φούντωσε και κατέκαψε την Τάου και την ΤΣΣΚΑ.
Η ανταμοιβή του ήταν οι επευφημίες τη στιγμή της απονομής. Ηταν αυτός που σήκωσε πρώτος το 4ο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπως και τα τρία προηγούμενα. Πάντως την καλύτερή του εμφάνιση σε τελικό την έκανε πιτσιρικάς το 1996 στο Παρίσι, στο πλευρό του Ντομινίκ. Αρχηγός ήταν τότε ο Παναγιώτης Γιαννάκης…
Μετά τον θρίαμβο της περασμένης Κυριακής, ο σεμνός Διαμαντίδης θέλησε να μοιραστεί τη στιγμή της απονομής με τον παραδοσιακό κάπτεν της ομάδας. Η πρωτοβουλία ήταν αξιέπαινη και ενδεικτική του ήθους του ανδρός, αλλά ο Αλβέρτης (επίσης προς τιμήν του) αρνήθηκε κατηγορηματικά. Δεν φόρεσε καν το μπλουζάκι με την επιγραφή «Κυπελλούχοι Ελλάδας 2009».
Αισθάνεται μέλος αυτού του Παναθηναϊκού, αυτό δεν αμφισβητείται, αλλά από ένα διαφορετικό πια μετερίζι. Οχι αυτό του μπασκετμπολίστα.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
