Εισιτήρια, επαρχιακές ομάδες και κλισέ

Με ορισμένες «στάσεις» στην επαρχία συνεχίζουμε την αναφορά στη μειωμένη –σε σχέση με την αρχή της σεζόν– προσέλευση κόσμου στα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας. Μία μόνο ήττα -κι αυτή από τον Παναθηναϊκό- είχε υποστεί μέχρι τώρα (δηλαδή μέχρι την 22η αγωνιστική) ο Λεβαδειακός.

Εξαιρετικά τα αποτελέσματά του εντός έδρας, γερός ο αντίπαλος - ο ΠΑΟΚ. Κίνητρο; Μεγάλο: η ομάδα αγωνίζεται για να παραμείνει στην κατηγορία -κι όχι υπό βαθμολογικές συνθήκες απόγνωσης. Το ματς, όμως, δεν «έκανε» περισσότερα από 2.504 εισιτήρια.

Με τον ΟΦΗ, πάλι, συνέβη το αμίμητο: νικώντας στη Φυλή η ομάδα βρήκε σανίδα σωτηρίας, αλλά η αναμέτρηση (με τον Αστέρα) που θα έκρινε αν ο ναυαγός μπορεί να πιάσει στεριά προσέλκυσε 2.561 ανθρώπους. Εν ολίγοις, στο ματς «ζωής ή θανάτου» για τον ΟΦΗ παρευρέθησαν 835 άνθρωποι λιγότεροι από όσους πηγαίνουν κατά μέσο όρο σε κάθε παιχνίδι του, τη φετινή σεζόν.

Ανεξήγητο; Καθόλου. Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο εν λόγω μέσος όρος των 3.396 εισιτηρίων οφείλεται κυρίως στους αγώνες με τους «μεγάλους» και στην παρουσία των δικών τους οπαδών - Κρητικών ή εκδρομέων. Κατά τ' άλλα, ζήτω το δόγμα πως «η επαρχία παθιάζεται με τις ομάδες της»...

Να υποθέσουμε ότι ο ΟΦΗ συνιστά «ειδική περίπτωση», διότι σημαντικό τμήμα των οπαδών δυσφορεί με τη διοίκηση; Ωραία.

Ας δούμε τι γίνεται με τον συγκάτοικό του, τον Εργοτέλη, τον οποίο κάθε άλλο παρά ταλανίζουν τέτοια προβλήματα: η ομάδα που όταν πρωτοεμφανίστηκε στη μεγάλη κατηγορία συναγωνιζόταν σε εισιτήρια τον Παναθηναϊκό (!) της Λεωφόρου φέτος κόβει στο Παγκρήτιο κατά μέσο όρο 2.348 εισιτήρια.

Επίδοση που την κατατάσσει 4η από το τέλος στην προσέλευση κόσμου. Ε, όταν υπερισχύεις κοτζάμ Παναθηναϊκού για δεύτερη φορά την ίδια σεζόν και στο επόμενο παιχνίδι σου στο Παγκρήτιο (Εργοτέλης – Ηρακλής) σε ανταμείβουν με μόλις 2.159 «χαρτάκια», δεν μένουν πολλά ακόμη να πεις ή να αναλύσεις. Ετσι, για να μην ξεχνάμε πόσο «ανθεκτικός» στον χρόνο είναι ο όποιος ενθουσιασμός των φίλων των «νεοφώτιστων» ομάδων της περιφέρειας.

Ενθουσιασμός κατά κανόνα πρόσκαιρος, ικανός όμως να τροφοδοτεί ένα κλισέ μόνιμο: «Η επαρχία διψάει για μπάλα»... Η άλλη απατηλή παραλλαγή του δόγματος περί επαρχίας και κόσμου προσλαμβάνει χαρακτήρα ευχής: «Να ανέβουν στη μεγάλη κατηγορία περισσότερες επαρχιακές ομάδες, γιατί γεμίζουν τα γήπεδά τους». Ναι, ίσως, για λίγες αγωνιστικές –κατόπιν το πράγμα συνήθως «ξεφουσκώνει». Πολλώ δε μάλλον αν καταφθάσουν μερικές βαριές ήττες.

Τι δεν λαμβάνει υπόψη η σχετική φιλολογία που σε αδρές γραμμές (θέλει να) θεωρεί ότι όλες οι ομάδες της περιφέρειας είναι π.χ. σαν τα Γιάννενα; Πρώτον, πόσα εισιτήρια κόβουν οι επαρχιακές ομάδες στην ίδια τη Β' Εθνική. Δεύτερον, ότι εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης εδρεύουν οι μισοί από τους συλλόγους της Σούπερ Λίγκας, αλλά προσελκύουν μόλις τον έναν στους τέσσερις φιλάθλους που πηγαίνουν γήπεδο.

Κι ας μην πει κανείς πως φταίει η μικρή χωρητικότητα των γηπέδων τους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. Τρίπολη), ο μέσος όρος των εισιτηρίων των ομάδων της περιφέρειας απέχει από την πληρότητα περίπου όσο κι ο «ξεζουμισμένος» Ολυμπιακός που αντιμετώπισε (;) τη Σεντ Ετιέν από την ομάδα του 5-1 επί της Μπενφίκα. Χθες εξηγήσαμε γιατί δεν επαρκεί η εξήγηση πως «κρίθηκε ο τίτλος κι έτσι έπεσε το ενδιαφέρον του κόσμου».

Δεν είναι ευκαιριακοί ή εποχικοί οι λόγοι της απομάκρυνσης του κόσμου από το γήπεδο. Ούτε γεωγραφικοί: η ιδέα ότι ο κάτοικος μιας μεγάλης πόλης της περιφέρειας «διψά για μπάλα» επειδή… κάπως πρέπει να διασκεδάσει παραπέμπει στην ελληνική επαρχία του '50 και του '60. Σήμερα έχουν «ομογενοποιηθεί» σε μεγάλο βαθμό καταστάσεις και συνθήκες.

Υπάρχει κόσμος που διαθέτει, πλέον, με μεγάλη φειδώ χρήμα για τα «μη αναγκαία». Υπάρχει κόσμος που είτε «μετρά» χρήμα, είτε ελεύθερο χρόνο είτε αμφότερα. Υπάρχει κόσμος που έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις αν θέλει να διασκεδάσει και μια καλή τηλεόραση εάν επιθυμεί να δει μπάλα. Τον κόσμο αυτόν τον συναντάς στις Σέρρες και στο Ηράκλειο, όπως στη Νέα Σμύρνη και την Κυψέλη.

Εάν σε όλα αυτά μπορεί να υπάρξει κάποιο αντίβαρο, η αναζήτησή του ας αρχίσει από το φθηνότερο εισιτήριο. Το σκέφτονται ή και το θεσπίζουν ήδη στην Αγγλία –το έγραψε προσφάτως ο Χρ. Σωτηρακόπουλος. Πού; Στη χώρα της οποίας οι κάτοικοι -σύμφωνα με ένα παλιό ρητό- κατατάσσουν τις ανάγκες τους με τη σειρά «τροφή, γήπεδο, ποτό, σεξ». Στην Ελλάδα είναι μέγα πάθος το ποδόσφαιρο, όχι όμως κατ' ανάγκην και το γήπεδο. Πολλώ δε μάλλον το ακριβό. Τόσο απλό...