Μια χαρά επηρεάζονται

Το ερώτημα αν οι διαιτητές επηρεάζονται είναι περιττό. Επηρεάζονται μια χαρά. Σπανιότερα στις μέρες μας από τον φόβο της βίας, αλλά πολύ συχνά από τον φόβο ότι θα χάσουν τα χίλια ευρώ τον αγώνα και σχεδόν πάντα από την πιθανότητα να γίνουν διεθνείς. Οχι μόνο για τα λεφτά των διεθνών αγώνων, ούτε για τη δόξα, αλλά για τη δυνατότητα να νιώσουν μια φορά άνθρωποι στην καριέρα τους.

Να σφυρίξουν και μερικά ματς στην ατμόσφαιρα που σφυρίζουν οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να κάνει έναν διαιτητή διεθνή; Το βρήκατε. Η ΕΠΟ. Ηταν και ο λόγος που ο Θωμάς το πρώτο που είχε πει στον Κόκκαλη ήταν να βάλει δικά του άτομα στη διοίκηση της ΕΠΟ, διότι όσο τα κουμάντα κάνει ο Τριβέλας προκοπή δεν θα δει. Τέλος πάντων, είναι αστείο ότι τα σφυρίγματα αγοράζονται με τη βοήθεια της UEFA, αλλά όλη η ιστορία σηκώνει γέλιο. Γιατί στην ελληνική διαιτησία εδώ και καιρό η τρίχα έχει γίνει τριχιά. Και οι λόγοι είναι εύκολο να παρουσιαστούν.

Πρώτον, επειδή έχουμε φτάσει στο σημείο όχι να αναλύουμε τηλεοπτικά τις αμφισβητούμενες φάσεις, αλλά και αυτές στις οποίες δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Η φάση με το ακυρωθέν γκολ του Μάντζιου έχει παρουσιαστεί σαν λάθος στη μετάδοση, σαν οφσάιντ στην ανάλυση των φάσεων και έχει εξαφανιστεί στις ειδήσεις της επόμενης μέρας. Οποιος γουστάρει διαλέγει την εκδοχή που θέλει και μπορεί να κάνει την προπαγάνδα του.

Δεύτερον, επειδή μόνο στην Ελλάδα έχουμε αποφασίσει να μη λαμβάνουμε υπ' όψιν το ανθρώπινο λάθος. Ακόμα και σε οφσάιντ πόντων και φάσεις με πέντε παίκτες μπροστά, ό,τι και να γίνει θέλουμε να του δώσουμε πρόθεση. Τρίτον, επειδή γουστάρουμε συνωμοσίες. Γουστάρουμε Λιακόπουλους. Κάπου υπάρχει ένα πανίσχυρο κέντρο που κανονίζει τα πάντα. Τώρα γιατί το πανίσχυρο κέντρο τη μία Κυριακή πιστολίζει τον Θρασύβουλο για να κερδίσει ο ΟΦΗ και την άλλη τον ΟΦΗ για να πάρει ισοπαλία ο Αστέρας, δεν εξηγείται επαρκώς. Τουλάχιστον πέραν του «ο Κομπότης πήγε στον Μποροβήλο και μαζί πήγανε στον Ψυχομάνη, που είπε στον Μπίκα ότι είναι παρατηρητής».

Τέταρτον, επειδή όσο υπάρχει η εντύπωση ότι όλα στήνονται κάποιοι θα βγάζουν μεροκάματα πουλώντας παρολιά ότι θα τα στήσουν. Και πέμπτον και τελευταίον και κυριότερον. Επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο μια ζωή θα πληρώνει τις επιπτώσεις της ατιμωρησίας της «παράγκας». Το ότι η υπόθεση παραγράφηκε με βούλευμα νομικά είναι σημαντικό για τους κατηγορουμένους, αλλά ηθικά είναι ασήμαντο. Η «παράγκα» με τις κασέτες της, αν δεν κλείσει στη συνείδηση του κόσμου, θα πηδάει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ολους και όλα.


Το σκάνδαλο της εβδομάδας δεν ήταν η διαιτησία, αλλά τα φλουριά στην πίτα της ΑΕΚ. Τζεμπούρ, Σκόκο και Μανωλάς; Ούτε όταν ήμουν τριών χρόνων και είχα πλακωθεί με την αδελφή μου την Πόπη η μάνα μου δεν θα τολμούσε να στήσει τη βασιλόπιτα για να κερδίσουμε τα δύο φλουριά και να έχει την ησυχία της. Οσο για τον Μανωλά, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για να του πέσει το φλουρί είναι για να του ανέβει το ηθικό μετά τις ιστορίες με τα ταξίδια στην Αργεντινή και τη μεταγραφή του Λέκι.

Το μόνο από το οποίο εντυπωσιάζομαι είναι ότι την τελετή παρακολούθησε ο Ραφίκ Τζεμπούρ. Ετσι όπως κάνει την προσευχή του πριν από κάθε παιχνίδι, το παλικάρι πρέπει να κερδίζει το ετήσιο βραβείο Αγιατολάχ Χομεϊνί για τον πιο πιστό μωαμεθανό ποδοσφαιριστή.

Συγκρίνεται μόνο με τον Νασίφ Μορίς, που πριν από την αρχή κάθε ματς έπεφτε στα γόνατα και προσκυνούσε προς την κατεύθυνση της Μέκκας, αλλά όταν προσευχόταν όρθιος με τα χέρια του ενωμένα σαν να κρατάει το Κοράνι δεν το τελείωνε τόσο ωραία όπως ο Τζεμπούρ, που κάνει την κίνηση σαν να πλένει το πρόσωπό του. Ακόμα όμως κι αν ο Τζεμπούρ παραβρέθηκε στο σταύρωμα και το κόψιμο της πίτας, δεν θα το διακινδύνευα για αγιασμό, με τον παπά να βάζει μπροστά στον Τζεμπούρ τον σταυρό για να τον φιλήσει.

Αν, όμως, ο Τζεμπούρ βάζει υποψηφιότητα για Σαλαντίν του ελληνικού ποδοσφαίρου, από σταυροφόρους να δεις πόσους έχουμε. Στην κατηγορία των μαχητών του σταυρού είχαμε new entry με τον Παναγιώτη Ταχτσίδη. Η δήλωση ότι το γκολ ήταν «το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει ο Θεός» ήταν απείρου ευσεβείας . Η συνηθισμένη φράση είναι το «με τη βοήθεια του Θεού», που ο Κύριος πιστώνεται μόνο την ασίστ, ενώ το «είναι δώρο του Θεού» σημαίνει unassisted goal.

Σε ένα πράγμα πιστεύω στον Θεό. Στις μεταγραφές, που «μόνο ένας Θεός ξέρει πώς θα σου βγει ο παίκτης». Οχι μόνο στην αρχή, αλλά και στη συνέχεια. Το σκεφτόμουν διαβάζοντας το πρωτοσέλιδο της «SportDay» για τον Γιαννακόπουλο, που ο τίτλος ήταν «Αυτός είναι μεταγραφή». Πράγματι ο «Stelios» έχει σκίσει στις πρώτες του εμφανίσεις με τη Λάρισα, αλλά το ίδιο δεν είχε συμβεί όταν ο Ρεκόμπα είχε εμφανιστεί στον Πανιώνιο;

Σύσσωμες έγραφαν οι εφημερίδες πόσο τρόμπες είναι οι διοικήσεις των «μεγάλων», που αντί να αγοράζουν τα παλτά δεν έπαιρναν τον Ρεκόμπα, που τους είχε προταθεί. Τώρα, που ο Ρεκόμπα απέδειξε ότι εκτός από τις πάσες στρώνει και ωραίο χρώμα όταν κάνει ένα μήνα διακοπές στη Νότια Αμερική, φαίνεται ότι καλά έκαναν οι διοικήσεις των μεγάλων και κρατούσαν επιφυλάξεις.

Με τον «Stelios», βέβαια, υπάρχει μια διαφορά. Ο Ρεκόμπα σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, ο Γιαννακόπουλος όμως είναι Ελληνας και θα πρέπει να ζει με τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες στην καριέρα του. Επίσης, στον Παναθηναϊκό μετά τη Ριζούπολη και να ήθελε δύσκολα θα πήγαινε, στην ΑΕΚ ψάχνουν να κατεβάσουν το μπάτζετ και όχι να το ανεβάσουν και στον Ολυμπιακό, που θα μπορούσε να πάει, υπάρχει το πρόβλημα του Γκαλέτι.

Από χαρακτήρα ο «Stelios» είναι ή βασικός ή στραβωμένος και ακόμα κι αν έλεγε ότι δεν τον πειράζει να είναι αναπληρωματικός του Γκαλέτι, αμφιβάλλω αν θα το άντεχε. Οτι θα ήταν, πάντως, πολύτιμος δεν υπάρχει αμφιβολία. Οχι μόνο στα δεξιά, αλλά και στα αριστερά, που με τον Λέτο τραυματία δύσκολα ο Τζόρτζεβιτς βγάζει το 90λεπτο. Για να μην πω και για αναπληρωματικός φορ. Aπό τον Νταρμπισάιρ ο Γιαννακόπουλος είναι δέκα φορές πιο φορ.

Η υπερβολή, όμως, είναι το κύριο γνώρισμα του αθλητικού Τύπου. Παράδειγμα, οι ύμνοι για τον Τάσο Παπάζογλου του Πανσερραϊκού. Μια χαρά εμφάνιση κάνει ως στόπερ ο Παπάζογλου, αλλά με την επίθεση της Ξάνθης για να υστερήσεις ως στόπερ πρέπει να έχεις σοβαρό πρόβλημα. Μέχρι και ο Πανόπουλος έχει βγάλει ανακοίνωση για τους επιθετικούς του ότι δεν τολμάνε να σουτάρουν για να βάλουν γκολ. Κάτι σαν τους τυχερούς του Εθνικού Λαχείου είναι η επίθεση της Ξάνθης. Ενα γκολ στο ενάμισι ματς.

Οπότε αν υπάρχουν ύμνοι για τον Παπάζογλου, πρέπει να είναι για το γκολ. Το οποίο, φυσικά, είναι καθοριστικό και μπορεί να σημαίνει κατηγορία, αλλά ο βαθμός δυσκολίας του είναι σαν κάποιος να είναι καταδύτης και στην επόμενη κατάδυση να πρέπει να πηδήξει με τα πόδια στην πισίνα. Γιόμα γίνεται, με την μπάλα να ξεκινάει λίγο πιο κάτω από το κέντρο του γηπέδου, και ο πιο κοντινός παίκτης στον Παπάζογλου είναι συμπαίκτης του.

Ο Παπάζογλου σηκώνεται σαν να είναι ο Κύριος, με τους μαθητές έκθαμβους να τον παρακολουθούν και με τον Γκσπούρνινγκ της Ξάνθης να πετυχαίνει το μοναδικό. Οχι ότι θα μπορούσε να αποκρούσει την κεφαλιά, αλλά ο Γκσπούρνινγκ έχει αρχίσει να τα χώνει στους αμυντικούς του πριν η μπάλα ακουμπήσει δίχτυα. Αλλά αυτή δεν είναι και η ομορφιά του ποδοσφαίρου;


Επίσης, τι είναι ο εχθρός του ωραίου; Το ωραιότερο. Δεν είναι πολύ πιο όμορφο το ποδόσφαιρο όταν παίζεται με πάνω από μία μπάλα; Δεν δούλεψε την πρώτη φορά στις Σέρρες, αλλά αν επιμείνουμε μπορεί να το στρώσουμε το πολύμπαλο ποδόσφαιρο. Το οποίο επίσης δοκίμασε να παίξει ο Αρης στο ματς με τον Πανιώνιο. Μέχρι, λοιπόν, το επόμενο πείραμα, το ποδόσφαιρο που θα παίζεται χωρίς μπάλα, ας συνεχίσουν να διαμαρτύρονται για το κατάντημα του ποδοσφαίρου.