Είμαι το ελληνικό ποδόσφαιρο και μόλις τελείωσα

«Tι μιλάτε κι εσείς που είστε 14, 16, 38, 50 βαθμούς πίσω;», είναι η μόνιμη επωδός αυτών που ξέρουν από καλό λάδι, κάθε Δευτέρα πρωί. Σαν να λες «τι φωνάζει που τη βιάσανε, έτσι που ήταν ντυμένη με τα μίνι και τα ξώβυζα;». Φοβερό επιχείρημα, δεν βρίσκετε;

Ακόμα ένα Σαββατοκύριακο πέρασε όπως και τα προηγούμενα, με τον Ολυμπιακό να κερδίζει έναν ακόμα αγώνα στο Καραϊσκάκη, να έχει πάρει πέναλτι, να έχει αποβληθεί αντίπαλος, να μην έχει αποβληθεί δικός του παίκτης -αν και θα έπρεπε- και να έχουν μετρήσει δύο δικά του γκολ οφσάιντ. Τόσο αναμενόμενο όσο κι ο καύσωνας τον Ιούλιο. Κανείς άλλος δεν έχει «δικαίωμα» να κερδίσει ένα ματς που δεν έπαιξε καλά, εκτός από τον ισόβιο πρωταθλητή, είτε με τον Αρη, είτε με την Ξάνθη, είτε με τον Θρασύβουλο, είτε, είτε, είτε...

Κάθε Δευτέρα είναι η μέρα που η μισή Ελλάδα χαμογελάει με ικανοποίηση για το ένα ρεκόρ μετά το άλλο που καταρρίπτει ο Ολυμπιακός στο γήπεδο και η άλλη μισή χαμογελάει πικρά για το ένα ρεκόρ ανομίας και ατιμωρησίας μετά το άλλο. Κι ο ίδιος ο Ολυμπιακός, με προφανή διάθεση να καλαμπουρίσει την κατάσταση κι αφού δεν έχει κανένα λόγο να διαμαρτυρηθεί, για να μη χάσει τη φόρμα του βγάζει ανακοινώσεις με τις οποίες διαμαρτύρεται για τα σκληρά φάουλ που γίνονται στους ποδοσφαιριστές του. Με άλλα λόγια, προσπαθεί να προστατεύσει τα περιουσιακά του στοιχεία και τις επενδύσεις του (και πολύ καλά κάνει), ενώ από την άλλη έχει απαξιωθεί συνολικά το προϊόν που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο, λόγω του δικού του φαταουλισμού.

Ο πλούσιος και μόνος καουμπόης Ολυμπιακός παίζει με τα άλλα «παιδάκια» μόνο όταν είναι υποχρεωμένος να το κάνει, αλλά στα τηλεοπτικά, τα διαιτητικά και τα θέματα που απαιτούν συνεργασία και λήψη αποφάσεων από κοινού προτιμά να παίζει μόνος του. Ετσι έχει μάθει από τότε που κατάλαβε ότι μπορεί να έχει και την πίτα ολόκληρη και το στομάχι χορτάτο και αποφάσισε ότι τον βολεύει αυτή η κατάσταση, διότι καμουφλάρει άλλες αδυναμίες, όπως οι ευρωπαϊκές σφαλιάρες.

Η απλοϊκή προσέγγιση κάποιων είναι ότι «οι διαιτητές τα παίρνουν για να σφυρίζουν όμορφα τους αγώνες του». Διαφωνώ κάθετα. Δεν έχει καμία ανάγκη να πληρώσει κανέναν για να του δώσει ένα πέναλτι ή να του κατακυρώσουν ένα γκολ-οφσάιντ. Η δουλικότητα των ίδιων των διαιτητών, που θέλουν να τα έχουν καλά με τον δυνατό, να τον προσέχουν για να τους προσέξει στο μέλλον, είναι αυτή που κάνει τη ζημιά.

Θα έλεγε κανείς με αφοπλιστική ειλικρίνεια «και τι να κάνει, ρε μεγάλε, ο Ολυμπιακός; Να του δίνουν πέναλτι και να τα πετάει άουτ;». Πολύ τέλειο για να είναι αληθινό. Αλλά εδώ γίνεται το άλλο μαγευτικό: κανείς ποτέ από τον Ολυμπιακό, από τη διοίκηση μέχρι κάθε είδους «κόκκινο παπαγαλάκι», δεν έχει βγει ΜΙΑ Κυριακή, ΜΙΑ φορά να πει «ε, ναι, ευνοηθήκαμε κομματάκι». Εστω, «κομματάκι».

Κι όσο συνεχίζει ο Ολυμπιακός να βολεύεται, να ανέχεται και να εκτρέφει αυτή την κατάσταση, όσο επιδεικνύει τη συμπεριφορά του «Αχόρταγου» τόσο θα συντηρεί τον βόθρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, στον οποίο μια μέρα θα κολυμπήσει κι αυτός. Είτε διότι τα τηλεοπτικά θα έχουν τόση αξία όση κι ένα επεισόδιο του «Παραπέντε» σε επανάληψη, είτε διότι θα πηγαίνει στην Ευρώπη και θα τρώει τα μούτρα του, επειδή κανείς δεν θα του χαρίσει ποτέ ούτε ένα κουκούτσι από το καρπούζι που κόβεται στη μέση.

Είτε διότι θα απαξιωθεί ακόμα περισσότερο το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα εξαφανιστεί με ελαφρά πηδηματάκια κάθε σοβαρός επιχειρηματίας που δεν θα ανεχτεί να παίζει πόκερ με σημαδεμένη τράπουλα και με δυο κακές χρονιές συγκομιδής πόντων θα φτάσουμε να βγάζουμε μία ομάδα στον δεύτερο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά δεν βαριέσαι... Οι φιέστες τον Μάη να είναι καλά.