Ετσι έβγαλε μεροκάματο ο Κατσαβάκης

Νιώθω ότι ο Μάκης Κατσαβάκης κάθε φορά που είναι να επιλέξει επιθετικό για να παίξει στην κορυφή πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη. Μοιάζει να διακατέχεται από νιρβάνα ως άλλη Πυθία που μασά φύλλα δάφνης, γιατί έτσι τον υποχρεώνει ο δικός του…

Απόλλωνας προκειμένου να φτάσει σε χρησμό. Μη νομίζετε ότι η επιλογή ενός από τους επιθετικούς που διαθέτει ο Ηρακλής δεν μοιάζει με χρησμό -κι αυτό αποτελεί μια διακριτική διαπίστωση... Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο άνθρωπος έχει βρει τον μπελά του. Για την ακρίβεια, ήθελε και τα 'παθε. Την επιθετική δυστοκία τη γνώριζε από παλιά και δεν χρειάστηκε να γίνει ο προπονητής της ομάδας για να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος.

Οι στείρες μέρες του συμπαθέστατου και παθιασμένου Αγρίτη, η συμμετοχή ενός ποδοσφαιριστή που δεν φαίνεται να μυρίζεται το γκολ, όπως ο Κίκο Ρατόν, δεν είναι δυνατόν να στηρίξουν τα πλάνα του για την αγωνιστική ανάταση της ομάδας.

Ο,τι απέμεινε από την αποχώρηση του Κωνσταντίνου (που κι αυτός επί των ημερών του Μάκη άρχισε να βρίσκει δίχτυα) δεν βολεύει ούτε καν για να γεμίσει την επίθεσή του και όλες του οι ελπίδες για ένα γκολ στηρίζονται στον τσαμπουκά του Μαρκές ή τη σπιρτάδα (πού ήταν;) του Γιάντση. Κι αυτά δεν αποτελούν δεδομένα για την ομάδα του. Μόνον αν χτυπήσει στο ψαχνό και καταφέρει να κρατήσει ένα γκολ ελπίζει σε επιτυχία, όπως συνέβη στην Κρήτη στον πρόσφατο αγώνα με τον Εργοτέλη.

Μοιραία, κάθε εμφάνιση του Ηρακλή και οποιασδήποτε μορφής επιτυχία (νίκη ή ισοπαλία) δεν είναι τίποτε περισσότερο από το πολύ λίγο έως και ελάχιστο που μπορεί να προσφέρει η ομάδα του σε όσους νομίζουν ότι διαθέτει μεγαλύτερες δυνατότητες απ' αυτές που έχει δείξει μέχρι τώρα…

Στην ουσία ο Ηρακλής δεν είναι κάτι καλύτερο απ' αυτό που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Καλώς ή κακώς, με όσα λάθη έχουν γίνει, με όσες επιλογές έχουν προκύψει από μια διοίκηση που αποδεικνύεται ότι μαθαίνει όσο ο καημός του Ηρακλειδέα για καλύτερες μέρες μεγαλώνει, όποιος απαιτεί περισσότερα θα πρέπει να κάνει πολλή υπομονή.

Στη χθεσινή του αναμέτρηση με τον ΠΑΟ στήριξε πολλά στο «μπάλα είναι και γυρίζει», γιατί, έτσι κι αλλιώς, υπάρχει σημαντική διαφορά δυναμικότητας. Αλλά, κι αν υποθέσουμε ότι χρειαζόταν ένα τρικ για να δείξει δυνατός, δεν πίεσε, δεν ανέβηκε εγκαίρως για να φανεί επιθετικός, αντιθέτως έπαιξε πιο συντηρητικά, πιο φοβισμένα. Κι αν δεν ήταν ο φόβος που τον χαρακτήρισε, είναι βέβαιο ότι όλες του οι γραμμές δεν είχαν διάθεση να μεταφέρουν το παιχνίδι προς την περιοχή του ΠΑΟ.

Ολοι τους είχαν τον νου τους στον Νίνη και τον Κλέιτον ή τον Μάντζιο για να αποφύγουν μια δυσάρεστη εξέλιξη. Είναι αυτό που λέμε ότι θέλουμε το μηδέν και, αν τυχόν γίνει μια στραβή στην αντίπαλη άμυνα, αν είμαστε τυχεροί, μπορεί να τα καταφέρουμε να κλέψουμε τη νίκη. Μεγάλη υπόθεση, έως και υπερβολικό το εγχείρημα, αν λάβουμε υπόψη μας πώς παρατάχθηκε ο Ηρακλής.

Ενδεχομένως, αν ο Κατσαβάκης απεγκλωβιστεί από το «αυτούς έχω, με αυτούς θα βολευτώ» και επιχειρήσει κάτι πιο εντυπωσιακό, αν δηλαδή «ανοίξει» το παιχνίδι του Ηρακλή, αποφύγει συντηρητισμούς και τζογάρει, κινδυνεύει να εκτεθεί. Προτιμά τον Ηρακλή να βγάζει το σίγουρο μεροκάματο και όχι να προκαλεί την τύχη του, κάτι που δεν εξασφαλίζει -έστω και μικρά- κέρδη.