Η ΑΕΚ, η σιγουριά και το... κρεβάτι της χήρας

Κάκιστες ή και εξοργιστικές διαιτησίες -όρεξη να 'χουμε να ασχολούμαστε και στις επόμενες ημέρες. Μέσα σ' όλα, να δούμε αν θα λυθεί και ο γρίφος που εμπεριέχεται στην ανακοίνωση διαμαρτυρίας του -κατάφωρα αδικηθέντος, όντως- Αρη: ποιοι καταγγέλλονται ότι πασχίζουν να μείνει ο Αρης εκτός των πλέι οφ; Ο νους του καθενός μπορεί να πάει εύκολα στην άμεση ανταγωνίστρια Λάρισα. Εάν όντως η αιχμή στρέφεται εναντίον της ομάδας του προέδρου της Σούπερ Λίγκας, θα έχουμε μια ακόμη πιο... σούπερ «ατμόσφαιρα».

«Μάγκας» ο ΠΑΟΚ, που ξόρκισε αμέσως το βαρύ 0-3 από τον Παναθηναϊκό. Το αν ο Ολυμπιακός χάνει κυρίως «λάδια» ή σοβαρότητα, όταν αγωνίζεται για το ήδη κερδισμένο πρωτάθλημα, θα το δούμε στον αγώνα με τη Σεντ Ετιέν. Εκεί που κίνητρο υπάρχει και παραϋπάρχει. Αφόρητα στείρος ο Παναθηναϊκός. Κοντά στα «περήφανα νιάτα» του Ταχτσίδη, τα «τιμημένα γηρατειά» του Γιαννακόπουλου, που δεν ξεχνά ποτέ την τέχνη του. Εκπληξη -για πολλούς μεγάλη- η κακή ΑΕΚ. Ας επικεντρωθούμε σε αυτό.

«Η ΑΕΚ στρώνει» ή -επί το κατηγορηματικότερο- «η ΑΕΚ έστρωσε». Προτού καλά καλά προλάβει ο Μπάγεβιτς να κάτσει στον πάγκο των «κιτρινόμαυρων», στον Τύπο είχαν αρχίσει οι διαγνώσεις για το... στρώσιμο. Σε χρόνο ενεστώτα. Ο ιστορικός χρόνος («η ΑΕΚ έστρωσε») κατέφθασε, βιαστικός βιαστικός, λίγο αργότερα. Νωρίς, όμως. Το είχαμε γράψει: οι υπερβολές για τη βελτίωση της ΑΕΚ «πήγαιναν σύννεφο». Εν τέλει η υπόθεση θυμίζει το κρεβάτι της χήρας, η οποία διαρκώς στριφογυρίζει πάνω του: όλο «στρωμένο» είναι κι όλο ξέστρωτο το βλέπεις. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα στρώσει.

Αν μη τι άλλο, θα σταθεροποιηθεί σε αξιοπρεπή επίπεδα το ναδίρ της απόδοσης της ομάδας, της οποίας το έμψυχο υλικό δεν είναι δα και για πέταμα. Μέχρι τότε, όμως, δεν χρειάζεται να συνεχιστεί αυτή η ροπή προς τον εξωραϊσμό της πραγματικότητας.

Οτιδήποτε καθιστά την ΑΕΚ ελλιπώς απαιτητική από τον εαυτό της τη ζημιώνει. Κι ασφαλώς αυτό το «οτιδήποτε» εμπεριέχει την τακτική τού να παρουσιάζεται το μέτριο ως καλό, το καλό ως εξαιρετικό και το εξαιρετικό ως έτοιμο να... μονιμοποιηθεί.

Εναντίον του Θρασύβουλου η «Ενωση» παραήταν κακή. Τόσο κακή εικόνα λίγοι θα την περίμεναν, αλλά θα δυσκολευόμασταν να τη χαρακτηρίσουμε «κεραυνό εν αιθρία». Γιατί; Διότι, απλούστατα, στο εγγύς παρελθόν η ΑΕΚ πραγματοποίησε μία και μοναδική εξαιρετική... ολόκληρη εμφάνιση -αυτή εναντίον του Πανιωνίου. Λέμε «ολόκληρη», διότι στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό η ΑΕΚ ήταν έξοχη επί ένα ημίωρο (15'-45') και καλή επί ένα ακόμη, στην επανάληψη.

Τα «κουσούρια» που εμφάνισε η ομάδα στη Λάρισα δεν ήταν τόσο μικρά, ούτε τόσο βραχύβια -απλώς τα κάλυψε εν πολλοίς η ανακούφιση της ανέλπιστης ισοφάρισης. Ελάχιστοι παρατήρησαν πως, αν στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ με τον Ολυμπιακό η ΑΕΚ εμφανίστηκε στο γήπεδο γύρω στο 10', στη Λάρισα ήταν «ωσεί παρούσα» στα πρώτα είκοσι λεπτά. Νομίζετε πως όλα αυτά στοιχειοθετούσαν σταθερή βελτίωση; Δεν θα το λέγαμε.

Περισσότερο από τον προπονητή Μπάγεβιτς, ατού της ΑΕΚ είναι το «τοτέμ Μπάγεβιτς». Ο μοναδικός προπονητής στην Ελλάδα (και βάλε) που απολαμβάνει το προνόμιο να επαινείται για την επιλεκτικότητά του όταν λέει «δεν θέλω τον Ενσαμπαμφούμου» και για την... ευελιξία του ευθύς μόλις αλλάζει «ρότα», προφανώς αποπνέει την αύρα της σιγουριάς και της ηρεμίας.

Ευεργετικό αυτό για την ομάδα -μόνο που ισχύει κι εδώ το «μέτρον άριστον». Επαναλαμβάνουμε: το «όλα είναι Ο.Κ.» παύει να μετατρέπεται σε ατού, εάν φθάνει στο σημείο να «ναρκώνει» την απαιτητικότητα. Αλλο ηρεμία, άλλο νάρκωση...

Υπό μια άλλη οπτική γωνία, είναι και θέμα δικαιοσύνης: σπανίως ο Τύπος επιφυλάσσει θερμά λόγια για άλλους προπονητές που παρέλαβαν ομάδες στη δίνη της αγωνιστικής κρίσης, αλλά τις βοήθησαν να «στρώσουν». Συγγνώμη για την «ιεροσυλία», αλλά τηρουμένων των αναλογιών και των κυβικών (ονόματος προπονητή, φανέλας, έμψυχου υλικού κ.λπ.), εάν συνιστούν επίτευγμα οι 23 βαθμοί που έχει κερδίσει -επί Μπάγεβιτς- η ΑΕΚ σε 12 αγώνες, δηλαδή ο 1,91 βαθμός ανά παιχνίδι, τότε το 1,50 του Ηρακλή επί Κατσαβάκη και το 1,33 του Αστέρα Τρίπολης επί Κωστένογλου τι θα έπρεπε να θεωρηθούν; Λόγος να θεσπιστεί ειδικό βραβείο για τους -συμπαθείς και αξιόλογους- τεχνικούς του Αστέρα και του Ηρακλή; Μπα, θα αρκούσαν δυο καλές κουβέντες από το «σινάφι» μας...

Για όσους -κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν- θα επιμείνουν να στηλιτεύουν με μάτια γουρλωμένα την ημέτερη «ιεροσυλία», λέμε το αυτονόητο: calm down (που θα 'γραφε κι ο Πανούτσος), μάγκες. Δεν συγκρίνουμε μεγέθη προπονητών, ούτε διαστάσεις τροπαιοθηκών -απλώς διαπιστώνουμε ποια είναι η τρέχουσα αποδοτικότητα της δουλειάς τους.

Η τρέχουσα -για την αυριανή θα δούμε. Είναι σαν να λες «παρακολούθησα τη συναυλία του (τάδε) καλλιτέχνη και μου φάνηκε επί σκηνής καλύτερος από τον πολύ πιο διάσημο και πετυχημένο (δείνα), που είδα τις προάλλες». Η πιο ανόητη απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί είναι: «Αποκλείεται. Ξεχνάς πόσα Νο 1 έχει στην καριέρα του ο άλλος;».