Ο Παναθηναϊκός να... μην κερδάει

Είναι απόλυτα υγιές να ακούς μετά το τέλος του ματς στο Καυταντζόγλειο φίλο του Παναθηναϊκού να μονολογεί: «τι να το κάνω το πέναλτι; Υποτίθεται ότι με τα εκατομμύρια που έχουν δαπανηθεί από το καλοκαίρι η ομάδα πρέπει να μπαίνει στο γήπεδο και απέναντι σε ομάδες σαν τον Ηρακλή να σε κάνει να ρωτάς όχι αν θα νικήσει, αλλά ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα»...

Διαφωνεί κανείς ότι από τον Παναθηναϊκό οι φίλοι του έχουν περισσότερες αξιώσεις από τη μιάμιση ευκαιρία στη Θεσσαλονίκη; Διαφωνεί κανείς ότι και χθες η ομάδα του Τεν Κάτε ήταν από άθλια ως απαράδεκτη; Διαφωνεί κανείς ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να μένει στα φαλτοσφυρίγματα αλλά να κυριαρχεί με την παρουσία του εντός αγωνιστικού χώρου;

Στο τελευταίο ερώτημα η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη να δοθεί. Εξαρτάται τι θα πει κανείς από το πλαίσιο στο οποίο διεξάγεται κάθε ποδοσφαιρική διοργάνωση. Μήπως, ρε παιδιά, υπάρχει κανένα πρωτάθλημα και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Ποιος δεν πιστεύει ότι με την ίδια άθλια απόδοση, τις ίδιες ευκαιρίες και τις ίδιες (αμφισβητούμενες) φάσεις ο Ολυμπιακός δεν θα έπαιρνε το ματσάκι με 0-2. Γιατί; Διότι οι υποδείξεις θα ήταν διαφορετικές...

Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει το «δικαίωμα» ακόμα και όταν νικά με διαιτητική εύνοια - ως και σκανδαλώδη τέτοια -, όπως το Σάββατο, να υπερκαλύπτει τις μουρμούρες με το μεγαλείο των ποδοσφαιριστών του. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν έχει κανένα απολύτως τέτοιου είδους «δικαίωμα» αλλά ακόμα και όταν έρχεται στη θέση του Σαββατιάτικου Αρη δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί.

Σε ένα πρωτάθλημα που είχε γίνει βασικό θέμα συζήτησης η «σκληρότητα» των μαρκαρισμάτων πάνω στους... ακριβοθώρητους παίκτες του Ολυμπιακού, σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο οι διαιτητές κλείνουν τα μάτια σε πέναλτι που είναι διακριτά ακόμα και από... αεροπλάνο, σε ένα πρωτάθλημα που προστατεύεται όσο ποτέ το... ρεκόρ των συνεχόμενων νικών του Ολυμπιακού, γιατί οι φίλοι του Παναθηναϊκού πρέπει να σκέφτονται μετά το ματς στο Καυταντζόγλειο υγιώς; Γιατί θα πρέπει να μένουμε στην άθλια εμφάνιση των πρασίνων, στα λάθη του Τεν Κάτε και στο... κόμπλεξ που έχει φέρει το τριφύλλι 14 βαθμούς πίσω από την κορυφή;

Μήπως είναι ουτοπικό να ασχολούμαστε με τακτικές και απόδοση παικτών όταν κάθε Κυριακή υπάρχει τουλάχιστον ένα αποτέλεσμα διαμορφωμένο από διαιτητικές αποφάσεις; Η ερώτηση είναι ρητορική. Μπορεί όταν περάσει η κάψα από το 90λεπτο του Κάκου το περιεχόμενο του κειμένου να θεωρηθεί απαράδεκτο ακόμα και από τον υπογράφων.

Μέχρι να περάσει η κάψα, όμως, μια παρατήρηση: όταν ο Παναθηναϊκός είναι άθλιος ή έστω κακός ο κόσμος του αρχίζει την γκρίνια για την γκέλα. Διότι η πράσινη γκέλα είναι στο παιχνίδι. Οταν ο Ολυμπιακός είναι άθλιος ή έστω κακός, ο κόσμος του πανηγυρίζει. Βλέπετε οι κόκκινες γκέλες δεν παίζουν. Εκεί μετράει μόνο το ρεκόρ των παικταράδων...

Κάποτε ο στόχος ήταν απλός: «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε». Φαίνεται πως πλέον έχει αλλάξει. Να... κερδάει ο Ολυμπιακός - με οποιονδήποτε τρόπο - και να μην... κερδάει ο Παναθηναϊκός, επίσης με οποιονδήποτε τρόπο.