Λαβράκια και σαρδέλες

Αυτό που έγινε τις δύο προηγούμενες μέρες είναι στο πλαίσιο μιας αιώνιας κόντρας Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Θυμίζει εποχές που ανακοίνωνε παίκτη ο ένας τη μία μέρα και απαντούσε ο άλλος την επόμενη. Ή αγαπημένα περιστατικά «απαγωγών» στο Ανατολικό ή το Δυτικό Αεροδρόμιο παικτών που έρχονταν για να υπογράψουν στη μία ομάδα, αλλά κατέληγαν να βάζουν την υπογραφή τους στα γραφεία και το συμβόλαιο της άλλης. Εκείνες οι εποχές είχαν μια άγρια ομορφιά και ένα σασπένς που κράταγε το ενδιαφέρον του κόσμου αμείωτο. Χωρίς 15 αθλητικές εφημερίδες και άλλα τόσα αθλητικά ραδιόφωνα σε όλη την επικράτεια, χωρίς youtube και καθημερινή πρόσβαση σε ξένες ιστοσελίδες είχες μια υπέροχη άγνοια. Και μάθαινες για το νέο απόκτημα της ομάδας βλέποντάς το απευθείας να ποζάρει κρατώντας τη φανέλα της.

Τώρα, αν το καρπούζι έβγαινε μάπα ή γλύκα, ήταν μια άλλη ιστορία. Αλλά και το μάπα είχε τη γλύκα του.
Αυτή τη μεταγραφική περίοδο, ανάμεσα σε Ολιβέιρα, Τέτεϊ, Νιλμάρ και Φαρίας, καταλήξαμε με Ντέιβιντ, Βαβρζίνιακ και Νταρμπισάιρ. Οι οπαδοί των δύο ομάδων ψιλοξενέρωσαν. Και μέχρι το καλοκαίρι, που θα ανάψουν ξανά οι μεταγραφικοί πόθοι, δεν γινόταν να μείνουμε χαρμάνια. Οπότε οι δύο ΠΑΕ είπαν να μας ζεστάνουν με ανακοινώσεις συνεργασίας με καινούργιους σκάουτερ. Πέλε Αντερσον ο ένας, Βαζέχα, Ρότσα, Χένρικσεν και Κάιζερ ο άλλος -ο πολυμετοχικός, άλλωστε, είναι πιο large. Ως κινήσεις μοιάζουν σωστές και μυαλωμένες. Πιο τεχνοκρατική αυτή του Ολυμπιακού, με έναν άνθρωπο που δούλευε για την Τσέλσι και έχει μια ατζέντα γεμάτη ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Πιο συναισθηματική και ρομαντική του Παναθηναϊκού, με τρεις ανθρώπους που λατρεύτηκαν από τον κόσμο της ομάδας κι έναν που λατρεύτηκε από τον κόσμο γενικώς.

Επίσης, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι και οι δύο περιπτώσεις θα χτυπηθούν επικοινωνιακά. Για τον πρώτο θα ακουστεί ότι τον απέλυσε η Τσέλσι, ότι η ομάδα δεν ψώνισε κανέναν από τους παίκτες που εντόπισε και πρότεινε, ότι δεν βρήκε αλλού δουλειά στο νησί. Για τους άλλους ότι το να έχεις παίξει καλή μπάλα δεν σε κάνει αυτόματα «τσακάλι» σκάουτερ, ότι δεν έχουν να παρουσιάσουν κάποια επιτυχημένη συνεργασία σε επίπεδο σκάουτινγκ από τότε που σταμάτησαν την μπάλα και πάει λέγοντας.

Οπως οι παίκτες, οι προπονητές και οι παράγοντες, έτσι και οι σκάουτερ θα κριθούν στο χειροκρότημα. Ή τη νεκροψία, ανάλογα πόσο αισιόδοξος ή απαισιόδοξος είσαι. Αλλά με μία βασική διαφορά: οι παίκτες, οι προπονητές και οι παράγοντες κρίνονται καθημερινά για όσα κάνουν ή δεν κάνουν οι ίδιοι στη δουλειά τους. Οι σκάουτερ κρέμονται από το κιμπαριλίκι, την ευγενή καλοσύνη ή την καλή διάθεση αυτών που πληρώνουν για να αγοράσουν παίκτες. Αν εντοπιστεί ο επόμενος Τάδε (στο Τάδε βάλτε ό,τι τραβάει η ψυχή σας, από επόμενο Κακά ή Μέσι μέχρι επόμενο Βαζέχα ή «Τζόλε») και κάποιοι κρίνουν ότι είναι «τσιμπημένος», τότε ακυρώνεται και αναιρείται η δουλειά που έχει κάνει ο σκάουτερ. Τότε καταργείς τον άνθρωπο που πληρώνεις. Πρέπει να τον τεστάρεις, να ψωνίσεις κάτι απ' αυτά που σου πρότεινε, για να δεις αν είναι ο άνθρωπός σου ή όχι.

Κάτι τελευταίο για τους νέους σκάουτερ του Παναθηναϊκού: δεν ξέρω για ποιους λόγους έφυγε ο Βέλιτς από την ομάδα, ποιοι τον γούσταραν και ποιοι όχι, τι του χρέωσαν ή ποια ήταν τα κουσούρια του. Ξέρω, όμως, ότι με τον ερχομό του Σιμάο, του Ν'Ντόι (που πουλήθηκε καλύτερα απ' ό,τι έπαιξε), του Μουν και όποιου άλλου ήταν άγνωστος πριν έρθει και επιλογή του Βέλιτς -διότι τον Κλέιτον φέρ' ειπείν και τον Χριστοδουλόπουλο δεν θέλεις σκάουτερ για να τους βρεις, αλλά έγχρωμη TV- ανέβηκε ο πήχης. Σκάουτινγκ είναι να φέρνεις τον Σιμάο πληρώνοντας δύο τενεκέδες λάδι και να προσδοκάς να τον πουλήσεις 6 εκατομμύρια. Ελπίζω ότι, παρ' όλο που δεν έχουν προϋπηρεσία, έχουν καλά κονέ, ο καθείς στα κατατόπια του, που θα βοηθήσουν εκείνους να βρουν «λαβράκια» και κατ' επέκταση την ομάδα.