Καλός ο Μπασινάς, αλλά όχι για εδώ

Εβλεπα την Τετάρτη την Εθνική και σκεφτόμουν πόσο διαφορετική είναι η εκτίμηση που υπάρχει για τους Ελληνες παίκτες από τους δικούς μας παράγοντες και τους ξένους. Στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για το πώς γίνεται την τελευταία μέρα των μεταγραφών ο Αγγελος Μπασινάς να βρήκε ένα πολύ καλό συμβόλαιο στην Πόρτσμουθ και την Πρέμιερ Λιγκ. Η απάντηση είναι ότι αυτό συνέβη γιατί οι ομάδες του εξωτερικού αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο πολύ διαφορετικά από ό,τι εμείς.

Για τον Μπασινά υπήρχε μια σχεδόν κοινή παραδοχή ότι έκανε άσχημα ματς με την ΑΕΚ. Σε αρκετές περιπτώσεις πήγα κόντρα στο ρεύμα και διαφώνησα. Για μένα π.χ. ήταν πολύ καλός στα δύο ματς που η ΑΕΚ έδωσε με τον Παναθηναϊκό: στο πρώτο κατηύθυνε δύο πιτσιρίκους στη μεσαία γραμμή, τον Πλιάτσικα και τον Ρίκα, και στο δεύτερο αγωνίστηκε πολύ καλά ως ακραίος δεξιός μπακ –σε μια θέση που δεν θέλει να παίζει– δείχνοντας επαγγελματισμό και ωριμότητα. Σαφώς και δεν έκανε τη διαφορά, όμως δεν μου φάνηκε, στον πρώτο γύρο ειδικά, να βγάζει μάτια και κάποιος άλλος παίκτης της ΑΕΚ, πλην του Κυργιάκου ίσως και του Σκόκο, που είχε τις λίγες αλλά μαγικές στιγμές του.

Απάντηση

Μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να μην κάνει για την ΑΕΚ και το ελληνικό πρωτάθλημα και να ενδιαφέρει ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ και των άλλων δυτικοευρωπαϊκών πρωταθλημάτων; Την απάντηση τη δίνει το ίδιο το μεταγραφικό παζάρι: τον Ιανουάριο τέσσερις Ελληνες διεθνείς, ο Μπασινάς, ο Γκέκας, ο Χαριστέας και ο Τζιόλης, βρήκαν ομάδες του εξωτερικού διαθέσιμες να τους δώσουν μεγάλα συμβόλαια.

Γιατί; Γιατί στο εξωτερικό οι ομάδες έχουν τη συνήθεια να αξιολογούν τις ανάγκες τους και να κοιτάζουν προσεκτικά τι μπορεί να κάνουν οι ποδοσφαιριστές που τους προτείνονται. Κι αυτές κάνουν λάθη – παντού γίνονται λάθη. Ομως οι κρίσεις έχουν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με τα αγωνιστικά – πράγμα που στην Ελλάδα δεν είναι βέβαιο.

Στην Ελλάδα αξιολογούνται μεν οι ανάγκες, αλλά μετράει και ο επικοινωνιακός θόρυβος: οι μεταγραφές γίνονται και για τα μάτια του κόσμου και για αυτό προκύπτουν τρελά ρόστερ, όπου μπορεί να υπάρχουν τρία αμυντικά χαφ και να λείπουν οι ακραίοι ή τρία πλάγια μπακ σε κάθε πλευρά ενώ λείπουν οι επιθετικοί.

Παίκτες

Η εντύπωση που έχω είναι ότι τελευταία οι ομάδες ψάχνουν ολοένα και πιο πολύ παίκτες για να γίνεται ντόρος. Γι' αυτό και οι αναγωγές των εφημερίδων προκαλούν χαμόγελα. Καταλαβαίνω π.χ. ο Ολυμπιακός να ψάχνει τον «νέο Αντζα» ή τον «νέο Τζόλε» ή τον «νέο Νικοπολίδη»: όλοι αυτοί είναι παίκτες που έδωσαν πολλά. Αλλά τον «νέο Ντιόγο»; Πότε πρόλαβε ο Ντιόγο να γεράσει και ψάχνουμε έναν καινούργιο;

Και πότε έκανε τόσα θαυμαστά ώστε να αποτελεί και μέτρο σύγκρισης; Φέτος ήρθε το παλικαράκι, ας παλιώσει πρώτα! Το ίδιο και στον ΠΑΟ. Ψάχνουν λέει τέσσερις «Ζιλμπέρτο Σίλβα». Εξαιρετικός επαγγελματίας είναι ο Σίλβα, αλλά σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ σε πόσα ματς έκανε τη διαφορά. «Νέο Βαζέχα» καταλαβαίνω, «νέο Χένρικσεν» επίσης. Αλλά «νέο Ζιλμπέρτο»;

Σεζόν

Για να μην παρεξηγηθώ, όντως ο Μπασινάς δεν είχε μια καλή σεζόν στην ΑΕΚ. Η διαφορά της ΑΕΚ, που τον άφησε να φύγει, με την Πόρτσμουθ που τον διάλεξε έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη. Για την Πόρτσμουθ ο Μπασινάς είναι ο αρχηγός της ομάδας που το 2004 κέρδισε το Πρωτάθλημα Ευρώπης, ο παίκτης που έχει αγωνιστεί περισσότερες από πενήντα φορές σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο ώριμος ποδοσφαιριστής που στο βιογραφικό του έχει εκτός από πάρα πολλές συμμετοχές στο ελληνικό πρωτάθλημα και τρία χρόνια παρουσίας στην ισπανική λίγκα.

Είναι προφανές ότι οι Αγγλοι πιστεύουν ότι για τη μέτρια σεζόν του δεν είναι αποκλειστικός υπεύθυνος ο ίδιος. Στην Πόρτσμουθ του πρότειναν ένα μεγάλο συμβόλαιο γιατί έχουν τη βεβαιότητα ότι μπορεί με τη σταθερή προσφορά του να τους βοηθήσει. Για την ΑΕΚ και τον κόσμο της αμφιβάλλω αν ίσχυε τίποτα από όλα αυτά.

Ο Μπασινάς ήταν ένας πρώην παίκτης του ΠΑΟ, «τελειωμένος γιατί τα λεφτά του τα 'βγαλε», βασικός υπεύθυνος των κακών εμφανίσεων της ομάδας, και κυρίως πολύ ακριβός. Αυτό ειδικά είναι τεράστιο πρόβλημα! Στην Ελλάδα, αν είσαι Ελληνας παίκτης και υπογράψεις ένα μεγάλο συμβόλαιο αλίμονό σου: από την επόμενη κιόλας η απαίτηση θα είναι να γίνεις σούπερμαν. Αφού πληρώνεσαι, πρέπει να βάλεις το σώβρακο πάνω από το παντελόνι και να αρχίσεις να πετάς.

Διαφορά

Η διαφορά της αξιολόγησης των Ελλήνων παικτών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν ισχύει μόνο για τον Μπασινά – ισχύει λίγο πολύ για όλους. Για τους ξένους ο Χαριστέας είναι ένας σέντερ φορ με προσόντα, μαχητικός και χρήσιμος. Στην Ελβετία το καλοκαίρι η Adidas τον είχε μεταξύ των κορυφαίων φορ της διοργάνωσης του Euro και καμάρωνε γιατί είναι χορηγός του.

Για μας είναι «ένας χασογκόλης που παίζει στην Εθνική γιατί τον πιστεύει ο κολλημένος ο Ρεχάγκελ». Ο Γκέκας για τους ξένους είναι ένας χαρισματικός σκόρερ, για μας είναι «ένας μέτριος παίκτης που στον ΠΑΟ δεν έκανε τη διαφορά». Η ιστορία δείχνει ότι κανένας δεν χάνεται. Ο Τζιόλης πήγε στη Γερμανία γιατί στη Βέρντερ πιστεύουν ότι μπορεί να εξελιχτεί σε σπουδαίο μέσο. Στον ΠΑΟ τον είχαν βαρεθεί. Ο «Λύμπε» στη Γερμανία σκοράρει κατά ριπάς – μάλλον κάποιο λάθος έκανε η «Ενωση» που τον άφησε. Οπως και με τον Μόρα π.χ. Για να έχει καθιερωθεί στην Μπολόνια, τόσο κακός δεν είναι…

Τεκμήριο

Τους αδικούμε όλους αυτούς; Το βέβαιο είναι ότι για να καταλάβεις κάποιον πρέπει και λίγο να ασχοληθείς μαζί του: για τον Μπασινά, π.χ., κανείς δεν έγραψε ότι σε θέση «μέσα δεξιά», όπως στην Πόρτσμουθ, δεν έπαιξε ποτέ σχεδόν στην ΑΕΚ. Στα 33 του χρειάζεται δίπλα του κάποιον να τρέχει – δεν είχε ούτε καν τον Ενσαλίβα. Ψιλά γράμματα, θα πεις. Σωστά…

Μέσοι

Είχαμε καιρό να τη δούμε την Εθνική και ίσως γι' αυτό διάβασα στις εφημερίδες πολλά καλόβολα σχόλια περί ετοιμότητάς της για τα ματς με το Ισραήλ. Δεν είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου το Ισραήλ, αλλά τρέχει. Οταν αντιμετωπίζεις ομάδες που τρέχουν, πρέπει να τρέχεις πιο πολύ. Και η δική μας ομάδα δεν είδα να τρέχει, ειδικά στη μεσαία γραμμή που είναι απαραίτητο. Το λέω τώρα που είναι ακόμα νωρίς: η ομάδα λειτούργησε καλύτερα στο β’ μέρος, όταν αγωνίστηκε ο Κατσουράνης, όμως ο Κατσουράνης στο Ισραήλ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής.

Στα προκριματικά του Euro της Αυστρίας η μεγάλη τύχη της Εθνικής ήταν ότι σήκωσε το βάρος της προσπάθειας η τριάδα Μπασινάς, Καραγκούνης, Κατσουράνης. Πέρασαν όμως δύο ακόμα χρόνια. Ο Μπασινάς έφτασε τα 33 και χρειάζεται κάποιον να τρέχει για αυτόν – δεν μου φαίνεται ότι μπορεί σε όλα τα ματς να τρέχει αυτός για τους υπόλοιπους. Ο «Κάρα» το ίδιο.

Μεγαλώνοντας παίζει πιο πολύ επίθεση και λιγότερο πρεσάρει. Μπουκάρει και σουτάρει πιο πολύ, αλλά δεν κυνηγά όποιον αντίπαλο προσπαθεί να κατεβάσει μπάλα όπως κάποτε – το βρίσκω λογικό. Για να μην υπάρξουν προβλήματα στο Ισραήλ, χρειάζονται άλλα δύο χαφ που να τρέχουν. Ο Τζιόλης μαθαίνει σιγά σιγά να στέκεται – μπορεί να γίνει ο Μπασινάς του μέλλοντος, αλλά δεν πέφτει στις μπάλες. Αυτό το κάνουν περισσότερο ο Πατσατζόγλου και ο Μάκος, π.χ. που σε αυτή την ομάδα, απόντος του Κατσουράνη, νομίζω ότι θα ήταν πολύ χρήσιμοι.

Προσθέστε σε αυτό και ότι το τρίο των επιθετικών δεν αποτελείται πλέον από παίκτες που γυρνάνε και καλύπτουν. Ο Σαμαράς το κάνει μόνο για να πάρει την μπάλα από τους χαφ και να ανοίξει την αντεπίθεση –δεν κάνει τη δουλειά του Βρύζα ή του Γιάννη Αμανατίδη, πόσω μάλλον του Στέλιου Γιαννακόπουλου, που σε αυτό ήταν εξαιρετικός. Ο Γκέκας έτσι κι αλλιώς κινείται εντός περιοχής: ο Χαριστέας, που θυμάται τα παλιά μαθήματα, δεν μπορεί να κοπεί στα δύο.

Η Εθνική του Ρεχάγκελ ήταν καλή με την μπάλα στα πόδια: οι παίκτες που την αποτελούν έχουν προσωπικότητα, οι ακραίοι μπακ βοηθάνε στην ανάπτυξη, οι κεντρικοί αμυντικοί δεν κρύβονται. Αλλά η μεγάλη της ικανότητα ήταν να μην αφήνει τον αντίπαλο να παίξει. Οι Δανοί έπαιξαν πολύ. Αλίμονο αν ο Μπεναγιούν και οι συμπαίκτες του έχουν τόσους χώρους…

Υπεράσπιση

Κάλεσε σε απολογία όλους τους ρέφερι του συνδέσμου διαιτητών Αθήνας ο πρόεδρος Παναγιώτης Βαρούχας γιατί πήγαν στην κοπή της πίτας του Ακάδημου, του σωματείου δηλαδή του οποίου χρόνια τώρα προΐσταται ο Γιώργος Κασναφέρης! Ο λόγος είναι ότι οι διαιτητές δεν πρέπει να παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις παραγόντων, αν δεν πάρουν –υποθέτω– κάποια ειδική άδεια.

Για να τους υπερασπιστώ, θέλω να πω ότι, όταν κάπου πηγαίνεις κάθε χρόνο, δύσκολα αλλάζεις συνήθειες. Και δύσκολα σταματάς να πηγαίνεις, ακόμα κι όταν ο οικοδεσπότης γίνει παράγοντας. (Πρόεδρε, τελευταία φορά μαζί δεν ήμασταν στον Κασναφέρη προ διετίας;)