«Ρούκουνες» και «ιερές αγελάδες»

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν στο ραδιόφωνο τα μηνύματα κατά του Γιώργου Καραγκούνη. Υπάρχει μια μερίδα οπαδών του ΠΑΟ, υποθέτω κάπως μικρότεροι σε ηλικία, που προτιμούν στη θέση του άλλους. Ενθουσιάζονται π.χ. με τον Κλέιτον ακόμα κι όταν δεν κάνει τίποτα, όπως την περασμένη Κυριακή.

Θα ήθελαν να δουν τον Ιβανσιτς βασικό, μουρμουράνε γιατί ο Τεν Κάτε του δείχνει εμπιστοσύνη. Είναι αλήθεια ότι με τους παλιούς των μεγάλων ομάδων αυτά συμβαίνουν. Και είναι επίσης αλήθεια ότι μια μερίδα Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων δεν συγχώρεσε σε κάποιους παίκτες ότι έγιναν κάποτε πρωταθλητές Ευρώπης, διαλύοντας στερεότυπα χρόνων με τα οποία μεγαλώσαμε.

Οταν η Εθνική κέρδισε το Euro νομίζω ότι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είχε πει ότι το μόνο που εξασφάλισαν οι συγκεκριμένοι παίκτες είναι το δικαίωμα να συνεχίσουν να παίζουν ποδόσφαιρο στην Ελλάδα χωρίς να τους βρίζει ο κόσμος, μια και όλοι κατάλαβαν ότι εκείνο το κατόρθωμα ήταν κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Η προσέγγιση, πάνω στην ευφορία της στιγμής, έμοιαζε λογική, όμως μόνο τέτοια δεν αποδείχτηκε.

Στην Ελλάδα των υπερβολών και των ακραίων κρίσεων ή υπάρχουν «ιερές αγελάδες» που κανείς σχεδόν δεν ακουμπάει ή υπάρχουν «ρούκουνες» που γίνονται ακόμα περισσότερο αντιπαθητικοί, όταν με τα κατορθώματά τους εκθέτουν τις απόψεις της εξέδρας που τους χλευάζει. Πριν από μια τετραετία, μετά την αποτυχία της Εθνικής να προκριθεί στα τελικά του Μουντιάλ της Γερμανίας, το 95% των φιλάθλων, σε μια έρευνα της ΜRΒ, επιθυμούσε παρά ταύτα την παραμονή του Οτο Ρεχάγκελ –της πιο ιερής από τις αγελάδες που γνώρισε η χώρα.

Ενα 65% επίσης απαντούσε ότι η ομάδα πρέπει να ανανεωθεί, δηλαδή να φύγουν από την Εθνική κάποιοι μόνοι τους, δεδομένου ότι ο απολύτως αποδεκτός κόουτς δεν τους άλλαζε! Δεν ξέρω πώς γίνεται να επιθυμείς την παραμονή ενός προπονητή και να μην εγκρίνεις τις μεθόδους του, αλλά εδώ όλα μπορούν να συμβούν.

Αβολα

Τον περασμένο Ιούνιο, όταν η Εθνική απέτυχε στην Αυστρία, υπήρξαν δύο γραφικότατες προσεγγίσεις της αποτυχίας της. Τη μία την έκαναν οι δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να μας πείσουν (για να τα 'χουν καλά με τη γαλαντόμα Ομοσπονδία) ότι η 16η θέση ήταν επιτυχία. Η άλλη ήταν η γραφικότατη άποψη ότι η αποτυχία στην Αυστρία απέδειξε ότι η επιτυχία του 2004 ήταν μόνο θέμα τύχης.

Την έκαναν όσοι τους παίκτες εκείνης της ομάδας τους αποκαλούσαν, πριν από το Euro, ξοφλημένους, λούζερ, άμπαλους και άλλα τέτοια ωραία. Το κακό στην ιστορία είναι ότι με αυτή την άκρως ισοπεδωτική δεύτερη άποψη συντάχθηκαν και πολλοί Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι: κυρίως όλοι εκείνοι που τον Ιούνιο του 2004 ένιωσαν λίγο άβολα βλέποντας παίκτες που (τους) έμαθαν να βρίζουν να γίνονται πρωταθλητές Ευρώπης.

Αγαπητοί

Δεν είναι παράδοξο ότι με αυτή την άποψη μιας μεγάλης μερίδας του (δηλητηριασμένου από τον Τύπο και τους τύπους) κοινού συντάχθηκε κι ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού παραγοντικού κόσμου. Οι διοικήσεις που ποντάρουν στα εισιτήρια πιτσιρικάδων και λοιπών αρρώστων που πάνε στο γήπεδο για να εκτονωθούν και να βρίσουν γύρισαν την πλάτη με τον καιρό στους πρωταθλητές Ευρώπης, καταδικάζοντάς τους σε ένα σκληρό φινάλε καριέρας.

Οχι τυχαία, οι μόνοι που μετά το 2004 τελείωσαν την καριέρα τους με χειροκροτήματα είναι εκείνοι που ήταν δημοφιλείς και πριν από το θαύμα της Πορτογαλίας. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης π.χ. και ο Ντέμης Νικολαΐδης σταμάτησαν την μπάλα κι έγιναν πρόεδροι με λαϊκή εντολή.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης αποθεώθηκε στην Τούμπα σε ένα ματς στο οποίο ο ΠΑΟΚ έχανε από την ΑΕΚ 3-0 όταν βγήκε από το γήπεδο: θα συνέβαινε και αν δεν ήταν στην αποστολή της Εθνικής στο Euro, διότι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ τον «μπέμπη» τον αγαπούσαν. Κάποιοι άλλοι μπορεί να σωθούν όσο ακόμα κερδίζουν τίτλους (ο Αντώνης Νικοπολίδης π.χ.) ή ξεχωρίζουν επειδή βρήκαν στη Λάρισα την Ιθάκη τους (ο Νίκος Νταμπίζας, ο Στέλιος Βενετίδης και ο Στέλιος Γιαννακόπουλος έκαναν σπουδαία επιλογή καριέρας).

Μαρτύριο

Οποιος δεν ήταν αγαπητός σήκωσε και μετά το Euro τον σταυρό του μαρτυρίου του, ο οποίος έγινε με τον καιρό πιο βαρύς. Ο Βασίλης Τσιάρτας σταμάτησε νωρίς: τελευταία φορά που τον είδαμε να αγωνίζεται ήταν στη Β' Εθνική, φορώντας τη φανέλα του ιστορικού Εθνικού –ο παραγοντικός κόσμος τον απέκλεισε από τη μεγάλη κατηγορία επειδή είχε άποψη. Ο Ζήσης Βρύζας έγινε σε ένα βράδυ τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ –κανείς δεν θυμάται τα τελευταία παιχνίδια του.

Ο Τάκης Φύσσας, σήμερα μάνατζερ της Εθνικής, γύρισε στον ΠΑΟ για να κλείσει την καριέρα του, αλλά ο Ζοσέ Πεσέιρο τον εμπιστεύθηκε ελάχιστα. Για κανέναν από αυτούς δεν θυμάμαι να διοργανώθηκε κάποιο φιλικό ματς, στο οποίο οι φίλαθλοι θα είχαν τη δυνατότητα της αφιέρωσης ενός τελευταίου χειροκροτήματος. Οι παράγοντες της Ομοσπονδίας γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν Ελληνες οπαδοί με συναίσθηση της ιστορίας ή άνθρωποι που θέλουν να δείξουν στους πρωταθλητές Ευρώπης τον σεβασμό τους.

Αλάθητο

Ο Φάνης Κατεργιαννάκης, αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο για ενάμιση χρόνο, συνεχίζει να αγωνίζεται στη Β' Εθνική και στην Καβάλα. Ο Μιχάλης Καψής αγωνίζεται στον Λεβαδειακό, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία. Ο Μπλάζιτς μού έλεγε πρόσφατα ότι είναι ο πιο σοβαρός ποδοσφαιριστής που έχει γνωρίσει ποτέ του κι ένας αληθινός αρχηγός, αλλά αυτά που βλέπει ο πιτσιρικάς Μαυροβούνιος άλλοι τα αγνοούν ή κάνουν ότι δεν τα βλέπουν! Στην Κύπρο βρήκε καταφύγιο ο Τραϊανός Δέλλας: στην Ανόρθωση τον αγαπάνε πιο πολύ απ’ ό,τι στην ΑΕΚ.

Η αποχώρηση αυτών των παικτών από την ενεργό δράση θα 'ρθει ανώνυμα μέσα σε μια γενικότερη βουβαμάρα. Του Καραγκούνη μπορεί να 'ρθει και με μουρμούρα –για τον Μπασινά, αν έμενε στην Ελλάδα, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Ολοι αυτοί το 2004 πρόσβαλαν το αλάθητο των δικών μας κρίσεων. Δεν λέω ότι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε σαν ιερές αγελάδες -ούτε οι ίδιοι το θέλουν. Αλλά λίγος σεβασμός δεν βλάπτει...

Ναδάλ

Με ρωτάει με ένα mail του στο karpetshow@yahoo.gr o φίλος αναγνώστης Βαγγέλης Δημητριάδης γιατί δεν έγραψα τίποτα για τη νέα νίκη του Ναδάλ επί του Φέντερερ αυτή τη φορά στο Οπεν της Αυστραλίας. «Περίμενα να διαβάσω κάτι σχετικό, γιατί άλλωστε μετά τη νίκη του Ισπανού στο Γουίμπλεντον το τέλος της κυριαρχίας του Ελβετού στον κόσμο του τένις το είχες προαναγγείλει», μου γράφει χαρακτηριστικά.

Η απάντησή μου είναι ότι δεν έγραψα τίποτα ακριβώς για αυτόν τον λόγο: στο Γουίμπλεντον πέρυσι τον Ιούνιο έκλεισε μια ολόκληρη εποχή, η εποχή Φέντερερ. Το σκηνικό άλλαξε με τρόπο θεαματικό και η νίκη του Ναδάλ στην Αυστραλία δεν είναι παρά η απόδειξη αυτής της αλλαγής: το να το επισημαίνω διαρκώς δεν έχει νόημα, από τη στιγμή μάλιστα που ο Ισπανός κέρδισε τον Ελβετό όπως τον κερδίζει πάντα, αποδεικνύοντας δηλαδή όχι την τεχνική υπεροχή του αλλά την τεράστια ανθεκτικότητά του. Περιττό να πω ότι θα τον κερδίσει κι άλλες φορές –πολλές φορές, τόσες που είδηση πλέον θα είναι μόνο η ήττα του.

Στο τένις όταν πέφτεις από την κορυφή δύσκολα σηκώνεις κεφάλι. Ο μεγάλος Μποργκ εγκατέλειψε ουσιαστικά τον παγκόσμιο θρόνο έπειτα από μια καθαρή ήττα από τον Τζον ΜακΕνρόου στο Γουίμπλεντον. Ο ανυπέρβλητος Ιβάν Λεντλ δεν συνήλθε μετά την ήττα του από τον Τσανγκ στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός: συνέχισε να γυρνάει στα τουρνουά χρόνια βγάζοντας εύκολα χρήματα και δίνοντας σε διάφορους απίθανους τη χαρά να γράφουν στο βιογραφικό τους ότι τον κέρδισαν.

Ο Σάμπρας έφτασε το ρεκόρ κατοχής τίτλων σε Γκραν Σλαμ και αποσύρθηκε όταν κατάλαβε ότι τα σερβίς του Ιβανίσεβιτς στο Γουίμπλεντον φόβιζαν περισσότερο από τα δικά του. Ο Μπόρις Μπέκερ έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να εξελίξει το παιχνίδι του και να μάθει να παίζει στο χώμα με την καθοδήγηση του Ιλιε Ναστάζι. Οταν διαπίστωσε στο Ρολάν Γκαρός του 1993 ότι δεν έχει την επιμονή να παίξει αλλιώς σταμάτησε να κυνηγά τη θέση του νούμερο 1 του ΑΤΡ, περιοριζόμενος σε επιδείξεις επιθετικού τένις μόνο σε τουρνουά που αυτό του ήταν εύκολο.

Ο μαχητής Τζίμι Κούριερ όταν είδε τον Αντρέ Αγκάσι να παίζει πιο δυνατά από αυτόν από το βάθος του γηπέδου μεθόδευσε μια τιμητική αποστρατεία. Οι πιο πολλοί από αυτούς έπεσαν από το νούμερο 1 και προσωρινά επανήλθαν, όμως η επαναφορά τους ήταν κυρίως αποτέλεσμα μιας ισορροπίας που υπήρχε στα κορτ τη δεκαετία του 90. Τώρα υπάρχουν μόνο δύο. Κι ο Ναδάλ είναι το νούμερο 1.

Πάολο

Ετσι, για να γίνονται κάποιες συγκρίσεις (και να μελαγχολούμε), σε πρόσφατη δημοσκόπηση της «Corriere Dello Sport» το 87% (όχι των οπαδών της Μίλαν, αλλά του συνόλου των Ιταλών ποδοσφαιρόφιλων) ζητεί την επιστροφή του Πάολο Μαλντίνι στην εθνική Ιταλίας!

Οι ίδιοι άνθρωποι θέλουν ο Μαλντίνι να είναι ο αρχηγός της «σκουάντρα ατζούρα» στα τελικά του Μουντιάλ, αν έχει συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο μέχρι τον Ιούνιο του 2010! Σκεφτείτε ότι ο Μαλντίνι δεν ήταν στην ομάδα που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2006 στη Γερμανία. Αν ήταν, οι γείτονες θα έδιναν το όνομα «Πάολο» σε όλα τα παιδιά που θα γεννιόντουσαν έπειτα από αυτή την ημερομηνία…